wat ik eigenlijk niet mag zeggen

… maar toch doe: ik vind mezelf hilarisch. Ik houd gewoon van mezelf om wie ik ben. En ik zou vooral een dagje met mezelf om willen gaan en door andermans ogen willen bekijken. Dat er zeg maar ook eens iemand anders om me lacht, behalve ik zelf. Terwijl ik dat dan toch een soort van zelf ben, maar je begrijpt het punt. Hoop ik, althans.

Vorige week belandde ik ook weer compleet in een lachstuip. Om mezelf. Ik had in mijn pauze een goed broodje gescoord in het winkelcentrum en begon aan mijn weg terug naar het werk. Ineens was mijn veter los en jongens, ik trek dat slecht. Handen vol met eten, sleutels, sigaretten, iPhone, aansteker, koek, noem het maar op. Hóe kan ik dan mijn veter strikken? Nou? Ik bedacht een geniaal plan. Voor me liep een groep mannen en het leek me best aardig om hun ego en hun gevoel van ‘grote, sterke, reddende man’ eens flink op te vijzelen. Ik deed me voor als een hulpbehoevend meisje dat echt haar veter niet kon strikken. Hallo, ik heb toch zeker wel mijn handen vol en als ik moet bukken, zakt mijn broek af en dan moet ik dat weer omhoog sjorren. Ellende alom. Dus dacht ik het volgende: wat als ik aan die mannen vraag of één van hen mijn veter wil strikken? Maar voordat ik mijn mond goed en wel kon opendoen om de legendarische woorden uit te spreken, ontsnapte er een keiharde schaterlach. Omdat ik ineens voor me zag (#beelddenkerproblems) dat een man op één knie voor mij zat om mijn veter te strikken en ik zou roepen “jaaaaaaaa, ik wil!“. Jullie begrijpen: ik strikte mijn veter uiteindelijk zelf.