de momenten die mijn leven veranderden

Het leven is maar een bijzonder iets. De laatste tijd denk ik er veel over na: wat wil ik allemaal? Hoe ga ik dat doen? Waar kom ik vandaan? En wat zijn nou die momenten in mijn leven geweest die bepaald hebben waar ik nu ben? Wie ik nu ben? Een paar van de momenten die mijn leven veranderden vind je hier. En ik ben zó benieuwd welke dingen ik hier over een jaar of over vijf jaar aan mag toevoegen. Ik heb zin. In het nu, in de toekomst. Nou, goed, komen ze.

Zakken voor de havo

Ja, ik zakte voor mijn havo-examens. Ik vond de middelbare school niet zo interessant, heb nooit echt geleerd hoe ik moet leren. Ik onthoud veel en deed dus alles met twee vingers in mijn neus. In de laatste jaren vond ik wiskunde en economie nog stommer dan, nou ja, alles, en haalde ik alleen maar onvoldoendes. Toen kwamen de eindexamens en had ik nog best aardig gedaan: ik sleepte er een herkansing uit. Die haalde ik op tweetiende niet, dus ik moest naar het volwassenenonderwijs. Daar kon ik dan weer wel zeggen dat ik exacte vakken studeerde, want ik volgde alleen wiskunde en economie. Ik had dus vet veel vrije tijd, waarin ik veel werkte om mijn rijbewijs bij elkaar te scharrelen.

Achteraf ben ik heel blij dat ik een jaar langer de tijd had voordat ik naar het hbo ging. Ik was alsnog maar 17 toen ik ging studeren én ik kon mijn rijbewijs halen. Heel dankbaar voor.

Het contact verbreken met mijn ouders

Voor jezelf zorgen is niet alleen met een bruisbal van Lush in je bad duiken. Het is ook dingen doen die verrotte lastig zijn. Zoals het contact verbreken met mijn ouders. En dat heeft mijn leven zowel positief als negatief veranderd. Je krijgt te maken met heel veel meningen (“Het zijn wél je ouders!” en “Je krijgt heus wel spijt als ze er ooit niet meer zijn!”). Het is voor mij een lang proces geweest. Een pijnlijk proces ook. En het brengt me rust, maar het brengt ook pijnlijke momenten. De kleine dingen, zoals ergens zien dat een ouder zegt dat zij of hij trots is op het kind. Soms vliegt dat me ineens enorm aan. Niet uit jaloezie, maar omdat ik het buitengewoon mooi vind.

Deze stappen waren de eerste stappen naar voor mezelf leren kiezen. Doen wat mij gelukkig maakt. Wat een ander daar ook van vindt. Weet dat je niks te maken hoeft te hebben met mensen of relaties die slecht voor je zijn. Je mág anders kiezen. Ook als dat vreselijk veel pijn doet.

Lees ook → ik verbrak het contact met beide ouders

Verdenking van plagiaat op hbo

Hahaha, scholen en ik waren niet per se de beste combinatie, als je dit zo ziet. En dat terwijl ik zo van leren houd, maar goed. Ik studeerde Bedrijfscommunicatie en dat vond ik hartstikke leuk — ging ook erg goed. Totdat ik mijn scriptie moest schrijven. Na het inleveren van mijn scriptie kreeg ik geen cijfer, maar de mededeling dat ik plagiaat zou hebben gepleegd. Bleek ik een bron te zijn vergeten bij de omschrijving van wat het initiatief waar mijn scriptie over ging. Dat duurde maanden — pas maanden na de zomervakantie mocht ik me komen ‘verdedigen’, wat bestond uit de screenshots van de website. Ik kreeg gelijk, kreeg mijn cijfer en was eindelijk afgestudeerd. Deze foto maakte ik toen ik het te horen kreeg:

In de tijd dat ik moest wachten op het eindoordeel, heb ik wél veel geleerd. Je kan iets nog zo oneerlijk vinden, maar ga in godsnaam niet bij de pakken neerzitten. Wees zorgvuldig, leg afspraken vast als je die maakt en wees geduldig. Waarom dit mijn leven veranderde? Omdat ik na het afstuderen in januari dé vacature voorbij zag komen voor de baan die ik 4,5 jaar lang gehad heb. Binnen een week had ik een vaste baan. Het heeft zo moeten zijn, denk ik dan maar.

Het adopteren van mijn hond Vince

Ken je Commissaris Rex nog? Was ik fan van. En dan met name van herdershonden. Ik wilde altijd al een eigen hond — al sinds mijn vorige overleed toen ik een jaar of 10 was. Je begrijpt: dat moest een herder worden. Op een dag kreeg ik via via te horen dat Vince ingeslapen zou worden. Toen heb ik besloten die bolle te adopteren, want nou ja, zeg nou zelf, het is toch een lekker jochie. Dit is onze eerste foto samen, toen ging ‘ie mee naar huis.

Vince heeft mij ook enorm veranderd. In de ode aan mijn hond schreef ik er al over (en deel ik de allerleukste foto’s met je): hij is echt goud voor me. Ik voel me dankzij hem nooit écht alleen (en dat ben ik ook niet, want hij gaat zelfs mee naar de wc als ‘ie daar zin in heeft). Het is heerlijk om thuis te komen en meteen besprongen te worden (nee, niet zo, you dirty mind). Dat ‘ie altijd blij is om me te zien, tenzij ik met een spray aankom als ‘ie weer een beginnende hotspot heeft. Hij geeft me een goed ritme, want ik ga elke dag op tijd uit bed om met dit bolletje pretvet te wandelen. Hij heeft me geduld bijgebracht en leerde me eens wat langzamer te leven. En niet geheel onbelangrijk: hij geeft me een beter gevoel over mezelf. Kennelijk kan ik zorgen en krijg ik met liefde en warmte heel veel voor elkaar. Dank je wel, lieve Vince.

