Het moet me van het hart. Ik voel me extreem bereikbaar. Zo bereikbaar, dat het me soms een beetje benauwt. Een e-mail, een porretje, een WhatsAppje, een mention. Alles komt direct, maar dan ook echt a la minute, binnen op mijn slimme iPhone. Dat kleine, witte monstertje heeft mijn manier van leven veranderd. En ergens is het dieptriest, dat een klein apparaat zoveel invloed op me heeft. Dat kleine ding met een appeltje op de achterkant heeft het in zich om mij zowel uitermate gelukkig als intens verdrietig te maken. Gelukkig als het ding trilt, verdrietig als de batterij leeg is. Zonder mijn iPhone ben ik simpelweg… niks. Mijn moeder bellen? Ha, geen sprake van, haar nummer ken ik niet uit mijn hoofd. Simpelweg de bus pakken? Vergeet het maar, ik heb geen idee van de tijden waarop dat ding rijdt. Of hoort te rijden, want negen van de tien keer is dat voertuig natuurlijk te laat.
Massaal alleen
Urenlange gesprekken met je beste vriendin op de bank, met een kop hete thee en een bak chips. Verleden tijd. Vervangen door WhatsApp of iMessage. Zelfs de kroeg wordt vervangen door de groepschat op WhatsApp. En mocht ik me dan toch in de kroeg bevinden, dan nog laat ik mijn iPhone niet los. Stel je voor dat ik iets mis! En zo denken de anderen ook. We zijn samen, maar alsnog alleen met onze smartphones.
Ga niet bij me weg
Dat kekke, witte ding is niet meer uit mijn leven weg te denken. En dat wil ik ook niet. Hij helpt me, hij brengt me Google en hij praat zelfs tegen me. Maar hallo… het is een telefoon. Zo’n ding dat je vroeger alleen met een enorme hoeveelheid draad in de woonkamer had staan en één keer in de week mocht gebruiken om oma te bellen. Of opa. Of school, als je ziek was. Lieve iPhone, ga nooit bij me weg. En als je ooit verdwijnt, laat mij je dan weer vinden. Via iCloud.
Toch een beetje afkicken?
Wil je met mij toch af en toe een beetje afkicken van je slimme telefoon? Probeer dit eens:
- Zet het schatje op stil! Geen getril, geen melodietjes, gewoon pure rust. Wellicht dat je hem dan ook minder gebruikt.
- Schakel notificaties uit. Wat niet weet, wat niet deert. Facebook kun je ook ‘s avonds een keer bekijken. Je wordt daar heus niet ten huwelijk gevraagd. Of wel, maar dan is het alsnog niet leuk om dat op je werk of in de kroeg te lezen.
- Check zelf je e-mail. Laat je telefoon niet elke vijf minuten zoeken naar nieuwe e-mails. Een paar keer per dag nakijken hoe belangrijk je bent, is genoeg.
- Vergeet niet dat mensen nog kunnen bellen! Als het echt belangrijk is, weten ze je wel te vinden.
8 reacties
soms heb ik ook wel zo’n gevoel van, dit gesprek zou twee keer zo leuk zijn geweest als we het in het echt voerde in plaats van op whatsapp. als ik me telefoon niet bij me heb, heb ik soms ook het idee dat ik gelijk alles mis, ik denk dat constant in communicatie zijn met elkaar gewoon bij deze tijd hoort.
Klopt! Zonder telefoon ga ik mijn huis niet uit. En als het toch gebeurt, ga ik echt weer terug om hem op te halen.
Als ik dit lees ben ik zo blij dat ik geen smartphone heb. Ik zie de grond waarop ik loop en geniepige dingen in het openbaar. Ook leuk!
Hahaha, ik ben inderdaad wel eens tegen een paal aangelopen doordat ik met mijn telefoon in de weer was. Woeps.
Ik heb je gisteren tijdens #blogpraat beloofd dat ik zou komen lezen …
Als mijn nicht bij me op bezoek is, en ze zit met me te praten en onderwijl te whatsappen. stop ik met praten en ga wat anders doen.
Mijn meiden heb ik geprobeerd te leren dat de foon je leven niet beheersd, maar jij de foon :-)
Ik probeer dat ook echt niet te doen. Vind het zelf ook vreselijk om tegen iemand te praten die niet luistert.
Goed artikel. Ik ben het met je eens. Zo wordt het inderdaad iets te veel. Ik heb mijn telefoon tegenwoordig heel vaak op stil staan. Toch kijk ik dan wel elk uur of ik iets nieuws heb ontvangen. Ik ben ook verslaafd aan mijn iPhone denk ik..
Echt walgelijk als mensen de hele tijd met hun telefoon bezig zijn. Ik heb ook een slimme telefoon maar die is zeker niet mijn beste vriendje. :)