‘Schat, heb je alles? We gaan over een uurtje rijden. Frankrijk. Ja. Schiet je op?’ Natuurlijk stuiter ik van enthousiasme door het huis. Ik ga op vakantie, waar ik heel veel vriendjes ga leren kennen, de hele dag kan jeu de boulen en me een slag in de rondte kan zwemmen! Het enige waar ik een piepklein beetje tegenop zie, is de lange autorit. In de auto zitten vind ik hartstikke fijn, maar het duurt dan zo lang voordat we op de camping zijn. Ineens slaat de schrik me om het hart. Mijn Gameboy is wel ingepakt, maar ik heb helemaal geen boeken! Mijn moeder kon toen al gedachten lezen. ‘Hier, ik heb nog wat voor je gehaald. Het zijn er drie, daar moet je de heenreis in ieder geval mee doorkomen.’ Blij kijk ik naar wat ik in mijn handen gedrukt krijg: ‘Voor altijd samen, amen’, ‘Het is fijn om er te zijn’ en ‘Het geluk komt als de donder’ van Guus Kuijer.
Met name dat eerste boek is me altijd bijgebleven. Niet omdat ik ‘Polleke’ eerst zo’n stomme naam vond. Nee, het is me bijgebleven, omdat het het beste kinderboek is dat tot nu toe geschreven is. Het kinderboek is alles in één. Een beetje liefde, een beetje haat en een beetje geloof. Polleke heeft namelijk een Marokkaans vriendje, Mimoen, maar is zelf min of meer een boerinnetje. Mimoen moet van zijn geloof een meisje van dezelfde nationaliteit trouwen. De vader van Polleke is verslaafd en zwerft op straat. De meester van Polleke wil met haar moeder trouwen. Op het moment van lezen, leek dat allemaal gek. Nu ik een twintiger ben, weet ik beter.
Vraagtekens
Toen geloofde ik daar nog niet zo veel van. Waarom zou je met iemand moeten trouwen van je eigen geloof? Snappen deed ik het niet. Als je verliefd bent, dan is het toch oké? En waarom wonen er mensen op straat? Weet je wel hoeveel huizen er in Nederland staan? Meesters trouwen toch helemaal niet?
Stof tot nadenken
Op die jonge leeftijd bleek ik dus al een denker te zijn. Tot op de dag van vandaag blijft het boek me bij. Sterker nog: ik lees het nog wel eens. Gewoon, om dat moment in de auto te herbeleven. Dat ik niet snapte dat liefde stiekem toch niet altijd alles overwint. Hoe graag we dat ook willen.
Guus Kuijer ontving in 2000 de Gouden Griffel voor het boek. Van mij krijgt hij, anno 2013, eeuwige liefde en dankbaarheid.
7 reacties
Oh Polleke, die ken ik ook nog! Heb ik vroeger zo vaak gelezen én de film gezien.
Met zn 3en achterin. Jij in het midden. Bij nader inzien de beste languit plek … :-D
Dat boek is zo heerlijk inderdaad
Best wel een risico om drie boeken uit dezelfde serie te geven, dadelijk vond je het niets! Maar gelukkig vond je het leuk. Het waren niet mijn favoriete boeken, maar er staat me toch nog wel wat van bij (dat ze een kalfje had, dat later stieren leuker ging vinden dan haar moeder, wat Polleke echt ondenkbaar vond)
Ik vond die boeken ook echt geweldig!
Polleke? Ken ik niet!
Ik heb je net ontdekt, maar wat schrijf je leuk! (:
Ik ga je volgen (:
Liefs!