ik rij nu een tunnel in!

Vroeger konden we het als prachtig excuus gebruiken. “Ik rij nu een tunnel in!” schreeuwde je op je allerhardst door je telefoon en daarna hing je gewoon op. Zo makkelijk was dat. Maar nu is dat wel even andere koek.

Je hebt tegenwoordig namelijk gewoon prima bereik in een tunnel. Of nou ja, in ieder geval in de Leidsche Rijntunnel. Een afzichtelijk, duur ding (een miljard euro!) van ruim anderhalve kilometer lang. Wat mij betreft is die tunnel het geld dubbel en dwars waard. Ik heb er afgelopen woensdag namelijk twee uur doorgebracht en… ik kon bellen én ik had 4G. Waarom dat zo fijn was? Nou, hierom:

Ineens deed de auto niets meer. Hoe minder de auto ging doen, hoe meer mijn hersenen gingen kraken. Wat eh… zal ik eens doen? Ik kon niets beters bedenken dan naar de vluchtstrook sturen en janken. Heel Hard Janken. Ik wilde net mijn eerste uithaal maken, toen ik ineens een harde mannenstem door een speaker hoorde schallen. “Wil de bestuurder van het gestrande voertuig uitstappen en voor de auto gaan staan?”. Eh, ja, hoor. Al moest ik wel even slikken toen ik besefte dat a) de rijbaan naast me niet werd afgesloten en b) ik vóór de auto stond en bij een noodlottig ongeval dus zou worden overreden door zowel mijn eigen auto als de andere. Je begrijpt: ik voelde me uiterst op mijn gemak.

Toen ik al een tijdje op een (gratis!! yes!!) takelwagen stond te wachten, moest ik van de speakermeneer nog een keer de hoorn oppakken, zodat we effe “privé” konden praten. Ik moest toch maar even de nooduitgang nemen, want de takelwagen had een beetje vertraging. Had ik op zich al gemerkt. Denk je dat je daarna in een soort Upendi terechtkomt? Ha! Echt niet. Je komt dan namelijk op de set van een soort horrorfilm (wel een B-film dan) terecht. Kijk maar:

Toen de deur achter me dichtviel, vroeg ik me pas af of ik dan überhaupt nog wel terug zou kunnen. Het zou immers een beetje lullig zijn als mijn auto al weggetakeld was en ik stond nog een beetje duimpjes te draaien in een of andere vieze gang. Zo gezegd, zo gedaan en ik probeerde uit alle macht de deur open te krijgen. Even dacht je nu waarschijnlijk dat ik ging vertellen dat het niet lukte, maar niets is minder waar. Het was een beetje zwaar, maar mijn spierballen en ik konden het ding prima naar links schuiven. Ik besloot met mijn voet de deur open te houden en in de opening te blijven staan om te kijken of de takelwagen er inmiddels al was. En ja, jongens en meisjes, warempel. Hij takelde mijn waggie erop en ik mocht warmpjes bij de lieve meneer in de auto zitten. Ik was weer blij. (Toen wist ik nog niet dat ik nog op de ANWB moest wachten en dat deze hele grap zo’n vier uur zou duren, maar ach. Ik ben veilig thuisgekomen en ik heb een leenauto met wel zes versnellingen gekregen die ook nog eens zelf kan parkeren. Wat wil een mens nog meer, behalve nooit meer met pech in een tunnel staan?)

Moraal van dit verhaal:
• Niet in de auto stappen met lege maag en volle blaas
• Het stinkt in een tunnel en het is er retekoud
• JE HOORT ER OOK HEEL VEEL LAWAAI
• Er zit een krukassensor in je auto en die kan dus stuk
• Mensen vinden het heel grappig om te zeggen “ha, het is lekker weer, dus zo erg is het niet om effe op een takelwagen te wachten”. Thanks, Sherlock. Ik sta in een tunnel. Je weet wel, zo’n ding zonder daglicht. Laat staan zonlicht. Laat staan frisse lucht.