Search
Close this search box.
vaderdag zonder vader

Vaderdag zonder vader

Twijfels, schaamte, verdriet, zenuwen en meer van deze ellendige dingen passeerden de revue toen ik overwoog te schrijven over mijn vader. Mijn biologische vader, mijn verwekker, mijn maker, de man waarmee je vroeger wilde trouwen, degene die je grote voorbeeld op mannengebied zou moeten zijn. Voor mij is dat bovenal de man waarmee ik geen contact heb. En toch, pa, mocht je dit op wat voor manier dan ook ooit lezen: fijne Vaderdag.

Voor mij is Vaderdag een prima gelegenheid om iedereen zonder vader een hart onder de riem te steken. Of je nu ‘gewoon’ geen contact hebt met je vader, omdat hij niet meer leeft of omdat je hem überhaupt nooit gekend hebt. Het is klote. Als ik even kon, had ik je nu een kus voor je kop gegeven. Dus bij dezen een digitale smakkerd. Ik kan het in deze blogpost niet hebben over vaders die niet meer leven; ik heb immers geen idee hoe dat moet zijn. Als het goed is, leeft de mijne nog. Misschien bieden mijn woorden je toch steun – als ze je maar op geen enkele manier kwetsen.

Het contact verbreken met je vader

Het is niet makkelijk om het contact met je vader (of je moeder) te verbreken. Mensen die niet in eenzelfde schuitje zitten, zullen je vaak niet begrijpen. Erover praten is dus best wel een dingetje. Daarnaast heb ik het ervaren als een taboe: je ouders afdanken, dat doe je niet. En ook, contact verbreken, hoe doe je dat? Bel je je vader op en zeg je: “Hé pa, moet je eens goed luisteren, ik denk dat het beter is als we elkaar niet meer zien”? Laat je het sporadische contact verwateren? Ik koos ervoor een brief te schrijven. Die brief deed ik op de bus toen ik zeventien jaar oud was. Ik schreef onder andere dat ik klaar was met hoe het ging en dat ik hoopte dat hij trots op mij kon zijn. Dat ik niet meer op deze voet verder wilde gaan. De uitkomst heb je inmiddels begrepen.

Leven zonder vader: de pijnpunten

Heel eerlijk moet ik toegeven dat het leven zonder mijn vader me heel veel rust geeft. Misschien is het struisvogelpolitiek, misschien is het omdat het simpelweg beter is zo. In ieder geval ben ik blij met die rust. Toch zitten er ook een aantal pijnpunten aan een leven zonder je pa. De eerste is inderdaad Vaderdag. Persoonlijk word ik er niet verdrietig van, maar het is wel confronterend. Het herinnert me aan hoe het ooit was en hoe het waarschijnlijk nooit meer worden gaat. Het herinnert me aan de keren dat ik niet welkom leek te zijn en aan de keren dat ik me erg ongewenst voelde. Tegelijkertijd herinnert het me eraan dat ik daar vanaf ben en dat we waarschijnlijk allebei gelukkig(er) zijn nu. Een ander pijnpunt vind ik iedereen die zegt: “Maar het is wel je vader”. Ja? En? Ik kan er precies niets mee. Genetisch gezien is het inderdaad mijn vader. Verder hebben we niets gemeen en worden we niet blij van elkaar. Ik zie dan ook niet in waarom ik hem toch zou moeten blijven zien, enkel en alleen omdat ik zijn vlees en bloed ben. Hoe hard dat ook klinken mag, het is een weloverwogen keus. Ik houd niet van mensen omdat ze hetzelfde DNA hebben, ik houd van mensen om wie ze zijn. Ik creëer mijn eigen familie wel, met of zonder bloedbanden.

“Mis je je vader dan nooit?”

