Ik overwoog een blogpost te schrijven over ouderverstoting (ook wel oudervervreemding), omdat ik sommige reacties helemaal zat ben en omdat het tijd is dit taboe te doorbreken. Dit deelde ik op Instagram en Twitter en mijn inbox ontplofte. Ontzettend veel reacties van mensen die hier heel graag meer over willen lezen, omdat ook zij geen contact hebben met hun ouder(s). Veel van hen gaven aan dat het fijn is om met een lotgenoot in contact te komen, omdat ze niemand kennen die hetzelfde doormaakt. Of… omdat ze die mensen wel kennen, maar niemand erover praat. Dit gaf de doorslag — en hier is de blogpost. Mijn verhaal over leven zonder contact met mijn beide ouders en wat de gevolgen hiervan zijn.
Als kind ben je van nature ontzettend loyaal naar je ouders. Nu ik volwassen ben, vind ik dat je als ouder het respect van je kind moet verdienen. Ik heb het contact met zowel mijn vader als mijn moeder verbroken en krijg hier heel veel reacties op. De één vindt (en zegt!) dat je dat niet kan maken, “want het zijn wel je ouders”. De ander wil me een schuldgevoel aanpraten, “want het is pas vreselijk als je ouders niet meer leven”. Of dat ik echt vreselijke spijt krijg als ze er ooit niet meer zijn. Weet je, ik heb hier lang mee geworsteld en ik heb de keuze weloverwogen gemaakt — na een lang en pijnlijk proces. Ik sta achter mijn beslissing en ik heb daar geen onbegrip van anderen bij nodig. Ik verdien respect voor mijn keus.
De pijnlijke momenten
Iemand vroeg wat ik doe op momenten die iedereen met zijn of haar ouders doorbrengt. Ja, natuurlijk voelt dat weleens hartstikke leeg. Maar gek genoeg zijn het niet die momenten die het pijnlijkst zijn. Het zit hem voor mij in de kleine dingen. Zo zag ik laatst op tv hoe het kindje van een man met een dwarslaesie hem over zijn wang aaide, omdat ze zag dat hij emotioneel was. De tranen lopen dan over mijn wangen. Of als ik zie hoe trots een moeder op haar kindje is. Dat vliegt me soms enorm aan. Niet eens omdat ik denk ‘goh, dat wil ik ook’, maar omdat ik het buitengewoon mooi vind. Overigens heb ik met maar een paar familieleden contact. Ook met familieleden die ik langere tijd niet heb gesproken. Fijne mensen en daar ben ik heel dankbaar voor.
Maar pijnlijke momenten zijn ook de momenten van onbegrip. Het verbroken contact met mijn ouders doet al genoeg met me en ik loop daardoor nog elke dag tegen dingen aan. Het helpt niet als je me vertelt hoe de achternicht van de buurvrouw van je baas haar ouders op jonge leeftijd verloor en dat zij had gewild dat ze nog leefden. Het helpt niet als je me ongevraagd advies door mijn strot duwt. Het helpt niet als je me vertelt hoe leuk je mijn ouders vindt, als je ze kent. Je helpt me door te vertrouwen op mij en mijn beslissing.
De gevolgen
Goed, ja, je ontkomt niet aan gevolgen. Eén van die gevolgen is dat ik onveilig gehecht ben. Dit houdt in dat ik weinig vertrouwen had in anderen en in mezelf. Mijn zelfbeeld was erg laag, ik had angsten en ik vond het moeilijk mensen toe te laten. Kwetsbaar opstellen deed ik liever niet. (En kijk wat ik nu doe!) Nog steeds vind ik het lastig te geloven dat mensen me écht zien. Dat mensen er voor me zijn. Dat ik om hulp kan vragen en het dan ook echt krijg. Inmiddels weet ik wel dat ik recht heb op mijn emoties en dat ik de ruimte mag pakken die ik verdien.
Als kind raakte ik geparentificeerd — ik werd veel te vroeg volwassen. Mijn biologische ouders zijn gescheiden toen ik één jaar was en ik kwam tussen ze in te staan. Ik was een kleine vredestichter, zorgde ervoor dat ik niet in de problemen raakte, deed altijd mijn best om de verwachtingen van mijn ouders waar te maken. Er was niemand die emotioneel voor mij zorgde, ik vond andermans behoeften altijd belangrijker dan mijne en mijn emoties deden er niet toe. Ik voelde me niet welkom, niet gewenst, niet gewaardeerd. Voor mijn gevoel had ik geen warm thuis en heeft er nooit iemand onvoorwaardelijk achter mij gestaan. (Als je je afvraagt waarom ik zo extreem dol ben op mijn hond: voor iemand die zich lange tijd níet gewenst en welkom voelde, is het fantastisch als er iemand thuis wacht en volledig door het dolle heen is als je de deur opendoet.)
En nu?
Misschien valt het je op dat een deel van de gevolgen in verleden tijd staan. Ik ben langere tijd in therapie geweest #bijdepsycholoog en heb EMDR gedaan, maar natuurlijk loop ik nog steeds tegen bepaalde dingen aan. Maar het belangrijkste gevolg: het geeft me rust. Ik wil niets te maken hebben met mensen en relaties die slecht voor me zijn.
Voor iedereen die zijn of haar kind op zo’n manier grootbrengt dat het later niet hoeft te herstellen, voor iedereen die onbevooroordeeld luistert als iemand zijn of haar verhaal vertelt, voor iedereen met een goede band met zijn of haar ouder(s), voor iedereen zonder goede band met zijn of haar ouder(s): you rock. ♥️
Nog drie leestips: mijn blogpost ‘Vaderdag zonder vader‘ — ‘Te vroeg volwassen, over parentificatie’ van Marinka Kamphuis — ‘Relaties, hoe doe je dat?’ van Karin Wagenaar.
