Ik word naast hem wakker. In mijn eigen bed — en nog steeds haat ik het om naast hem te slapen. Mijn bed is maar 1.40 meter breed en hij ook ongeveer. Er zoemt al een tijdje een mug rond mijn oren, maar ik kan me er niet druk om maken. Ze kiezen altijd voor hem. Niet alleen de muggen doen dat, trouwens. Bijna alle vrouwen vallen als een blok voor hem. Ik grinnik, want toch ben ik degene die naast hem ligt. Een andere reden waarom het gezoem van het kleine dier me niets doet, is omdat ik andere, belangrijkere dingen heb om me zorgen over te maken. Een naar gevoel bekruipt me, wetende dat hij straks weer weg is en er iemand anders in ditzelfde bed zal stappen. Langzaam wordt ook hij wakker. Het lijkt wel alsof hij altijd precies weet wat hij wanneer moet doen en hij geeft me een zachte kus op mijn voorhoofd.
“Waar denk je aan, lieverd?”
“Het is niet goed wat we doen, dat weten we allebei. Maar kan iets écht verkeerd zijn als het zo goed voelt?”
We zwijgen.
Ik wil weer meer fictie schrijven, dus ik heb fictie-vrijdag in het leven geroepen.
2 reacties
Ik vind fictie-vrijdag een heel goed plan :-)
Je schrijft zo mooi en aandachtig, fijn!
Dank je wel!