Gek genoeg niet. Misschien omdat ik al zo lang zonder hem ben. Vanaf mijn twaalfde zag ik hem nog amper en inmiddels al zo’n zes jaar helemaal niet. Natuurlijk heb ik soms wel mijn twijfels. Wat nou als ik ooit een kindje zou krijgen? Moet ik dan zeggen dat opa er niet is? Of leg ik uit dat ik opa niet zie, maar dat hij of zij altijd vrij is om contact op te nemen? Wanneer is je kindje daar dan oud genoeg voor? Diezelfde twijfel steekt de kop als ik denk aan een eventuele bruiloft. Wat nou als ik ga trouwen? Wie geeft mij dan weg? Sterker nog, soms biggelen de tranen over mijn wangen, bijvoorbeeld als ik een jong meisje zoet met haar vader zie zingen. Wellicht is het voor mij makkelijker om mee om te gaan nu ik een topbonuspap heb. Het is niet hetzelfde, maar het leven is goed zo. En mocht dat veranderen, dan drink ik met mijn billen bloot melk uit een kokosnoot, want ik word vanzelf groot.

Wat ik hiermee wil zeggen is dat je je naar mijn idee niet in allerlei bochten hoeft te wringen om maar contact te blijven houden met je vader (of moeder). Het is oké als jullie het niet goed met elkaar kunnen vinden en je gelukkiger zou zijn zonder (intensief) contact met je ouder. Het is ook oké als je je wel in allerlei bochten wringt. En laten we elkaar in elke situatie in zijn of haar waarde laten.

Lees ook: ik verbrak het contact met beide ouders

Je las een blogpost van Lenneke Manschot – copywriter en ondernemerscoach. Hier voor jouw tekstuele aantrekkingskracht én om je meer plezier en vertrouwen in het ondernemen te geven.

Ook betere copy en daarmee meer succes? Je oplossingen:

Meer weten? De creatieve dienstverleners en kennisondernemers die mij inhuurden, schreven handige reviews en je vindt hier uiteraard een hele pagina over mij.

Handige ondernemers- en teksttips en exclusieve content voortaan in je mailbox? Leuk! Al meer dan 500 mensen meldden zich ervoor aan. Jij ook?

61 reacties

  1. Geen idee hoe het voelt, maar ik bewonder je dat je dit deelt! Dus dankjewel voor je openheid, dat inspireert mij in je blog.

  2. Doet me goed dat je deze blog hebt geschreven en met ons deelt. Dapper van je! Dit is een kant die we niet vaak horen, maar deze mag zeker gehoord worden.

    Thanks daarvoor!

    Mijn favoriete zin – en meest treffende zin: “Ik houd niet van mensen omdat ze hetzelfde DNA hebben, ik houd van mensen om wie ze zijn.”

    Kus.

  3. Heftig verhaal Lenneke! Wel super knap dat je dit zo op het digitale papier hebt gezet, en durft te delen met iedereen. Liefs!

  4. Len, heel veel dank voor je blog. Ik herken er zoveel in! Een vader die niet trots op eigen dochter kan zijn, hoe kan dat? Ik heb wel kinderen en daarom heb ik besloten een ‘gedoogrelatie’ met mijn vader te hebben. We zien elkaar weinig. Hij richt zich op zijn kleinkinderen die inmiddels pubers zijn en ook een eigen mening over opa gaan vormen. Ikzelf vind het moeilijk als vrienden liefdevol over hun papa praten. Het voelt toch alsof ik ergens gefaald heb. Len, nogmaals dank!

    1. Heel graag gedaan! Het werd eens tijd om het erover te hebben. :-) Ik snap écht niet hoe het kan dat je als vader niet trots bent op je kind. En ik vind het superstoer van je dat je omwille van je kinderen hebt besloten je vader toch af en toe te zien. Weet je dat ik er pas achterkwam dat mijn band met mijn vader niet normaal was, toen ik bij een vriendin thuiskwam en zag wat voor warm gezin dat was? Ik schrok me rot, ik heb nooit geweten dat dat zo kon. Jij hebt niet gefaald, het is de combinatie van jullie die niet werkt. Nooit aan jezelf twijfelen, mooi mens! <3

  5. Wow, dit is bijna hetzelfde als mijn situatie, alleen is dat al mijn hele leven zo. Ik vind het wel rustig om geen contact te hebben, maar eens in de zoveel tijd stuurt hij toch een berichtje en dat verwart me. Het verhaal erachter is heel complex, maar ik kon me wel vinden in je verhaal. Mjeh.