“Als ik één ding kan is het liefhebben. Dat lijkt niet veel bijzonders, maar ik ben er trots op. Ik heb het geleerd zoals een zwerfhond leert zwemmen: omdat hij met de rest van de worp in een jutezak werd gepropt en in een snelstromende rivier is geworpen. Die ene die het tegen alle verwachtingen in gered heeft, dat ben ik. Met in mijn oren nog het gejank van degenen die het niet haalden, moest ik leren ergens van te houden. Ik ben niet onder gegaan. Ik heb de kant bereikt. Ik heb lief.”
— Arthur Japin, Een schitterend gebrek
74 reacties
Trots op.je! Altijd jezelf proberen te blijven en geluk / je hart en gevoel volgen.
Dank je wel, Dan. Ik doe mijn best!
Acceptatie, dat is het code woord. Accepteren dat je bent geboren in het gezin waarin je bent geboren. Accepteren wat dat met je gedaan heeft/doet. Accepteren dat anderen niet aan je verwachtingen hebben gedaan/voldoen en dat anderen waarschijnlijk nooit helemaal aan je verwachtingen zullen voldoen.
Nog zo’n code woord: communicatie. Communiceren over wat je niet kan accepteren. Communiceren waar je grenzen liggen en welk gedrag je van de ander wel zou willen zien. Communiceren over je behoefte.
En dan tot slot een toverwoord: liefde. Liefde voor jezelf, voor jou verhaal. Maar ook liefde voor de ander, voor zijn/haar verhaal.
Ben ik niet met je eens accepteren is niet altijd mogelijk omdat de pijn te diep zit. Liefde en communiceren zijn vaak niet aanwezig geweest. Maar inderdaad wel de sleutels naar herstel
te vertrouwen op jou en je beslissing… Natuurlijk, je komt van ver en hebt het al ver geschopt, jij bent het mooie voorbeeld van wat wel kan, ik ben trots met je!
groet Henk
Bedankt, Henk! Ik ben oprecht ook trots op mij. En dat is een heel nieuw en buitengewoon fantastisch gevoel.
Zo’n ingrijpende beslissing neem je niet zomaar. Hoe durven mensen erover te oordelen… Respect dat je dit verhaal deelt. Je bent een mooi en sterk mens, Lenneke!
Nee, het is zeker niet zomaar. En het is een jarenlang proces (geweest). Dank je wel voor je lieve woorden, Audrey! ?
Heel veel hartjes voor jouw verhaal en openheid hierin ♡
Right back at ya! ???
Wauw wat een indrukwekkend artikel en dapper dat je het deelt. Ongelooflijk wat je hebt doorstaan en waar je nu bent! Ik heb jouw verhaal met tranen in mijn ogen gelezen, omdat ik het zo moedig vind welke paden je hebt bewandeld en hoe je zo hebt geknokt om tot deze indrukwekkende prestaties te komen. Je bent echt een voorbeeld voor mij en voor heel veel meer lezeressen. Dank je wel voor het delen <3
Lief, Dagmar, dank je wel! Ik blijf knokken, want ik heb nog wat dromen waar te maken. ??
Wauw.. Ik ben er stil van. Tranen rollen over mijn wangen. Verdriet voor jou, omdat het zo vreselijk is dat je dit moet doormaken.
Plus herkenning voor mij in het gevoel dat er nooit echt iemand voor mij geweest is.
We hebben het er weleens vaker over gehad, ik vind je een onwijs bijzonder mens.
Dankje voor dit? Het is prachtig geworden.
Veel liefs Tessa
Heel graag gedaan, Tessa! Ik hoop dat jouw wonden ook helen. You’ll get there. ♥️✨
Wat ben jij een topvrouw! Niets dan respect. Respect voor wie je bent. De keuzes die je hebt gemaakt en nog zult gaan maken. De manier waarop je schrijft en taboes doorbreekt door je verhaal te delen. Respect voor hoe je naar jezelf kijkt en met recht kunt zeggen dat je het goed doet. Daar leer ik weer van <3 Bedankt voor het delen.
Superlief, Yasmin — dank je wel. Mooiste complimenten die je me kan geven! ♥️✨
Zo is en voelt het dus.
Dank je wel…
Ja… voor mij in ieder geval wel. Graag gedaan. X
Je moet altijd de keuzes maken die het beste bij je paseen en het beste voelen. Het doet er niet toe wat anderen daarvan vinden. Dat is allemaal makkelijker gezegd dan gedaan, weet ik.
Niemand heeft beloofd dat het leven makkelijk zou zijn. Maar ik doe wat ik kan. ✨
Lief mens, mooie vrouw, talentvol schrijfster…Wat ben je toch puur! Ik moest een beetje huilen, omdat ik niet weet hoe dit moet voelen en omdat ik daar ongelooflijk blij om mag zijn. Omdat je zo dapper bent, en omdat ik het kut voor je vind dat je jezelf moet verantwoorden. Ik ben ervan overtuigd dat jij de beste keus voor jezelf hebt gemaakt. De oordelen van anderen zouden er niet toe moeten doen. Dit is geen makkelijke weg en niemand heeft beloofd dat het leven altijd eerlijk zal zijn. Ik vind je inspirerend en ik ben blij dat ik jou online tegen ben gekomen. Ik praat nu over mijn trauma, ik heb hulp gezocht en ga die ook eindelijk krijgen….voor mij ben jij een heldin <3
Ohh, Bonsje, dank je wel! Als ik ergens naar streef, dan is het wel naar puur en authentiek zijn. Heel fijn dat je dat ziet. ✨ Het is soms ook gewoon heel kut en juist daarom schreef ik deze blogpost. Heel erg bedankt voor je lieve woorden — ze raken me. En je bent zelf een heldin! Look at you, gewoon even je trauma aanpakken. Stoer ben je. X
Zoveel hartjes weer aan jou, Lenneke.
