vergeten

Inmiddels ben ik vergeten hoe blauw je ogen zijn. Hoe de lijnen van je tatoeages lopen. Hoe gespierd je bent. Wat je altijd bestelde bij McDonald’s. Ik ben vergeten hoe recht je loopt. Vergeten hoe je rookt. Het is bijzonder om te merken hoe snel dat gaat. Het is raar om te merken dat ik niet eens meer weet hoe je stem klinkt. Het is gek om te voelen dat de vezels in mij die van jou hielden, weer helemaal van mij gaan houden. Het is ook gek dat ik vergeten ben hoe je lach klinkt. Welke dingen je zei. En hoe die dan klonken. Hoe je je pannenkoeken at. Hoe je tosti’s bakte. Maar bovenal ben ik je vergeten te bedanken. Voor de wijze les die ik geleerd heb.