  6. Heel erg naar dat je geen contact meer hebt met je vader. Ik kan me echter wel voorstellen dat er een punt komt waarop je hiervoor kiest. Alleen maar goed dat je dit gedaan hebt, want jouw geluk is het belangrijkst.
    Ik herken het overigens wel, mijn moeder (en tantes) hebben ook het contact met hun vader verbroken, waardoor ik mijn opa nooit gekend heb. Ik heb echter nooit de behoefte gehad om naar hem op zoek te gaan.

  7. Heel veel respect, dat je dit zo durft op te schrijven! Het is een kant die denk ik veel te weinig gehoord wordt, terwijl het denk ik juist heel veel zou kunnen helpen als dit soort verhalen ook naar buiten komen. Het hoeft niet altijd te boteren en daar is niets mis mee. Nogmaals, respect dat je dit durft te plaatsen!

  8. Dankjewel voor je openheid hierover! Ik heb al een tijdje geen contact meer met mijn vader, en het is goed zo. Ik ervaar het taboe ook, zelfs mijn vriend snapt het soms niet. Maar de rust! Ik ben zo opgelucht dat ik voor mezelf heb gekozen. Ik ken verder niemand die ook geen contact meer heeft met zijn/haar ouders. Dus nogmaals, dankjewel, de situatie is naar maar de herkenning is zo fijn.

    1. Vind je het niet heel lastig dat je vriend het niet begrijpt? Des te meer bewonder ik je keuze; als je ook al niemand kent die geen contact heeft met zijn of haar ouders, sta je er toch ‘nog meer alleen voor’. Graag gedaan trouwens. <3

  9. Ik heb al jaren geen contact meer met m’n moeder (heerlijk!) en mijn zoon hing zo’n beetje de vlag uit toen ik vertelde dat ik m’n moeder niet meer wilde zien. Sommige mensen kunnen wel een leuke oma/opa zijn, maar net zoveel (misschien nog wel meer) kunnen dat niet. Kortom, het is maar helemaal de vraag of jouw vader dat zou kunnen ;-) En idem natuurlijk voor je huwelijk. Ik had, toen ik ooit een keer trouwde, nog wel contact met m’n moeder maar ik heb haar niet uitgenodigd voor de bruiloft. Pijnlijk, maar ik sta nog steeds achter die beslissing. Want, inderdaad, ik hou niet van mensen gebaseerd op hun DNA…

  10. Wat goed en dapper dat je dit deelt! Dit is ook een kant die gehoord moet worden. Hoewel ik zelf een heel fijne band heb met mijn vader, herken ik hier het verhaal van mijn moeder en haar eigen moeder in. Mijn moeder wringt zich in allerlei bochten om het contact goed te houden, vooral omdat mijn oma inmiddels al op leeftijd is. Maar als ik soms zie hoeveel verdriet en stress het haar geeft, zou ik ook heel goed kunnen begrijpen als ze het contact verbreekt. Je eigen geluk is ook zeer belangrijk!

    1. Knap dat je moeder volhoudt. En wat fijn om te lezen dat je een goede band hebt met je vader. Koesteren!

  11. Oh, die opmerking ‘het is wel je vader’. Daar kan ik wel zo pissig om worden. Ik heb geen contact met beide ouders, en daar kan ik heel goed van zeggen dat ik daar een goede reden voor heb. En dat is beter zo. Zij snappen dat niet, maar dat heeft er meer mee te maken dat ze het niet willen snappen. En dat het dan toevallig mijn vader of moeder is, en dat we toevallig dezelfde genen hebben, maakt nog geen verplichting om ‘gezellig’ bij ze op de bank te gaan zitten, want gezellig gaat het nooit worden. Even kort gezegd: met de opmerking ‘het blijft je vader’ kunt je niet weten wat er in iemands leven heeft afgespeeld, en voor het moment dat iemand de keuze maakt om het contact daadwerkelijk te verbreken, wordt hier (meestal) goed over nagedacht. Uitzonderingen daargelaten. Maar na zo’n 10 jaar mag je er wel van uit gaan dat het om een serieuze kwestie gaat.

