waarschuwing: vraag nooit om blogonderwerpen

Eind vorig jaar (wat klinkt dat lekker) zat ik even in een blogdip. Ook terug te zien aan het aantal dagen tussen de posts. Ik vroeg toen aan onder andere Dionne of ze me uit de spreekwoordelijke put wilde helpen. En dat wilde ze. Ze zou me een onderwerp aandragen, maar dan moest ik wel beloven dat ik erover zou schrijven. <Voeg hier een pauze met tromgeroffel in.> Met spanning wachtte ik af en na enkele seconden zag ik het onderwerp op mijn scherm ploppen: staafmixers. Ja, jongens, gezegend ben je. Omdat ik een vrouw van mijn woord ben… hier een blogpost over staafmixers. Deels.

Langzaam kwam mijn vader bij uit de narcose. Nog suf, hartstikke gezellig door de morfine, een tulband om zijn hoofd met koelelementen. Nooit eerder heb ik mijn vader zo knap gezien. Hij ligt nog op de uitslaapkamer, want de kaakoperatie was zwaar en heeft lang geduurd. Ik mag er maar heel even bij en durf niet om me heen te kijken. De arts praat me bij, want mijn vader slaat wartaal uit en is onverstaanbaar. Morgen mag hij, als alles naar omstandigheden goed gaat, naar zaal. Na tien minuten werd ik vriendelijk doch dringend verzocht om weg te gaan. Ik keerde huiswaarts en besloot iets liefs te doen voor mijn vader. Een verrassing zou hem goed doen, dacht ik. Maar ja, wat kun je nu in een ziekenhuis, behalve genieten van ander eten dan dat daar wordt bereid? Zo geschiedde. Alle luxegoederen die ik in huis had, van varkenshaas tot camembert, toverde ik tevoorschijn en ‘chefkok’ werd mijn tweede naam. Twaalf uur lang stond ik in de keuken, met de staafmixer in mijn rechterhand. De staafmixer heeft nog nooit iemand zo gelukkig gemaakt, bedacht ik me. Met tranen in mijn ogen. Het schitterende, witte ding met van die fantastische knopjes, sleepte me de door deze lange uren heen. Hij stond me bij, hij troostte me. Langzaam, maar daadkrachtig maalde hij mijn viersterrenmaaltijden tot een heerlijk papje. Hij ging door tot het bittere eind, tot ik weer naar mijn vader mocht. Eenmaal aangekomen presenteerde ik vol trots het zes-gangendiner. “Lenn, je weet dat ik vandaag niet mag eten, toch?”