lullen met lenn: over tijd

Facebook is bij lange na niet mijn favoriete sociale medium, maar wat er wel erg leuk aan is, is dat je herinneringen te zien krijgt. Zo schreef ik vandaag zes jaar geleden dat ik was aangenomen bij mijn vorige baan, dat ik nu toch écht groot was en dat het grote geld zou binnenstromen. En zulke dingen laten me altijd zien dat de tijd vliegt. Dat het soms lijkt alsof ik al zo ontzettend veel levens achter de rug heb. Hoe er in de loop der jaren verschillende versies van mij zijn geweest en hoe blij ik ben met de huidige. Pete Philly zong het al zo mooi: haven’t you noticed how time flies, can’t believe how much I’ve grown.

Ik ging van een communicatiebaan bij de politie naar een contentbaan in een commerciële organisatie. Als stagiair begon mijn blauwe bloed te borrelen en op bureau Paardenveld in Utrecht ben ik een tijd blijven hangen. Na mijn studie Bedrijfscommunicatie toch de overstap gemaakt naar een marketingbureau voor bouwbedrijven en al die tijd deed ik mijn tekstklussen er een beetje bij. Uiteindelijk koos ik ervoor om een nieuw leven te beginnen: ik zegde mijn baan op, kocht een huis aan de andere kant van het land en wilde het ondernemen ontdekken als freelance tekstschrijver. En dat is dan alweer een jaar geleden.

Lees ook: 1 jaar fulltime ondernemen — belangrijkste les, wat ik heb verdiend en meer

Aan de ene kant is het net alsof ik net van school kom. Alsof de havo een paar weken geleden is. Tegelijkertijd is het alsof Vince al mijn hele leven bij me is, terwijl ik hem ‘pas’ in 2015 adopteerde. Tijd is zo’n raar concept. Soms voelt het alsof een uur vijf minuten is, soms lijken vijf minuten een uur. Die ene keer dat ik er een uur over deed om met een ambulance naar Arnhem te komen — toen duurde een uur een week. En zo zijn er ook maanden die in een roes aan je voorbijgaan en gevoelsmatig zowel heel lang als heel kort duurden. Tegelijker-tijd. See what I did there?

Vroeger ging het leven best wel vaak gewoon aan me voorbij. Ik deed veel op de automatische piloot — met name wat er van mij verwacht werd. Of wat ik dacht dat er van mij verwacht werd, kan ik misschien beter zeggen. Ouder worden vond ik niks aan na mijn 18e. Zelf rekeningen betalen, ontdekken ‘hoe duur’ het leven eigenlijk was en omg, wat moet ik met ál die verantwoordelijkheden? Nu vind ik het heerlijk als ik er weer een jaar bij mag tellen. Niet omdat ik mijn verjaardag zo graag vier (of überhaupt vier), maar omdat het te gek is om volwassen te zijn. Om tijd te hebben. Om zelf keuzes te maken. En daar ook weer op terug te komen als dat beter voelt. Om te doen en te laten waar je zelf zin in hebt.

Ik vind het geweldig wat de tijd met me doet. Dat ik nooit zin had om een zacht mens te zijn, terwijl ik nu het liefst liefde verspreid en mensen inspireer een voor jou lekker leven te leven. Dat ik klein en boos was en nu nog steeds niet groot, maar wel voornamelijk blij. Dat ik vroeger niet waardeerde wie ik ben en wat ik heb en dat ik nu het geluk vind in de kleinste dingen. Dat ik vertrouwen heb gekregen in wat ik kan. Dat ik negentig procent van de tijd weet én voel dat ik er mag zijn. Dat ik mezelf een welkom en warm gevoel heb gegeven. Dat ik nu de persoon mag zijn die ik vroeger zelf zo gemist heb. De tijd staat me goed.

Lullen met Lenn is onderdeel van een serie: elke eerste week van een nieuwe maand verschijnt er een nieuwe aflevering. In deze blogposts tik ik gewoon een beetje van me af, zonder dat ik ook maar een seconde nadenk over of het wel goed genoeg is om te publiceren. Het helpt me mijn hoofd op orde te krijgen én ik herinner mezelf eraan dat iets niet perfect hoeft te zijn voordat de buitenwereld het ziet. Lees ook de vorige afleveringen van Lullen met Lenn.