    Zo. Dat was even m’n pissed stukje. Verder mooie post. Knap dat je erover schrijft. Ik vind het ook heel herkenbaar wat je schrijft. Alsof ik het zelf geschreven heb.

    1. Precies dat. Ik haal mijn schouders maar op als iemand het zegt. Het is ergens ook heel mooi dat ze niet beter weten.

  12. Wauw, mooi dat je dit deelt. Voor mijzelf niet herkenbaar, maar mijn vader heeft ook nooit een vader gehad. Dit heeft wel enigszins effect op hem gehad, maar ik ben blij met mijn vader zoals hij is.
    En precies zoals je zegt, DNA bepaalt niet wie familie is, maar loyaliteit en liefde.

  13. Hier ook al vanaf mijn twaalfde ongeveer bewust zelf het contact met mijn vader verbroken. Daarvoor veel gebeurd. Ik ben er totaal niet rouwig om; ook mijn vader is niet mijn type mens. Nu ik volwassen ben snap ik veel dingen beter (bijv. over de relatie van mn ouders). Ik heb hem niet gemist, je roeit met de riemen die je hebt. Ik snap ook hoe het mij als kind beïnvloedde en hoe het mij als volwassene in verhouding tot mannen en relaties heeft gevormd. Verder koester ik geen gevoelens, negatief noch positief. Het is gewoon hoe het zit, met sommige dingen/momenten komt het ter sprake en dat vind ik prima…het is zo gelopen en het is een verhaal, zoals we allemaal verhalen hebben.
    Knuffel voor jou en degenen die het nodig hebben!

  14. Wat een mooi artikel. Ik herken mezelf een beetje in je verhaal. Gelukkig heb ik er helemaal vrede mee. De afgelopen 12 jaar heb ik mijn vader een paar keer gezien. De laatste keer was twee jaar geleden, de keer daarvoor was een aantal jaar eerder toen ik hem toevallig tegenkwam. Ik heb het contact niet verbroken, want met vaderdag en zijn verjaardag stuur ik iets op en heel soms bellen we dan. Ik zal niet degene zijn die het ‘contact’ dat we nog hebben verbreekt, dus voor nu houd ik het bij deze constructie.

    1. Zonde om te lezen dat je jezelf herkent, maar ik vind het fijn dat je er vrede mee hebt. In zo’n situatie zitten en je er niet bij neer kunnen leggen is al helemaal vreselijk. Vind het ook heel knap dat je toch nog met Vaderdag en zijn verjaardag iets opstuurt. Topper!

  15. Ik vind jou leuk, schreef ik laatst. Toen jij zei dat je mij ook leuk vond. En nu wil ik zeggen: ik vind jou ontzettend mega dapper en stoer. Dit op je blog plaatsen is heus niet niks. Vooral omdat je er tijdens het schrijven weer een beetje extra aan wordt herinnerd, ook al zit het vast elke dag wel ergens in je hoofd. Ik vind het bijzonder dat je al op 17e jarige leeftijd voor jezelf durfde te kiezen – al was dat niet de keuze die je toen had willen maken. (Duh, niemand wil dat, op geen enkele leeftijd). Het is fijn om te lezen dat je wel een hele lieve bonuspapa hebt, en op die manier als het ware een vaderfiguur kent. Ik weet niet hoe het is om op een bepaalde leeftijd het gevoel te hebben dat je geen vader meer hebt (of om die ook daadwerkelijk niet meer te hebben omdat hij is overleden), maar ik kan me wel voorstellen hoe dat moet zijn. Hoeveel nare emoties en gevoelens daarbij komen kijken. En ik vind dat jij daar, aan dit verhaal te lezen, heel knap mee om gaat. Veel liefs!