Precies dit. (Goedbedoeld) advies wat niet helpt. Nu moet ik nog durven om aan te geven dat zulke ‘ adviezen’ mij niet helpen. Kleine stapjes maar mede dankzij jouw posts krijg ik vertrouwen in mijn keuze.
Ik heb alle vertrouwen in jou en in je keuzes. ♥️
De band en de geschiedenis die jij met je ouders hebt, heeft een ander niet. Dat anderen het niet begrijpen is dus logisch – maar dan moeten ze hun onbegrip niet bij jou neerleggen.
Ik heb een heel goede band met mijn ouders, maar ik hoef niet ver te gaan om mensen tegen te komen die in onmin met hun ouders leven, of inderdaad de lieve vrede tegen beter weten in handhaven, die knarsetandend op de koffie komen, ook binnen mijn eigen familie. Is dat dan beter dan de stap zetten die jij hebt gezet? Ik denk het ook niet.
Is zo. En niemand hoeft het te begrijpen, maar precies wat je zegt: leg het onbegrip niet bij mij neer. Fijn te lezen dat je een heel goede band met je ouders hebt. Is goud waard. ♥️Bedankt voor je reactie, Niels. Vind het leuk dat je zo vaak reageert en hóe je reageert.
Jammer dat mensen hun mening opdringen waarbij ze voorbij gaan aan jouw gevoelens. Ik bewonder je. Al kan ik mij niet inleven in jouw situatie, kan ik mij wel indenken dat jij niet zomaar deze beslissing maakt. Je bent een mooi mens
Sowieso jammer dat mensen meningen opdringen, hahaha. Hoeft voor mij allemaal niet. Dank je wel voor je lieve woorden, Naomi! ♥️
Dankjewel voor dit goed geschreven stuk.❤
Wat ben je een prachtig en sterk mens, juist in je kwetsbaarheid en eerlijkheid <3
Ik ben zelf 4 jaar geleden mijn moeder verloren, en merkte pas na haar overlijden hoe schadelijk haar manier van opvoeden eigenlijk voor me was. Mijn vader heeft autisme, en wist simpelweg niet hoe hij dat kon veranderen. Mijn band met hem is nu veel beter dan het ooit geweest is, maar ik vind het nog altijd lastig om het verlies van mijn moeder een plekje te geven. Enerzijds was ze mijn beste vriendin, en mis ik haar enorm, maar anderzijds is haar overlijden ook echt een bevrijding geweest (zowel voor mij als voor mijn vader).
Dank voor je openheid, het helpt mij enorm.
Liefs, Eline
Wow, Eline, hoe dubbel is dat. Het lijkt me afschuwelijk als je iemand zo enorm mist. Heel mooi te lezen dat de band met je vader beter is dan ooit. Hang in there, mooi mens. ♥️
Ik zit je artikel met tranen in mijn ogen en kippenvel op mijn armen te lezen. Wat verwoordt je het goed en wat straal je een kracht uit. Ik herken bepaalde inzichten een beetje en vind het zó geweldig dat je erover schrijft. Veel mensen zullen zich hierin herkennen. Die quote van Arthur Japin is hartstikke raak, het kwam recht mijn hart binnen. Je bent een sterke vrouw en je mag trots op jezelf zijn!
Heel lief, Romy, dank je wel.
Wat een prachtig blog. Eerlijk, ik ben er stil van.
Dank je wel, Bert.
Als jij je goed voelt bij jouw beslissing, heeft niemand daar iets over te zeggen. Ik vind het enorm mooi dat je dit hier durft te delen! Ik hoop echt dat je nu wel mensen om je heen gaat waarbij je steun kunt vinden.
Om heel eerlijk te zijn, zou ik wensen dat mijn vriend met zijn moeder zou breken. Ik zou dit uiteraard nooit afdwingen, maar ik (en onder andere mijn schoonzus met mij) zie hoe schadelijk zij is voor haar kinderen. Bij hen is echter loyaliteit nog wel enorm. Ik heb echt respect voor jou!
Dat denk ik ook, Anouk. Dank je wel voor je lieve woorden! Lastig om je vriend zo te zien. Ik hoop dat jullie allemaal de juiste weg vinden. X
Even een ? onder je riem gestoken. Wauw. Wat dapper dat je dit zo deelt. Echt. En hoe je ermee omgaat. Laat die andere meningen lekker, jij schrijft jouw verhaal, jouw leven waarvan alleen jij die pen vast hebt. Een knuffel voor jou ?
Mooie reactie! Heel waardevol, dank je wel!
Zo dapper dat je voor jezelf en je geluk hebt gekozen! Je bent niet alleen een steun voor mensen in een soortgelijke situatie, maar je hebt mij ook laten inzien dat ik mijn familiebanden moet koesten en niet als vanzelfsprekend moet zien.
