Van de week belandde ik in Zwolle. Ik heb vakantie en ben toerist aan het spelen in eigen land. En wat prijs ik mezelf gelukkig dat ik de schoonheid van kleine dingen zie. Dat ik aan de waterkant kan gaan staan kijken. Gewoon, kijken. En denken, want dat doe ik dus ook áltijd. Soms wilde ik dat ik dat kon uitzetten, maar ik geloof dat je daar man voor moet zijn. In ieder geval, ik keek en tegelijkertijd bedacht ik dat echt alles voorbij vliegt en dat even stilstaan echt geen straf is. Ik keek omhoog naar de donkere, dreigende wolken, omlaag naar het kabbelende water en de diertjes en recht voor me uit naar de prachtige panden. Ik kon niet beslissen wat ik het mooist vond. (Ik ben een Weegschaal, kiezen is echt niet mijn ding.) Wat ik wel kon beslissen is dat ik vurig hoopte dat het niet ging regenen. Precies toen dat door mijn hoofd schoot, voelde ik de eerste dikke druppels op me vallen. Och, welja. Ik wist het weer: je hebt eigenlijk maar bar weinig invloed op het leven. Het is zoals het is, het is hoe jij ermee omgaat, het is. Vervolgens keek ik met een grijns naar mijn natte, witte shirt. Oja. Het is wat het is en het is nat. Het leven is mooi.
Menu
6 reacties
Mooi geschreven, en net zoals je zegt ”het is zoals het is”..
En dan moet je het maar nemen zoals het komt.
Mooi! Bijbehorende foto is ook prachtig!
Dank je!
Mooi geschreven, alsof ik het moment beleef.
De foto maakt hem helemaal af, prachtig!
Dank je wel!