    1. Duizendmaal dank! Ik ben blij dat je niet weet hoe het is. Een lieve en goede pap moet je koesteren. :-)

  16. Boks voor jou. Volop herkenning van mijn kant, vooral over de opmerking: ‘Tsja… het is tóch je vader/moeder hm…’
    Nee dus.
    ‘Blood makes you related, loyalty makes you family’.
    Ik doe het inmiddels al +20 jaar zonder (beide) ouders en snap dus heel goed hoeveel zeer dit doet. En het blijft ook een zere plek, hoe gelukkig je zelf ook kunt worden met een eventueel eigen gezin en zelfgekozen familie met een ander DNA. Toch ben en blijf ik van mening dat er voor mij geen andere optie is.
    En geen zorgen over wat je eventueel je eigen kinderen later moet vertellen over de afwezigheid van je ouders. Die dingen lopen echt vanzelf los. Trust me on this ;-)

  17. Wat ben jij een ontzettend sterk persoon! Naast dat je heel trots op jezelf mag zijn dat je voor jezelf hebt durven te kiezen op zo’n jonge leeftijd, wil ik jou ook een hart onder de riem steken. Vooral op dagen zoals vandaag. Ik haal hier zelf persoonlijk veel steun uit en voel me dan stiekem iets minder eenzaam.

  18. Wow, wat herkenbaar. En ik ben dus niet de enige waar het zo gaat. Mijn echte pa zag ik voor het laatst in 2004 en mijn moeder voor het laatst in 2012 en het is goed zo. Soms moet je voor jezelf kiezen en dat gaat niet als je contact blijft houden. Op mijn bruiloft hebben mijn peetoom en peettante de plek van mijn ouders ingenomen. Heel erg bedankt voor deze blogpost!

  19. Mijn vader is afgelopen jaar plotseling overleden, dus had het idee dat dat het onderwerp was maar al snel duidelijk van niet ;-) Sterk verhaal en mooi dat je opkomt voor je eigen definitie van wat familie is. Blood is thicker than water, word gezegd. Jij hebt dus zelf de kraan opengezet.

    liefs!

  20. Wat heb je dit mooi en respectvol verwoord! Ik begrijp wat je bedoelt. Mijn vader wilde, rond mijn 16de, niets meer met mij te maken hebben. Een paar jaar later probeerde hij zich, zonder excuses, weer in mijn leven te wurmen, maar toen had ik geen interesse meer. Dit is nu 25+ jaar geleden, en hoewel ik hem niet mis of behoefte heb aan contact, het blijft altijd een zere plek. Door jouw woorden weet ik weer dat ik niet de enige ben die dit ervaart. Bedankt hiervoor!

  21. Wauw wat heb je dit prachtig geschreven en ik herken mezelf hier heel erg in. Vooral de reacties met “het is toch je vader?” En ik denk ook zovaak na over trouwen en wie mij dan zou weggeven maar daar heb ik nog wel even voor om over na te denken. Het is lastig om te begrijpen voor andere maar mensen die dit ook meemaken snappen je volkomen.

  22. Mooi geschreven. Zelf heb ik sinds mijn 14e geen contact meer met mijn vader. Een bewuste keuze waar ik tien jaar later nog steeds achter sta. Een vader hebben betekend niet zo veel voor mij, ik heb nooit echt liefde ervaren van mijn vader. Vaderdag doet mij dan ook niks. Maar de andere pijnpunten waar je over schrijft herken ik heel erg. Wat ik inderdaad niet begrijp dat sommige mensen vinden dat je contact moet houden. Nee mijn vader heeft mij nooit mishandeld, tot mijn zesde zag ik hem elke week wel een keer tot mijn 12e ging ik om het weekend naar hem. Maar echte liefde heb ik nooit ervaren, jaren heb ik mij niet goed genoeg gevoelt en had ik weinig zelfvertrouwen. Ik wilde dat niet meer, elke keer als ik hem had gezien voelde ik mij doodongelukkig.

  23. Knap dat je er zo mee om gaat! Vind vader/moederdag altijd vooral commercieel, maar inderdaad het is wel confronterend. Mijn vader is overleden toen ik nog niet geboren was. Vond vaderdag vooral op de basisschool vervelend, altijd maar wat voor een ander maken terwijl alle andere kindjes over hun vader aan het vertellen waren. Vind dat het een mooi geschreven artikel!

