het kleine meisje

Haar ogen stonden droevig. Haar handen hingen slap langs haar lichaam, haar vuisten waren gebald. Ik schatte haar op een jaar of elf, maar haar boosheid kon haar er wel eens ouder uit laten zien dan ze daadwerkelijk is. Ze stond daar al een tijdje en ik stond al een tijdje naar haar te kijken. Erg groot was ze niet. Bijna onbeweeglijk keek ze naar de producten in het schap. In stilte vroeg ik me af wat er met haar was. En vooral met wie ze was. Dit meisje kon onmogelijk in haar eentje boodschappen aan het doen zijn. Mijn hersenen draaiden op volle toeren terwijl ik twee pakken koffie in mijn kar gooide. Langzaam en bedenkelijk streepte ik ‘koffie’ door op het lijstje. Daarna wierp ik weer een blik in de richting waar het meisje stond. Ze stond er nog steeds. Haar vuisten waren nog steeds gebald. In een snelle flits wierp ze een blik naar links. Ik keek met haar mee, maar zag niets bijzonders. Mensen die boodschappen aan het doen zijn, mensen die kibbelen over ‘kip’ of ‘filetlap’ en een man die met zijn rug naar me toe over zijn karretje hing. Geen van allen leek zich om het meisje te ontfermen. Ze leek nog steeds koek uit te willen zoeken, want ze stond nog altijd voor hetzelfde schap. Precies toen ik naar haar toe wilde lopen om te vragen of ik haar misschien kon helpen, kreeg ik gelijk: het meisje was boos. “Pap, kan je nou éindelijk je telefoon eens wegleggen”, riep ze vragend. De man die eerder over zijn kar gevouwen was, keek om. “Nog heel even,” bromde hij. Mijn hart brak.