Goud waard. ♥️✨
Ik reageer eigenlijk nooit op blogs (zou ik wel moeten doen..) nu toch eventjes omdat ik je zo’n mooi mens vind! Ik hoop dat je hiermee misschien wat begrip kweekt bij de mensen die niet verder kijken dan hun neus lang is. Wilde het niet over mijzelf hebben want ik hou niet zo van oh had ik ook mensen. Maar herken het wel, helaas. Een tijd geen contact gehad met mijn moeder. Ben toen op zoveel onbegrip gestuit. Net wat je zegt het is wel je moeder. Precies dus deed het al pijn en kwam die beslissing niet zomaar. Uiteindelijk is er door allerlei redenen weer wat contact geweest en hebben we het weer opgebouwd. Ook deels omdat mijn moeder gedeeltelijk beseft heeft hoe en wat en hier hulp voor heeft gezocht. Onze eerste ontmoeting was dan ook in het ziekenhuis (psychiatrische afdeling). Sindsdien weer contact en nu ook goed contact maar toch doen die gemist jaren soms pijn. Sta volledig achter mijn keuze van toen maar het is soms heel ongemakkelijk als het gaat om gebeurtenissen van die periode.
Wat je zegt over onbegrip van andere herken ik zo erg. Ik heb tijdens escalaties wel eens geroepen ‘nee ik respecteer iemand niet als die mij niet respecteert’ daar is een hoop aan vooraf gegaan en als mensen dit weten ben ik wel Hondsbrutaal. Nou nee ik ben het met je eens, ouders horen ook een liefde van hun kinderen te verdienen.
Oef lang stuk, sorry, trigger geraakt denk ik. Maar mooi stuk Len! Ik volg je altijd een beetje op de achtergrond maar wat vind ik jou een mooi mens.
Ik vind dat je trots mag zijn op jezelf!
Mooi te lezen dat jullie het weer opgebouwd hebben tot goed contact. Fijn dat het ook op die manier kan. Doet niets af aan hoe heftig het voor je geweest is en dat je daar waarschijnlijk nog weleens last van hebt. Heel erg bedankt voor je openhartige reactie en je lieve woorden. En: ik vind dat jíj trots mag zijn op jezelf! ♥️✨
Mooi en dapper dat je dit met ons deelt. Het lijkt me niet makkelijk om zo’n beslissing te nemen en de gevolgen ervan te moeten ondergaan. En dan ook nog het onbegrip dat erbij komt kijken. Ik heb heel veel respect voor je.
Makkelijk is anders. Maar het is goed zo. Dank je wel voor je lieve woorden!
Het is net alsof ik het zelf heb geschreven alhoewel ik daarnaast ook nog het contact met mijn broer heb verbroken. Het heeft me jaren verdriet en een hoop tranen gekost om eindelijk voor mezelf te durven kiezen. Het jarenlange pleasen en mezelf weg blijven cijferen was op een gegeven moment niet meer mee te leven. Ik leer steeds beter om de meningen van buitenstaanders naast me neer te leggen. Maar toch voel ik af en toe nog eend steek als ik hoor: “ja maar, het blijft wel familie”. Ze moesten eens weten hoe moeilijk die keuze is (geweest) en wat er allemaal aan vooraf ging. Dank voor je openheid! Het is ‘fijn’ om te weten dat ik niet de enige ben.
Je bent zeker niet de enige! Mijn inbox op Instagram loopt nog steeds vol met reacties van lotgenoten… We zijn echt met veel meer dan we denken. Wat heel verdrietig is, maar wat ook een zekere steun biedt. Ik vind het zo mooi te zien dat je voor jezelf hebt gekozen. You do you! ♥️✨
Wat mooi dat je hier aandacht aan hebt besteed. Mijn vriend heeft ook geen contact meer met zijn biologische vader om vergelijkbare redenen als die van jou. Hij praat niet veel over deze keuze, dus ik vind het soms moeilijk om die keuze te begrijpen. Dit artikel heeft mij veel inzichten gegeven.
Dank je wel! Groot compliment. ✨
Waarom toch steeds weer op zoek naar erkenning via social media? Waarom je hele lief en leed op internet gooien? Waarom jezelf tegenover Jan en Alleman (letterlijk) blootgeven? Waarom niet gewoon je leven leven? Waarom alles een hashtag geven? Waarom?
Waarom vraag je me dit niet gewoon op Twitter, ‘Jan’? Waar je me zo graag volgt om vervolgens hier voor de tweede keer te komen zagen? Waarom?
Hai Lenneke,
We hebben onlangs even contact gehad via de mail. Ik ben je blogs aan het lezen en ik zou ook graag mijn verhaal even met je willen delen. Ik sta overigens helemaal achter je hoor.
Wauw! mooie post zeg. Zoals velen hier zeggen: Enorm dapper van je! En ik las al dat je oprecht héél erg trots op jezelf bent, dat mag je ook zeker zijn! Iedereen maakt zo zijn/haar eigen keuzes die goed voor hem/haar is. Jij bent zelf namelijk de persoon met wie je het de rest van je leven moet doen toch? Je relatie met jezelf moet liefdevol en goed zijn. Dat is het allerbelangrijkste.
Ik heb zelf ook onlangs een contact verbroken met een familielid van mij. Een vrouw die veel voor mij heeft gedaan. Ze heeft mij heel erg gesteund en bijgestaan bij het overlijden van mijn moeder (2 jaar geleden). Daarnaast heeft ze ook, tijdens het ziektebed van mijn moeder, onwijs veel voor haar gedaan. Ik zou haar voor eeuwig dankbaar moeten zijn maar dat ben ik dus niet. Ze heeft uiteindelijk alles gedaan om maar ZELF heel erg in het middelpunt van de belangstelling te staan. Dat alles en iedereen kon zien wat voor fantastische vrouw ze was, want ze deed zoveel voor mijn moeder en voor ons. Na het overlijden begon zij langzaam maar zeker als een blad aan een boom om te slaan, en kwamen er steeds meer narcistische trekjes naar boven. Ze stond niet achter mijn keuzes (o.a mijn keuze om te reizen om zo het overlijden een plekje te gaan geven, therapeutisch gezien) en als ik NIET deed wat zij vond dat ik moest doen was ik eigenwijs. Op gegeven moment bleef ik volgens haar maar hangen in mijn verdriet en ging ik maar niet verder etc. Ik liep rond met mijn verdriet en het enige wat ze zei was: ”je moet verder”! ”jij bent alle afspraken met je moeder niet nagekomen he?”