  24. Mooi beschreven dit! Zo puur en eerlijk. Zelf doen we nooit aan Vaderdag, maar heb wel heel wat mensen in mijn omgeving die het moeilijk hebben zo’n dag. Die geen vader meer hebben of er juist niet meer mee omgaan.

  25. Mooi geschreven! Ieder woord is herkenbaar, want zelf heb ik ook het contact verbroken toen ik 9 jaar oud was. Tenminste hij heeft er deels aan bijgebracht. Sindsdien heb ik een vaderdag zonder vader, maar eigenlijk doet het mij niets meer. Het is een verlossing voor mij geweest en ik ben trots op mijn moeder, dat zij er voor mij en mijn broer altijd geweest is. Ze is een echte powerwoman!

  26. Wat mooi geschreven, meis. Ik weet hoe het is om geen contact te hebben met je vader, die van mij heb ik al sinds mijn 18de niet gezien. Hoewel ik wist dat het beter voor me was om het contact te breken, deed het ook veel pijn om te weten dat er geen andere manier was.

    En terwijl je dat met je verdriet probeert te verwerken, want dat zit er ook ergens tussen de boosheid en heel misschien wel haat, heb ik de one-liner “Het is wel je vader” wel ontelbare keren aangehoord. Nee, hem terug laten in mijn leven waar hij nog meer schade kan aanrichten, maar toch verdriet hebben dat hij er niet meer kan zijn…het is niet uit te leggen aan mensen die het niet hebben meegemaakt… En ik heb het geprobeerd! :D

  27. Dankjewel voor je steun ❤️ Fijn dat er mensen zijn die me toch ook wel begrijpen

  28. Ik las dit stuk vorig jaar ook en ben het nog steeds met je eens. Vind het net zo confronterend maar ben het wel met je eens. Hier ook geen contact en dat geeft zoveel rust. En die dooddoener: maar je hebt maar een vader daar kan ik ook niks mee. Enige waar ik mij soms wel eens mee bezig hou is wat ik moet doen als hij doodgaat omdat hij toch op een oudere leeftijd komt… Alles in mij schreeuwt nee alleen waarderen mijn moeder broer en zus dat waarschijnlijk niet zo..

  29. Ik vind je dapper dat je dit zo deelt met ons, hoewel ik mij gelukkig kan prijzen met lieve ouders heb je me wel geïnspireerd over je loslaten van mensen en jezelf die rust gunnen. Dankjewel!

  30. Heel herkenbaar! Ik heb er een aantal jaar geleden voor gekozen geen contact meer te hebben met mijn vader. Veel mensen zullen waarschijnlijk vinden dat ik geen ‘echte’ vaderdag meer heb, maar ik heb er een ‘stief’vader (heb altijd zo’n hekel aan dat woord) voor in de plaats gekregen die in 5 jaar meer vader voor mij is geweest dan mijn ‘echte’ vader in heel mijn leven. De titel vader verdien je niet zomaar, je moet er wel wat voor doen.

  31. Mooi dat je dit deelt. Het is heel herkenbaar er zoveel onbegrip als je zegt dat het goed is zo. Andere mensen willen dat je je verzoend. Inmiddels is hij er niet meer, wat ik vooral erg vind voor mijn veel jongere half broer. Waar die connectie er helaas ook niet mee blijkt te zijn. Het enige waar ik me enorm kwaad over heb gemaakt is dat hij zich niet in meer bochten heeft gewrongen voor ons. Dat je twee kinderen op de wereld zet, een super leuke vader bent, gaat scheiden en dan ineens zo kunt veranderen en die kinderen maar aan hun lot over laat. Vanaf mijn achttiende draag ik de achternaam van mijn moeder en dat is goed zo. Een afgesloten hoofdstuk. Toch raakt dit verhaal me wel enorm.

