lullen met lenn: over een stapje terug en dat alles beter wordt

Tijd om weer wat van me te laten horen. En tijd voor een nieuwe rubriek. Lullen met Lenn. Niet over piemels, porno of personen die minder aardig zijn, maar gewoon even bijkletsen via een scherm. Hoewel ik de laatste tijd meer schrijf en deel op Instagram, mis ik het bloggen ook enorm. En wat ik van de hartaanval heb geleerd: stel niet uit, maar doe waar je blij van wordt. Dus hier zit ik, op zaterdagmiddag, met mijn noisecancelling koptelefoon op te luisteren naar natuurgeluiden en te typen.

Ik merk dat ik me geblokkeerd voel — of voelde? — om te schrijven. Soms voelt het nog een beetje alsof de hele wereld doordraait, terwijl mijn wereld af en toe stil lijkt te staan. Soms voelt het als onnozel, om het te hebben over eigenlijk niks — terwijl er zo veel belangrijks in de wereld is. Soms voelt het alsof ik alleen maar positieve en wijze dingen wil delen. Terwijl ik juist zo sta voor echt. En het leven is echt niet alleen maar leuk.

De afgelopen weken waren een roes. Ik was bang en dat ben ik nog steeds. Ik was verdrietig. Ik was vatbaar voor gedachten als ‘wat als…’ die me plots aanvlogen — op de meest normale momenten. Ik wilde niet naar de plek waar alles gebeurde. Ik deed het toch. Ik was kwaad op mezelf, terwijl ik juist zo probeerde om lief te zijn voor mij. Ik wilde veel te veel en kon veel te weinig. Het voelde alsof ik in een lavalamp zat. Heen en weer bewogen tussen alles en niets, alles lijkt ongrijpbaar en de wereld om je heen is wazig.

Nu merk ik weer hoe streng ik altijd voor mezelf was. ‘Lenn, stel je niet aan, er is niemand dood, het is al vier weken geleden en je mag echt wel effe normaal gaan doen nu.’ Confronterend, want die stem is er na een jaar intensieve therapie dus nog steeds — al herken ik ‘m nu en laat ik ‘m, zo goed en kwaad als het kan, maar lullen. Confronterend, want vroeger luisterde ik hiernaar, ging ik mijn eigen grenzen over en gaf ik mezelf geen ruimte.

Ik wil niet zeggen dat alles een reden heeft. Maar ik kies er wel voor om iets positiefs te zien in die hartaanval. Dat ik weer weet dat alles beter wordt. Dat ik nog meer geniet van wat ik doe en meemaak — van wat anderen doen en meemaken. Dat ik nadenk over wat ik precies met mijn bedrijf wil, omdat ik toch wel heb ontdekt dat ik naast schrijven geluk haal uit je persoonlijke cheerleader zijn. Alles wordt beter. En ik heb er weer zin in.