Ik ga/ging gvd ook verder en welke afspraken in godsnaam?
Ik functioneer en ik doe alles op mijn manier. Ze werd steeds vervelender en vervelender. Ik deed niks wat ze wilde en NIKS was goed. Op gegeven moment heeft ze iets bij mij geflikt wat voor mij de druppel was. Iets wat ik haar nooit zal vergeven. Ze had mijn moeders as strooi plek (ze moest nog uitgestrooid worden) ACHTER mijn rug om gewijzigd en dit ALLEEN maar met mijn broer besproken. De avond voor de emotionele dag kreeg ik ineens te horen dat het een andere plek was via mijn broer. Ik WOEDEND op mijn broer dat zij beiden mij er zo hebben buitengesloten en dit hebben besproken achter mijn rug om. Mijn broer is een oetlul en zag daar geen probleem in. ”het is toch een mooie plek”? Hij snapte het gewoon niet. En die vrouw? Ik heb haar verbannen voor de rest van mijn leven! Er zijn nog tig redenen waarom ze een narcistisch mens is, maar dan wordt dit verhaal veel te lang ;) En ja, dit is dus een familielid.
Zodra mensen jou een rotgevoel geven, jou niet gelukkig maken, jij er geen beter mens door wordt, zij niet het allerbeste in jou naar boven halen, niet eens echt oprecht van jou houden maar alles doen en zeggen om er zelf maar beter van te worden? WEG ERMEE! Of het nou je vader, moeder, broer, zus, oom, tante, neef, nicht is… of wie dan ook… ze zijn giftig!
Dus je hebt vast een hele goede beslissing gemaakt waar je voor 1000% achter staat! Ze hebben jou niet een jeugd gegeven die je verdiende en jou achtergelaten met verdriet waar je therapieën voor moet volgen om er weer boven te komen. No good for you!
Sorry voor het lange verhaal! :)
Je verhaal raakt me, vanwege de inhoud. Maar ook omdat je het zo duidelijk en ongelofelijk open schrijft. Heel dapper dat je deze keuze hebt gemaakt, en dit artikel hebt geschreven. Gelukkig lees ik veel mooie reacties. Ga vooral door met wat je doet! <3
Andere situaties, zelfde gevoelens/issues die overwonnen moeten worden.
Zó herkenbaar!
Je breekt niet na 1, 10, 100 ruzies. Daar gaat een lang en pijnlijk proces aan vooraf.
Maar het geeft rust.
Rust die bij mij niet gerespecteerd wordt (ze zoeken via de kinderen om de 6 weken contact), ze snappen “geen contact = geen contact niet (social media; wat k#t; je bent nooit 100% vrij zonder een kluizenaar te worden. En via-via krijgen/vragen ze contact en info en krijgen dat ook nog!)…
want ja ze zijn toch zó zielig! De buitenkant is zó perfect bij ze.
En hun dochter is zó kapot en
ze heeft toch zó’n gelukkige jeugd gehad…
Nou: drinkende moeder, geld problemen (die ik natuurlijk wilde/moest oplossen), vader met losse handjes (zowel de hardhandige als de totaal ongepaste versie), maak van je dochter je praatpaal die álle problemen in de wereld waar jij niet tegen op gewassen bent moet oplossen.
En toch…. Toen ik 18 was en een tante me aanbood bij hun te komen wonen ik was zó loyaal!!!!
Ik werd ook nog boos!
Het onbegrip van anderen “je ouders zien er zó leuk uit!” “Had ik nog maar ouders!” “Wat doe je je kinderen aan!” weegt niet op tegen de rust die afscheid nemen me brengt.
Wat fijn en goed dat je dit deelt. Ik heb wel contact met mijn ouders maar eerlijk hebben we geen goede band. Nu steek ik er zelf ook minder energie in want mn ouders zijn vaak in hele negatieve bui en hebben nooit echt oprechte interesse getoond in mij. En op gegeven moment realiseer je dat het gewoon verspilde energie is. Misschien dat het ooit weer komt, misschien ook wel niet. Ik zie wel wat er gebeurd. Ik begrijp ene kant wel dat sommige mensen zeggen dat het wel je ouders zijn maar aan de andere kant moet het niet ten koste van jezelf gaan. Je wilt een fijne relatie hebben met je ouders hebben. Ik heb liever geen contact dan wanneer ik heLe slechte relatie heb met ouders en dat enom veel energie gaat vragen.
Na lang twijfelen toch maar 1 reactie achter laten omdat ik zoveel herken. Ik heb 8 jaar geleden het contact met mn vader verbroken. Niet makkelijk maar het bracht ook rust. Ik herken het zo het onbegrip en de emotie bij bepaalde dingen die je ziet.
Bedankt voor je verhaal!
Wat verdrietig, Jan, dat je het hebt moeten doen. Maar zo dapper dat je voor jezelf en je geluk durft te gaan. Fijn dat het rust brengt, dat lijkt me het belangrijkste. Bedankt voor je reactie! Liefs!
Herkenbaar! Mooi geschreven, liefde voor deze post!