    Liefs Hanneke

    1. Dank je wel, Hanneke! Het spijt me voor je dat je in deze situatie zit. Ik had je beter gegund. En het mág je raken — ook als het een afgesloten hoofdstuk is. Je kwetsbaarheid is je kracht, vrouw. Hang in there. ♥️

  32. Yep, ook ik heb, in de vorige eeuw, het contact verbroken met m’n vader (als 12 jarige). Rond m’n 22e is hij overleden en dat gaf een hoop rust. Altijd met angst leven, vreet aan je.
    Toch rond z’n sterfdag of verjaardag ‘flikkert’ ie nog even op in m’n gedachte… (en klein detail, ik viel op oudere mannen ;))

  33. Hey Lenneke,

    Bedankt voor het altijd eerlijk delen van jouw ervaring.
    Dit stuk spreekt me erg aan… ik weet niet wat het is om het contact te verbreken met je vader, maar wel wat het is om geen vader meer te hebben.
    Vaderdag is dan wel een confrontatie met het niet meer hebben van een vader, maar na 21 jaar is het gemis er niet meer.
    Maar je hebt gelijk “we worden vanzelf groot” en gelukkig brengt het leven je bijzondere mensen op je pad die met je mee willen wandelen!

    1. Hé Theo! Dank je wel voor je mooie reactie. Ondanks dat je zegt dat het gemis er niet meer is na 21 jaar, vind ik het wel verdrietig voor je dat hij er niet meer is. Sommige mensen zouden gewoon nooit mogen gaan… <3

  34. Mijn vader is 6 jaar geleden plots overleden, nu had ik nooit een geweldige band met mijn vader door zijn aandoening.(paranoia schizofreen)
    Maar het was alsnog een klap die mij altijd zal bijblijven.
    Sinds hij overleden is ben ik erachter gekomen dat wij zo erg op één lijn zaten en hetzelfde waren.
    Ik vind het jammer dat ik niet met hem als volwassene kan praten, maar ik heb nu in ieder geval door dat hij ondanks alles toch zijn best deed voor zijn familie en vrienden. En ik ben trots dat ik zijn instelling en idealen meedraag als een deel van hem!
    Hij overleed kort na vaderdag aan een hartaanval, ik had hem een versgebakken appeltaart gegeven die hij in zn eentje had opgegeten ❤

  35. Herkenbaar mijn vader is al niet meer actief in mn leven sinds mijn 13e sinds mijn 16e was het contact weg tot 6 jaar geleden ineens de telefoon ging(mijn vader) na alles wat hierna word verteld moet er vanuit gegaan worden dat mijn vader enorm lelijke dingen heeft gezegd en mijn reactie dus niet uit het niks opzetten kwam. Maargoed de telefoon ging en kijn vader wilde na dik 4 jaar niks gehoord meer te hebben dat hij in het ziekenhuis lag en ze vermoeden dat hij kanker had, mijn reactie daarop was of hij nu ineens medelijden wilde na alle jaren dat hij ons niet kon vinden! En ik heb opgehangen. Na er goed over nagedacht te hebben toch besloten naar hem toe te gaan omdat ik geen spijt wilde hebben dat ik niet meer was geweest. En spijt, heb ik spijt dat ik wel nog de laatste 2 jaar van zijn leven wel in zijn leven ben geweest het was een hell een hell dat ik daar elke week zat alsof er door me heen werd gekeken, alsof ik niet zijn dochter was maar een vage bekende. Zijn vriendin was verschrikkelijk. Ik heb nooit geen excusses gekregen waarom hij er niet was. Tenslotte moest ik als oudste kind zijn begravenis regelen waar wij uiteindelijk werden behandeld als vreemden alsof we er niet hoorde. Daarna alleen nog maar de ene ellende naar de andere ellende over mn heen gekregen waarvan ik nu 6 jaar na zn dood nog steeds de nasleep heb. En dan de woorden van andere mensen mis je je vader dan niet: en als ik dan antwoord voor mijn gevoel is mijn vader al 15 jaar overleden want zo voeld het omdat hij er nooit was krijg ik altijd scheve onbegrijpbare blikken!

Reageren? Graag!

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Dit is een veilige plek waar we respectvol met elkaar omgaan. ♥️ Je gegevens zijn veilig bij me — en ik meld je ook niet stiekem aan voor mijn nieuwsbrief. Velden met een * zijn verplicht.

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.