Ik was zeker niet ongelukkig, maar écht gelukkig? Nee, dat was ik ook niet. Ik voelde me altijd opgejaagd, gehaast, moe — alsof ik constant tegen de stroming in moest zwemmen. Nou ben ik best een waterrat en kan ik met die tig zwemdiploma’s op zak en een verleden in reddingszwemmen een knap eindje dobberen, maar dit was niet wat ik van mijn leven wilde. Comfortabel ongelukkig is comfortabel, maar ik wilde meer. En om een ander leven te leven, moet ik dingen doen die ik nooit eerder deed. Dingen doen buiten mijn comfortzone. En dat zijn niet altijd de grote beslissingen zoals mijn geboortegrond verlaten, mijn baan opzeggen en een huis kopen aan de andere kant van het land. Dat is ook weleens ‘nee’ zeggen tegen een potentiële klant, terwijl je je eigenlijk in een hoek gedrukt voelt. Het is ‘ja’ zeggen tegen iets dat je doodeng vindt, maar wat je, ondanks die angst, tóch doet.
Nu wil ik niet het idee geven dat ik op een dag vol moed en verlicht wakker werd, want dat is niet zo. Ik ging in therapie #bijdepsycholoog, deed een aantal sessies EMDR en werk nog steeds aan mezelf. Ik heb ontdekt dat ik het lekkerst ga op groei. En dat wil niet zeggen dat ik elke dag iets angstaanjagends doe of een nieuwe taal leer. Het wil ook niet zeggen dat ik überhaupt elke dag iets nieuws of anders doe. Wat het wel is: ik doe soms dingen waar ik niet per se zin in heb, want die veilige haven is natuurlijk hartstikke leuk, maar het brengt me niet per se verder.
Lees ook → mis ik mijn psycholoog eigenlijk weleens?
Ik ben jarenlang in mijn comfortzone geweest. Totdat ik eruit gedwongen werd en dacht: ja, nou ja, dan kan ik het nu maar beter meteen goed aanpakken. Ik wist één ding heel zeker: ik wilde op mijn vijftigste niet nog steeds tegen dezelfde problemen aanlopen. Ik ga er voor het gemak vanuit dat ik honderd word en het leek me niet echt de bedoeling van mijn leven om de helft ervan te leven in angsten, onzekerheden, wrok en verdriet. Met mijn ziel onder mijn arm en lood in mijn schoenen begon ik aan persoonlijke ontwikkeling: psychotherapie, zelfhulpboeken lezen, me verdiepen in spiritualiteit en vooral leren luisteren naar mezelf. En dan ook nog ontdekken of wat ik tegen mezelf zeg nou eigenlijk echt waar is, of dat het een (gevaarlijk) resultaat is van geloven wat iedereen ooit tegen me zei.
Lees ook → mijn ervaring met EMDR
Door gewaagde beslissingen te nemen, bold moves te maken, ben ik zekerder, zelfstandiger, onafhankelijker en leuker en minder leuk tegelijkertijd geworden. Mensen die voorheen profiteerden van mijn eeuwige ‘ja’, vonden mijn ‘nee’ niet zo top. Wat helemaal oké is: ik vind het heel goed om afscheid te nemen van mensen die niet meer bij je passen. Dat kan tijdelijk zijn — het kan ook zijn dat je elkaar niet meer tegenkomt. In het laatste geval is het goede nieuws dat je weer ruimte hebt om je te omringen met mensen die wél het beste in je naar boven halen. Of dat nou is doordat je samen grandioos goed biertjes kan drinken of doordat je samen de diepste gesprekken hebt.
Dacht ik vijf jaar geleden dat ik een huis zou kopen aan de andere kant van het land? Welnee. Dat durfde ik helemaal niet. Durfde ik tien jaar geleden te dromen dat ik mezelf kon redden als zelfstandig ondernemer? Doe normaal. Heb ik copy koffie al anderhalf jaar geleden bedacht en pas een paar maanden geleden gelanceerd, omdat ik daarvoor te bang was dat het zou floppen? Absoluut waar. Ben ik blij dat ik het tóch heb gedaan? Een volmondige ja. Simpelweg omdat het me heel veel heeft gebracht. Ik heb geleerd het leven te zien als een te gek spel. Ik mag spelen, ontdekken, ondernemen, proberen, even pauzeren als ik er simpelweg geen zin meer in heb en opnieuw beginnen als ik dat wil. En dat idee heeft mijn leven zo veel makkelijker gemaakt. Het heeft het maken van gewaagde beslissingen minder eng gemaakt.
Lees ook → “maar is dat niet gek, als ik dat ineens ga doen?”
Weet altijd dat jouw tempo goed genoeg is. Dat je je niet hoeft te vergelijken met wat een ander doet. Iemand is misschien al jaren bezig zonder dat jij daar iets van weet — het is niet eerlijk om van jezelf te verwachten dat jij datzelfde punt in een week bereikt. Onder het topje van succes dat jij misschien ziet, zit een hele berg aan huilbuien, angsten, proberen, op je bek gaan, mislukken, lukken, afscheid nemen, openstaan voor nieuw, onzekerheid, vertrouwen, groeipijn en meer. Of jij nou lekker gaat op je comfortzone of dat jij liever buiten die grenzen leeft — het is allemaal goed.
6 reacties
Goede post. Ja, voor jezelf kiezen is het beste, alhoewel we altijd leren, (of zijn het hoofdzakelijk de vrouwen die dat leren?) dat dat egoistisch is, en dat je in de eerste plaats rekening met anderen moet houden. Ik ben zo opgevoed, door een narcistische moeder (!), en heb soms nog moeite om voor mezelf te kiezen, maar het gaat beter. En ja, bij elke veranderen sorteert zich je vriedenkring weer uit, en vallen een paar af, die eigenlijk al lang hadden moeten vertrekken, en er blijven echte vrienden over, en er is ruimte voor nieuwe. En heel belangrijk, zoals jij ook al zegt, je moet je met gelijkgezinden omgeven, en dat is meestal niet je familie! Succes
Bedankt! Ja, ik denk dat we het eigenlijk allemaal wel leren, maar dat vrouwen er over het algemeen meer last van hebben… Daarom geef ik zo graag het tegengeluid. ?
Mooi stuk weer Lenneke!
Dank je wel!
Dat laatste stukje over je eigen tempo is zo raak en komt even binnen. Dankjewel. Ik ben de laatste weken voorzichtige stapjes aan het zetten op een bepaald gebied en het gaat met horten en stoten, een vooruit en twee achteruit, maar ik doe het wel. En hoe moeilijk en kut het vaak ook is, ik ben nu al ietsje verder dan dat ik was. X
En ik hoop dat je vet trots op jezelf bent! ??