Hallo, ik heb je blog pas vandaag ontdekt, via een post op Vaker Vrolijk. Maar dit thema moet ik nog eens precies nalezen. Ook ik heb toen ik einde 20 was het contact met mijn ouders definitief verbroken, ben een paar jaar later naar het buitenland verhuisd, en dat was goed. Sinds een jaar zijn beiden overleden. Veel reacties herken ik. En ik geb nooit geweten, dat er lotgenoten waren. Ik ben als zwart schaap afgeschilderd, en dat terwijl we niet eens uit een hechte geloofsgemeenschap komen! Brrr. Overigens ben ik nu 50plus, kortom bijna 30 jaar later. Maar je hebt nog veel meer herkenbaars in je blog te vertellen. Ik ga hem eens goed doorlezen. Daar is Pasen goed voor.
Tranen in de ogen want dit is zo herkenbaar ? ik heb wel nog contact met m’n moeder maar ik heb er geen band mee. Met m’n vader evenmin maar hij is reeds gestorven.
Dat is ook de reden waarom m’n band zo sterk is met m’n windhonden en kat want zij zijn degene die ik 200% vertrouw.
Eerlijk verhaal zonder zielig te zijn, en herkenbaar. Getuigt van het nemen van eigen verantwoordelijkheid. Of je nou wel of niet nog contact hebt, iedereen die vroeger als kind niet heeft gekregen wat het nodig had, door grote of kleine oorzaken, merkt daar de later gevolgen van en heeft een weg te gaan om te leren zichzelf te geven wat het nodig heeft. Alleen maar mooi dat je zonder verbitterdheid geraakt kun zijn door hoe de verbinding bij anderen eruit kan zien. Verder, live your own life, ja toch?!
Ik wil het breken, ik kan het emotioneel niet aan, telkens word ik er slecht van, familie zou iets positief zijn, elke dag ruzies.,
Het valt mij op ,dat veel mensen breken met hun ouders na een behandeling van een psycholoog.
Daar heb ik geen idee van. Bij mij gebeurde het daarvoor al.
Jo,
Ik hoop dat je het zelf niet moet mee maken … verlaten worden door u
Kind- eren . Dat doet veel pijn.
Uitpraten en bijleggen is de oplossing denk ik ..
Jou verhaal is zo vergelijkbaar met de mijne, bijna eng te noemen
Mijn verhaal duurt veel te lang om het in een paar woorden neer te zetten…destijds woonde ik noodgedwongen bij mijn man thuis in en terwijl hij zijn legerdienst deed en weg was, mishandelde mijn schoonmoeder mij, ze sloeg erop los wanneer ze maar kon tot ze eens een slag gaf tegen mijn oor en mijn trommelvlies scheurde en binnenoor voor altijd beschadigde, ik had niet eens geld om naar een dokter te gaan dus ben ik nog steeds doof langs 1 kant… toen mijn man bij thuiskomst van t leger dit hoorde ging hij verhaal halen bij zijn moeder waarop ze hem en mij de deur wees. dus op 16 en 18 jarigen stonden we daar op straat met al ons kleren in vuilzakken gepropt en als 2 daklozen die op dat moment nergens heen konden hebben we 3 weken in een auto geslapen, via een vriend konden we zijn caravan gebruiken om te overnachten die dienst deed als bergruimte, ik was toen nog schoolplichtig en moest noodgedwongen mijn schoolrichting Latijn/Grieks stop zetten om op leercontract te gaan, dit was de enige oplossing om in regel te blijven met de wet van schoolplicht, hiermee ging je naar school en had je toch nog een inkomen zoals in mijn geval, mijn man had legerplicht dus zonder enige inkomsten zijn we uiteindelijk naar het ocmw gestapt om een goedkope woning te krijgen aan de hand van mijn inkomsten op leercontract ( toen 200 euro/m) mijn man had nog recht op soldij van 100 euro/m maar volgens de regering had zijn alleenstaande moeder met nog 4 andere kinderen meer recht op het legergeld dan wij want volgens hun gingen wij alleen wonen om de soldij te kunnen opstrijken, wat een belachelijke redenering, alsof je met 100 euro de huur kon betalen maar voor ons zou die 100 euro wel de aansluiting van water of electriciteit betekent hebben, of eten…enfin, we kregen van t ocmw een huis ter beschikking voor 170 euro/m en bleef er nog 30 euro over voor alle bijkomende maandelijkse kosten als gas, electr, water enz… we hebben kou gehad tot op het bot, honger geleden zoals niemand het kan voorstellen, we hebben echt alle deuren van de hel moeten openen om de juiste deur naar buiten te vinden. en weet je lieve mensen allemaal? we zijn nu 34 jaar verder en we hebben nog steeds in die 34 jaar enig contact gehad met die schoonmoeder, ze bestaat voor ons niet meer en ze zal voor ons ook nooit meer bestaan…wij hebben het gemaakt, stap voor stap en met meer vallen dan “kunnen” opstaan, het was telkens 2 stappen vooruit en 4 terug achteruit en nu eindelijk na 34 jaar hebben we een bloeiende zaak, 2 prachtige volwassen kinderen en een onbeschrijflijk lief en mooi kleindochter :-) nu denken jullie, “da’s toch goed? kijk wat jullie bereikt hebben, hoe fijn is dat? ” het zou idd een perfecte afloop gekend hebben als er geen “maar” in ons geluk bestond… en die maar is dat mijn schoonmoeder ons nog steeds achtervolgt op juridisch vlak, zij is momenteel 74 jaar dus een leeftijd om binnenkort eventueel naar een rusthuis te gaan, en nu komt het… ook al hebben wij er al 34 jaar absoluut geen contact meer mee en ons kinderen en kleinkind al zeker niet, toch gaan wij als zelfstandigen de grote hap moeten betalen voor haar als zij in een rusthuis terecht komt, een rusthuis via het ocmw want ze leeft al heel haar leven van een leefloonuitkering :-( in wat voor een rechtssysteem leven we eigenlijk??? 3 andere kinderen werken, de 4de leeft ook van een uitkering en ook al hebben wij maar een normale loon uit de zaak, riskeren wij de grootste hap te moeten betalen omdat wij sowieso “zelfstandigen” zijn (dit zijn de woorden van een ocmw medewerker toen ik hierachter informeerde)… 4 kinderen hebben tot op heden nog wel sporadisch contact met haar, alleen wij al 34 jaar niet meer en toch draaien wij voor haar op, ze blijft ons achtervolgen :-(:-( hier word ik niet blij van :-(:-( 3 kinderen gaan dus een klein deel van haar rusthuisverblijf van t ocmw moeten betalen, 1 kind zo goed als niets want die heeft zelf een leefloon van t ocmw, de rest van de rekening is voor ons, ben ik hierdoor gefrustreerd? bwaa… ik denk dat er hiervoor geen woorden bestaat :-(
fixeer je dus niet op commentaren en domme opmerkingen van anderen, je hebt in een notendop een tipje van de sluier open gezien van mijn situatie, ik sta volledig achter jou, ongeacht de details in jouw verhaal.
