jemig, moet jij wel zo veel van jezelf online laten zien?

“Jemig, Lenn, gaat het wel goed? Je deelt zo veel de laatste tijd.” “Sorry, maar moet dit allemaal online? Dit is toch gewoon privé?” “Kom je aandacht tekort?” Nou, om maar meteen antwoorden te geven: ja, het gaat goed (en ik deel (het) ook als het minder goed gaat), ja, het zijn privézaken, maar niets wat de buitenwereld niet mag weten en nee, ik kom geen aandacht tekort, maar ik kan ook niet ontkennen dat het fijn is om aandacht te krijgen en mensen te helpen. Want, ja, uit de grond van mijn hart: ik moet wel zo veel van mezelf online laten zien. Niet omdat het een slimme marketingtruc is of omdat iemand dat tegen me zegt, maar omdat ik graag wil delen wat ik geleerd heb. Omdat ik graag zie dat mensen een lekker leven leven en het soms helpt om te zien dat iemand ‘andere keuzes’ maakt. Omdat ik het te gek vind om mensen te zien groeien. En omdat ik zelf zo iemand miste toen ik het zelf kon gebruiken. Toen ik het nodig had.

Vorig jaar in mei — dat was het moment dat mijn ogen echt helemaal opengingen. Iemand die me lief is, kreeg een hartaanval waar ik bij was. En dat veranderde mijn leven. Ik wil heus niet zeggen dat alles een reden heeft, maar ik probeer op zijn minst overal een positieve draai aan te geven. Zoals in dit geval: dat ik mensen wil inspireren een voor hen lekker leven te leven. Ook als dat betekent dat je ‘bold moves’ moet maken, zoals het verbreken van het contact met je ouders of — terwijl iedereen je voor gek verklaart — alles achter je laten en aan de andere kant van het land opnieuw beginnen. Met hypotheek, zonder vaste baan. Met een onderneming, zonder spaargeld.

Ik wil impact maken. En niet omdat ik aandacht wil in de vorm van ‘och, meis, zielig’, maar ik heb simpelweg aandacht nodig om mensen te bereiken en mijn boodschap te delen. Want, ja, ik had het ook in mijn dagboek kunnen schrijven als ik er één had — maar dat is nou precies niet waar het om gaat. Omdat niemand er dan iets aan heeft.

We zijn het niet zo gewend om kwetsbaar te zijn tegenover anderen. Als kind al word je zo snel mogelijk getroost als je huilt, want we hebben liever dat je daar zo snel mogelijk mee ophoudt. Je dalen delen? Ben je gek, straks is er níemand meer die je in wil huren als ze horen dat je #bijdepsycholoog liep. We moeten sterk zijn, doorgaan, vooral niet opgeven. Nooit laten zien dat iets je raakt, maar ‘the bigger person’ zijn en je schouders ophalen of, zoals mijn opaatje altijd zei: ‘de eerste klap is een daalder waard’. Prima, maar ik strijd voor een zachtere wereld. Eentje waarin we allemaal mogen doen waar we zelf blij van worden.

Kijk- en leestip: de talk van Brené Brown en De kracht van kwetsbaarheid

Mensen vinden het eng om zichzelf te laten zien. Want je kwetsbaarheid tonen, betekent ook dat je precies daar geraakt kan worden. En hard ook. Niet alleen door je volgers of je lezers, maar ook door mensen die je liefhebben. Het mooie is: dat is vaak hún angst die ze op jou projecteren. Negen van de tien keer is het goedbedoeld. Willen mensen niet dat jij geraakt wordt, dus is het beter om onzichtbaar te blijven. Iemand raken die je niet ziet, is knap lastig. Hoge bomen vangen veel wind — dat verhaal. En dat weet ik. Juist daarom weet ik ook héél goed waarom ik deel wat ik deel. Zijn er nog duizenden dingen die ik voor mezelf houd, omdat ik er niet klaar voor ben om daar ook maar één negatieve reactie op te krijgen. Zo zijn er dus ook heel veel dingen die ik wel deel. Omdat ik ze geaccepteerd heb en ik me vasthoud aan de fijne dingen die ze teweegbrengen.

Ik vond het ook doodeng, ooit. Schreef er zelfs over in 2012. Het heeft mij ook járen gekost om te ontdekken wat ik wilde delen. Hoe ik dat wilde doen. En om mezelf toestemming te geven om fouten te maken. Ik ben schrijver, dus wat als het niet mooi genoeg is opgeschreven? Wat als het de mensen niet raakt op de manier zoals ik het bedoelde, maar juist het tegenovergestelde? Mja, dan krab ik mezelf achter de oren en brei ik het recht. Want dat is wat het leven is: dingen uitproberen, op je bek gaan, opstaan, van grote hoogtes naar diepe dalen en weer terug.

Leestip: Alles is uitvogelbaar van Marie Forleo

En ik wéét dat er mensen zijn die zo graag willen delen. Willen geven. Maar het niet durven, want er zijn altijd anderen die iets van je denken. Zou ik zeggen dat je moet? Nee, je moet helemaal niets. Maar weet dat je altijd mag doen wat het beste is voor jou. Dat je jezelf niet hoeft te vergelijken met iemand die al veel verder is dan jij. Die dit al veel langer doet. Heb je volgers waar je je niet fijn bij voelt als je kwetsbare stories opneemt? Stel in dat je verhaal onzichtbaar voor ze is, blokkeer ze, verwijder ze als volger. Het mag. Het is jouw account. Jouw leven. Jouw verhaal. En jij mag er zijn. ♥️

Lees ook: waarom ik Instagram wél fantastisch vind & waarom ik mezelf met trots influencer noem