Lees ook → een ode aan mijn hond 

De beslissing om naar de psycholoog te gaan

Vroeger dacht ik altijd: ja, jemig, wat een gedoe naar zo’n psycholoog, moet ik daar zeker een beetje oude koeien uit de sloot gaan lopen te vissen? Daar had ik geen oren naar. Maar toen ik merkte dat ik telkens tegen dezelfde dingen aan bleef lopen en het wel echt héél erg zonde zou vinden als ik op mijn vijftigste mezelf zou vervloeken omdat ik dit altijd maar voor lief heb genomen. Comfortabel ongelukkig zijn is misschien wel comfortabel, maar niet wat ik van het leven wilde.

Voor mijn eerste sessie kon ik wel janken. Deed ik dan ook, dus ik zat bovenaan de trap met Vince naast me, te huilen als een klein kind. Het liefst wilde ik niet gaan, hoopte ik nog dat ik onderweg beide benen zou breken of dat er iets anders zou gebeuren waardoor ik niet bij de psycholoog aan zou komen. Ik ging toch en dát was de allereerste stap naar… mezelf vinden. Ik had nooit zin om een zacht mens te zijn, het was makkelijker om een slachtoffer te zijn van mijn eigen leven. En wat ben ik blíj dat ik dat heb doorbroken. Dat ik nu zo ontzettend veel te geven heb. Dat ik gelukkig ben. Het heeft me meer gebracht dan ik ooit heb durven hopen.

Lees ook → #bijdepsycholoog: hoe is dat?

Mijn vaste baan opzeggen

Als kind wist ik al: ik ga schrijven als ik later groot ben. Dat schrijven deed ik ook bij het bedrijf waar ik hiervoor werkte, maar ik wilde graag meer. Na 4,5 jaar in dienst te zijn geweest, zegde ik mijn baan op. Op een of andere manier heb ik altijd het vertrouwen gehad dat dit ging lukken — dat werken als freelance tekstschrijver. En ik kan niet anders dan dat het is gelukt. Al binnen een maand verdiende ik meer dan dat ik in loondienst deed en ik geniet nog steeds elke dag van doen waar ik blij van word. (En nee, heus niet alles is superleuk — achter je geld aangaan, opdrachten die je verkeerd hebt ingeschat qua tijd, ziek worden en dan geen geld krijgen, vaste klussen die door corona niet doorgaan. Laten we wel wezen.)

Lees ook → 1 jaar fulltime ondernemen: belangrijkste les, wat ik heb verdiend en meer

Alles achterlaten om aan de andere kant van het land opnieuw te beginnen

Het huis waar ik hiervoor woonde, huurde ik van de eigenaren. Ik wist dat ik er na uiterlijk 4 jaar weer uit moest en begon te bedenken wat ik dan wilde. Ik besloot dat ik opnieuw wilde beginnen. Voordat ik mijn baan opzegde, ben ik naar huizen gaan kijken, want ik wist dat ik als zzp’er voorlopig geen hypotheek zou krijgen. Uiteindelijk kwam ik bij dit huis in Lobith terecht en ik voelde het al toen ik de omgeving zag: dit is het. Van alle spelletjes die je bij een makelaar ‘moet spelen’, deed ik er nul. Ik zei meteen dat ik dit wilde en nou ja, zo geschiedde.

Mijn leven lijkt nu wel een heel ander leven dan hiervoor. Ik heb veel meer rust. Als ik had geweten dat het wonen in de natuur zó’n verschil maakte, had ik dat al jaren eerder gedaan. Ik wist wel dat ik een buitenmens ben en dat ik gelukkig word van bomen, water, bos, wandelingen en fluitende vogels, maar ik had geen idee dat het zo’n wereld van verschil zou zijn. Ik ben blij.

Lees ook → waarom ik ervoor kies om opnieuw te beginnen

Een hartaanval

Eén van de meest traumatische dingen die ik ooit meemaakte: een hartaanval bij een dierbare. Het gebeurde tijdens het uitlaten van mijn hond en ik moest ‘m alleen laten nadat ik 112 had gebeld, want ik moest snel Vince thuisbrengen. Die tien minuten waren de zwaarste van mijn leven. (Hoewel geboren worden ook niet echt lachen schijnt te zijn, maar daar weet ik niet zo veel meer van.) Ik was zo bang dat ‘ie dood op de stoep zou liggen als ik de hoek weer om kwam met mijn auto. En tegelijkertijd was ik boos op mezelf, want ik mócht dat niet denken. Mijn eigen hart sloeg sneller en harder dan ooit en godzijdank leefde hij nog.

Het heeft me laten zien dat het leven écht zomaar over kan zijn. Zelfs als je denkt dat je alleen maar even gaat wandelen met de hond. Niemand heeft je morgen beloofd (om er maar even een cliché in te gooien), dus stel niet uit wat je graag wil doen. Doe waar jij gelukkig van wordt. Het leven is te kort om die oersaaie baan te hebben, te wonen in een huis waarbij de muren op je afkomen, je liefde te geven aan die partner die je toch nooit begrijpt. Het leven is van jou. Maak er wat van.

Lees ook → hoe een hartaanval mijn leven veranderde

— Welke momenten veranderden jouw leven?