je hebt een moedige keuze gemaakt maar hou vooral rekening met het laatste gedeelte van mijn verhaal, ivm een rusthuisopname… wettelijk kan je hier niet omheen, tenzij je kunt aantonen met getuigenverklaringen e.d dat er effectief een definitieve breuk is dat nooit meer te herstellen valt, dan nog hangt het van gemeente tot gemeente af, regels van het ocmw van die gemeente en vooral de beslissing van een rechter, ik ben zulke zaken nu al aan t uitzoeken, zo ben ik bij jou verhaal terecht gekomen.
ik weet niet hoe oud jou ouders zijn maar ik zou toch maar is informeren wat betreft onderhoudsplicht aan je ouders in zulke situaties, als zij welgesteld zijn is het geen probleem, anders… welkom in mijn club.
ik weet dat ik je hiermee niet blij maak maar het zijn gewoon de feiten en de kers op de taart is ons rot rechtssysteem :-(
en voor alle mensen die mee lezen, weiger bij overlijden van een ouder zowel de erfenis als de schuld wanneer je zeker weet dat ze schulden hebben, doe dit ook voor u eigen kinderen want doordat jij schuld en erfenis weigert gaan deze door naar u kinderen en op hun beurt naar uw kleinkinderen… voor de kinderen en kleinkinderen mag je zelf niet beslissen en moet je een aanvraag indienen met geldige argumenten bij de rechtbank en als zij hiermee akkoord gaan moet je documenten gaan ondertekenen op de rechtbank en dan gaat het zwaard des doods ook de kinderen en kleinkinderen voorbij…niet iedereen is hiervan op de hoogte en soms komen die mensen daardoor in grote problemen terecht.
ik wens je alvast heel veel moed en sterkte en laat je vooral niet afleiden door je omgeving, het is “jou” beslissing, “jou” keuze” en “jou” leven, ik sta 100 % achter jou keuze. jij hebt een reden om tot deze beslissing te komen en ik heb daar heel veel respect voor.
Ik lees je verhaal nu, terwijl ik vandaag de kogel door de kerk heb gegooid. Ik heb mijn ouders aangegeven dat ik geen contact meer met ze wil.
En hoewel alles nog vers is, las je verhaal als ‘alles valt op zijn plek’. De jarenlange (persoonlijke) strijd voor erkenning van mijn ouders, iedere keer weer de hoop dat ze tóch ook eens MIJ erkennen en MIJ horen, maar iedere keer weer geconfronteerd worden met het niet luisteren naar mij, altijd hun eigen mening paraat, eigenlijk gewoon mij niet serieus nemen.
En ja, ik ben er op dit moment diep ongelukkig over. Maar het voelt ook als een soort opluchting. Eindelijk hoef ik niet meer te strijden, eindelijk kan ik nu voor mezelf kiezen.
Dat is ook best een bizarre gewaarwording.
En ik ben ook wel opgelucht dat ik niet de enige ben die dit meemaakt. Ik gun dit echt niemand, maar soms kán je gewoon niet anders.
Maarten, hier nog één die het contact wil gaan verbreken met mijn ouders. Rest van de familie zie ik al geen jaren meer en dat was een juiste beslissing. Altijd maar die ruzies binnen de familie en hoe vaak ik wel niet te horen heb gekregen dat ik niet gewenst was (ben een foutje) en een vervelend rotkind. De angst die ik heb moeten doorstaan in mijn jeugd, niet terug naar huis durven te gaan omdat er van alles door het huis werd gegooid en later kreeg ik er nog van langs door mijn vader omdat ik de schuld kreeg. Iedereen gebruikte mij als boksbal. Jarenlang zat ik in de overlevingsstand en voelde ik niets meer. Nadat ik twee dagen voor mijn verjaardag (wat al nooit werd gevierd), van de trap af ben geschopt (omdat mijn moeder verjaardagstress kreeg), ben ik direct noodgedwongen uit huis gegaan. Ik was 21 en heb bij vele kennissen en vrienden geslapen tot ik een huisje kreeg via de woningstichting. Twee jaar geen contact gehad, maar uiteindelijk heb ik het contact weer aangehaald, stom, stom stom van mij, want nu 24 jaar later doen zij mij nog steeds pijn. Ook hier gaat de kogel (nu definitief), door de kerk. Ik wil rust en een vrolijk bestaan zonder ruziemakers. Iedereen bedankt voor het delen van zijn of haar bericht, het is natuurlijk te triest van worden, dat er toch nog zovelen zijn onder ons die dit hebben meegemaakt. Sterkte allemaal en nogmaals bedankt voor het delen van deze blog en de reacties!
