Ik hoor het mezelf nog zeggen: “ja, ik heb hem echt nodig. Zonder hem kan ik niet verder. We vullen elkaar aan. En hij doet precies wat ik zeg.” En ik hoor het hem nog zeggen, met die glimmende ogen van hem: “samen kunnen wij alles aan. Ik verrijk haar leven op alle mogelijke manieren.” We zijn lange tijd heel gelukkig samen geweest. Ik gebruikte hem, dat geef ik zonder meer toe, elke dag. Maar in de zomer werd onze liefde minder. We groeiden uit elkaar. Het was mooi weer. Hij zit het liefst op zolder, ik het liefst buiten. Maar hij is toch echt te groot en te zwaar om naast me in de tuin te zetten. Dus liet ik hem maar. Ik hoopte dat het in de winter weer beter tussen ons zou gaan. Dat bleek zo te zijn. Maar enkele jaren later, sinds ik ook nog eens een iPad heb en een boekenverslaving die niet te negeren is, is de liefde weer een beetje minder. Bij dezen doe ik jou, lieve iMac, een belofte: ik kom weer bij je terug.
Menu
6 reacties
Leuk geschreven!
Kan dit soort stukjes altijd wel waarderen. ; )
Vind ik leuk.
Haha, heerlijk stukje!
Het leven als apparaat is maar ondankbaar. je bent zó afhankelijk aan de grillen van je eigenaar!
Heel herkenbaar. Ik heb in de zomer mijn imac helemaal naar beneden getild om deze bij de balkondeuren neer te zetten. Staat er nu nog, wat een kloteding om te tillen zeg!