Het is op twee dagen na een maand geleden dat ik op Instagram plaatste dat ik iets nieuws ging proberen. Om wat preciezer te zijn: een nieuwe ochtendroutine. Bestaande uit minimaal drie dingen opschrijven waar ik dankbaar voor ben én meteen iets schrijven. Een stukje over hoe ik me voel, een blogpost — iets. Als het maar niet voor een opdrachtgever is. Ik beloofde ook om een update te geven en te delen wat het voor me deed. Bij dezen!
Ja, heel eerlijk? Ik wilde dat ik iemand was die gigantisch lekker gaat op miracle mornings. Dat ik mezelf in de ochtend de tijd gunde om stil te zijn, affirmaties te doen, mijn bereikte doelen te visualiseren, te bewegen, te lezen en te schrijven. Maar het is het niet voor mij. Ik merk dat mijn goede ochtendgewoontes versloffen als ik het druk heb. Niet dat ik ooit de miracle morning geprobeerd heb, maar eerder deed ik aan yoga en afgelopen maand probeerde ik een uitgekledere versie door ‘te creëren’ en op te schrijven waar ik dankbaar voor ben.
Hoe het dan ging? Nou, op zich wel redelijk. Ik schreef twee weken lang braaf iedere ochtend op waar ik dankbaar voor ben. Minimaal drie dingen, vaker meer dingen. Maar toen kwam het moment dat ik echt heel veel werk te doen heb en dat moment duurt nog wel twee weken. Ik merk dat ik dan het geduld niet heb. Ik wil meteen aan het werk en geen ‘tijd verdoen’ aan dit soort dingen. (Ik weet dat ik mijn tijd er niet mee verdoe, maar als je tijd al beperkt is om in een week af te krijgen wat je wil doen, dan voelt het voor mij wel zo.)
Heb ik er iets uit meegenomen? Ja. Ik schrijf nog steeds bijna iedere dag op waar ik dankbaar voor ben, maar alleen niet ‘s ochtends. Heb ik midden op de dag een dipje, dan pak ik mijn boekje erbij en schrijf ik het op. Ben ik het gisteren vergeten, dan pak ik het vandaag nog even mee — op een moment dat het mij uitkomt. Het lukt me ook nog steeds iedere dag te schrijven of op zijn minst iedere dag een blogpost online te hebben. Dus dat gaat hartstikke aardig.
Wat ik lastig vind in dit soort situaties, is dat ik dan twijfel of ik juist wél tijd moet maken voor dit soort gewoontes. Maar ik vind het óók fijn (en al uitdagend genoeg) om mezelf rust te geven — momenten waarop ik even helemaal niets hoef. En ik vind het ook een vorm van zelfliefde om mezelf te geven waar ik op dat moment behoefte aan heb. Wat nu is dat ik goed slaap en minimaal 7 uur pak.
Hoe doen jullie dit?
2 reacties
Bij mij gaat dat altijd heel erg in periodes. Ik heb een dagboekapp op mijn telefoon en een fysiek boekje. Soms leg ik het boekje aan mijn bed en schrijf ik dat soort dingen op voor ik ga slapen, om mijn dag fijn af te sluiten en dan na een week vergeet ik het weer of heb ik geen zin of is mijn balpen kwijt. De app is op dat gebied wel handiger maar dan verliest het wat van zijn charmes hé :)
Vroeger kon ik me dan echt slecht voelen over mezelf omdat ik zo’n simpel ding niet kon of wou volhouden maar ik bekijk het zo niet meer. Ik doe gewoon waar ik nood aan heb. Wil ik wat opschrijven, dan schrijf ik. Heb ik er geen zin in, oké ja, dan is het zo. Denk dat het zijn doel wat voorbij gaat als je je er alleen maar druk om kunt maken dat je niets hebt opgeschreven.
Ook hier gaat het enorm in periodes, dus de struggles met die miracle morning zijn heel relatable. Vergeef me voor het strooien met al deze Engelse termen. Wat ik uit het boek heb gehaald, is vooral wat meer rust in mijn ochtend creëren. Dat doe ik niet door te mediteren of dankbaarheidsoefeningen, maar gewoon door wat eerder op te staan om nog lekker met de hond te kunnen lopen en nog wat voor mijn blog te doen voordat ik naar mijn “echte baan” ga. Gewoon doen waar je behoefte aan hebt lijkt me dus een goed idee!