Ik lees met gemengde gevoelens jouw verhaal en alle mensen die gereageerd hebben. Ik snap je zo goed! Sinds 2,5 jaar heb ik ook geen contact meer met mijn moeder en sinds 1,5 jaar ook niet meer met mijn vader. Ik ben opgegroeid in een gezin waar een alcoholverslaving was (en toen ik het contact verbrak nog steeds was/is). Dit speelt al sinds ik me kan herinneren. Ook de angst die je beschrijft herken ik maar al te goed. Hoe tref ik haar aan als ik thuis kom, de ruzies die daarop volgen en ga maar door. En altijd de reacties van anderen als je aangeeft om het contact te verbreken “het is toch je moeder”. ik zal niet alles opschrijven maar in de loop van de jaren is er gewoon teveel gebeurd waardoor ik genoodzaakt was om het contact met haar te verbreken. Ik had goede hoop dat het contact met mijn vader zou blijven maar helaas hij heeft de kant van mijn moeder gekozen terwijl hij mij 9 van de 10 x gelijk gaf. Maar het is niet anders. Veel therapiën gehad en nu kan ik zeggen dat het de goede kant op gaat. Mijn kinderen gaan nog altijd naar opa en oma toe en dat vind ik prima. Wel wordt er dan gezegd dat als ik het goed wil maken de deur altijd open staat. Maar wat heb ik goed te maken? Maar dat de deur dus niet open staat is deze week wel duidelijk geworden. Mijn moeder is voor de 2e keer ernstig ziek en nu is het niet meer te genezen. Mijn kinderen zijn erg verdrietig (het zal voor hen de 1e keer zijn dat ze een sterfgeval meemaken) en hebben mij gevraagd of het nu niet tijd is om toch eens contact met ze op te nemen, want ja het is toch je moeder. Ik wilde dit in 1e instantie niet want ziekte maakt het gebeuren voor mij niet anders. Om ze gerust te stellen en ze te laten zien dat ik het dan toch wil proberen, heb ik de ochtend na het bericht mijn vader een bericht gestuurd. Niet om langs te komen maar ze sterkte te wensen omdat ondanks alles je dit niemand gunt. De kinderen hoopten dat dit de 1e stap zou zijn om het contact wat op te pakken. Maar tot vandaag geen enkele reactie terug gehad. Dit heb ik de kinderen ook gemeld en voor mij is het nu dan ook klaar. Ze snappen het nu en geven mij gelijk dat ik het contact niet meer herstellen wil. Ik heb ze gevraagd (als ook vrienden en familie) mij nooit meer te vragen om contact met ze op te nemen. Het boek is voor mij gesloten ik ga verder met mijn leven. De kinderen geef ik alle ruimte om bij hun opa en oma te kunnen zijn, te rouwen als het nodig is. Maar hard is het allemaal wel. Als ik naar mijn kinderen kijk dan voel ik zoveel liefde. ik kan er met mijn hoofd niet bij dat ouders zo hun kinderen behandelen.
Tegenwoordig lees en hoor ik te vaak dat kinderen het contact met hun ouders verbreken. En waarom? Onveilig gehecht, niet erkend, niet veilig gevoeld. Het kan allemaal. Maar je hebt je ouders ooit, voordat je op aarde kwam wel zelf uitgekozen. Een levensles die je moet ondergaan. Wellicht iets uit vorige levens? Ik heb paar jaar terug een oude oom van 86 jaar opgezocht. Nog was hij boos op mijn grootmoeder die al 25 jaar geleden overleden was. Nooit meer uit kunnen spreken. Mijn oma is met verdriet hierover overleden, mijn oom verliet de wereld met boosheid en een onaf contact met zijn ouders. Wellicht zijn je ouders niet perfect geweest, maar ben jij dat dan wel geweest? Mishandeling of incest kan ik voorstellen, maar imperfectie in het ouder zijn? Ben jij perfect? Als ik terug kijk naar mijn ouders waren dit ook niet meest van de pedagogisch ingestelde mensen, maar ik kijk terug op een band de af is en werd ik met liefde hun mantelzorger en met liefde zat ik aan hun sterfbed en heb de mooiste erkenning gekregen die je wenst. Liefde gaat verder dan in pijn blijven hangen. Ik heb dit nooit willen missen. Besef: je ouders zijn wel onderdeel hoe je bent geworden. Ik ben daar dankbaar voor en mis ze nog iedere dag, maar ik heb het goed met ze afgesloten door ze niet te verstoten. Maak het goed met ze, praat. Door je zo koppig op te stellen neem jij straks ook een onaf leven mee als je zelf oud bent.
Deze reactie is dus precies waarom ik deze blogpost schreef.
Dag freelennse, een vriendin van mij wil proberen de zoon van haar huidige vriend op te sporen omdat ze het idee heeft dat haar vriend zo’ n verdriet heeft over feit dat er geen contact meer is met zijn zoon. Ik heb idee dat zij het besluit van deze jongen dient te respecteren en deze pogingen moet staken.dat ze zich eerst eens moet gaan verdiepen in alle ellende die deze jongen wellicht heeft meegemaakt.al googlen kwam ik jouw blog tegen.jouw verhaal geeft me veel inzicht in hoe het voor jou is .heel heel hartelijk dank voor jouw verhaal.wens je een fijn en liefdevol leven toe.
Ik ga mijn vader uit mijn leven verbannen, want hij is een bemoeial en een ruzie zoeker tegenover mij.