over onzekerheid en wat mij heeft geholpen

Ik kreeg afgelopen week in een privébericht op Instagram de vraag of ik ook weleens onzeker ben. Als ik teksten schrijf voor een ‘grote’ opdrachtgever, als ik voor het eerst teksten bij iemand aanlever, als ik iets kwetsbaars deel. Op datzelfde medium deelde ik daar een paar stories over, maar het leek me ook goed om hier nog even een blogpost over te schrijven. Want, ja, zeker, ik ben absoluut weleens onzeker. En ik denk eigenlijk iedereen met mij — zelfs als het anders lijkt.

Of we nou willen of niet — we hopen allemaal op goedkeuring. We willen dat een ander ons leuk, lief, slim, gevat, grappig of een vet goede copywriter vindt. Het liefst allemaal, tenzij je liever niet schrijft. Daar komt onze zekerheid vandaan: angst voor afwijzing. Zo ben ik onzeker over mijn lichaam (ik werk eraan, aan die onzekerheid, niet aan mijn lichaam) en verdwijn ik soms liever in een gat dan dat ik teksten aanlever bij een nieuwe opdrachtgever. Waarom? Niet eens omdat ík denk dat ze slecht zijn, want ik wil uiteraard altijd iets goeds aanleveren. Maar omdat ik bang ben dat zij het niet goed vinden. Of ik heb iets persoonlijks geschreven en ben onzeker over of ik het wel kan delen. Vinden mensen me geen idioot, omdat ik het contact met mijn ouders heb verbroken of omdat ik lang in therapie ben geweest bij de psycholoog?

Ik mag onzeker zijn van mezelf. Het helpt me ook — aan doorzettingsvermogen, een gezonde dosis ‘perfectionisme’. Ik wil het goed doen, dus ik doe mijn stinkende best. Dat wil niet zeggen dat ik teksten 180 keer doorlees, want ik wil het niet ongezond, inefficiënt en onproductief maken. Dat wil ook niet zeggen dat ik alleen blogposts online zet waarvan ik denk: zo, nu belt Happinez me om dit één op één over te nemen in hun blad. Het wil zeggen dat ik het goed genoeg vind en dat ik dus altijd scherp ben op welke kwaliteit ik lever. Mijn onzekerheid heeft me kwetsbaarheid gebracht. Verbinding. En soms slaat het door in het onderschatten van mijn eigen prestaties. Vraag ik me af wanneer ik door de mand val en mensen me een bedrieger zullen noemen. Met name vrouwen hebben last van een oplichterssyndroom en als ik merk dat ik wel écht aan het overdrijven ben, pak ik mijn boekje met complimenten of mijn overwinningen erbij. Maar er is meer dat mij helpt om mijn onzekerheid een kopje kleiner te maken of zelfs te negeren.

Wat mij heeft geholpen:
• ik vond het maken van stories op Instagram best spannend als het ging om video’s met mijn eigen hoofd, want op geposeerde foto’s “ben je net altijd even iets knapper”, ik vind het horen van mijn stem verschrikkelijk en “wie zit híer nou weer op te wachten?!!?!”. Uiteindelijk ben ik de korte video’s gaan maken, heb ik ze eerst allemaal opgeslagen en een paar keer bekeken en daarna pas gedeeld. Zo heb je de tijd om te maken wat je wil maken, kies je de video’s uit die je het beste vindt en heb je de ruimte om ze te ondertitelen. Zo wende ik aan mijn eigen hoofd en geluid en dat scheelt al enorm. Oh, en de meeste mensen zijn best lief. De kans dat je allerlei haatreacties krijgt op je eerste video’s is héél klein en als je die wel krijgt, dan is de blokkeerknop je beste maat. Wat mij ook hielp: de cursus over stories maken van Charlotte van ’t Wout.

• niet bedenken dat ik allerlei content maak om jullie te vertellen wat jullie moeten doen, maar simpelweg delen wat ik deed. Hoe ik ergens gekomen ben, welke beren ik tegenkwam, wat ik heb gedaan heb om ze te ontlopen of te aaien en wat mijn ideeën erbij waren. Wat voor mij werkt, kan voor jou natuurlijk precies het tegenovergestelde doen. Weet ook dat dat mag — wat een ander fijn vindt, hóef jij niet fijn te vinden. Je bent niet gek of raar als het voor jou anders is. Andermans waarheid hoeft de jouwe niet te zijn. Maar goed, dat maakte het voor mij allemaal lichter: ik vertel mijn verhaal, ik deel wat voor mij werkt en wat jij eruit haalt, is aan jou.

• mezelf eraan herinneren dat er niets aan de hand is als ik een fout maak of als iemand mijn werk niet direct fantastisch vindt. Liever fouten maken dan helemaal niks maken. En er zitten niet voor niets correctierondes bij de prijs inbegrepen als je door mij een klus laat uitvoeren. Ik vind het te gek als een opdrachtgever meteen de champagne opentrekt als ik teksten aanlever en ik ga ook altijd voor het beste resultaat. Maar dat ik correcties moet doorvoeren is écht geen schande.

• mijn eigenwaarde hoef ik niet te halen uit mijn prestaties. Ik ben gezegend met weinig jaloezie en ik heb geen neiging om jaloers te kijken naar wat anderen al bereikt hebben. Mijn tempo is prima, jouw tempo is prima. Verpest ik een keer iets? No biggie, dan betekent het dat dát misschien mislukt is, maar ik als mens niet.

• opschrijven wat ik heel eng vind en later nog eens terugkijken. Zoals de stories die ik eerst heel eng vond om te maken en waar ik nu juist plezier in heb. Of op bezoek gaan bij een nieuwe klant en dat ik daar nu geen angstzweet meer van in mijn bilnaad heb staan, maar juist zin in heb. Het helpt je om te zien dat je groeit, lief te zijn voor jezelf (‘oh, kijk nou hoe schattig, dat vond ik vorig jaar nog eng!’) en te zien waarin je precies gegroeid bent. Is écht leuk.

Leestip: mijn grootste fuck-ups als ondernemer (en wat ze me gekost hebben)

Oh, en natuurlijk heb ik boekentips voor je als je graag wat minder onzeker wil zijn en een peptalk wil:
• You are a badass van Jen Sincero / meteen kopen of eerst de belangrijkste lessen lezen
• Big Magic van Elizabeth Gilbert / meteen kopen of eerst de recensie lezen
• De kracht van kwetsbaarheid van Brené Brown / meteen kopen
• De moed van imperfectie van Brené Brown / meteen kopen
• Alles is uitvogelbaar van Marie Forleo / meteen kopen of eerst mijn recensie lezen

Iedereen is weleens onzeker en dat mag, als je je er maar niet door laat tegenhouden. Je bent goed genoeg. ♥️

De stories waar ik het over heb, zijn terug te kijken in mijn highlights.