op het randje van de afgrond

Langzaam bracht hij zijn hand omhoog. ‘Als je me nu de hand schudt, hebben we een afspraak’, sprak hij. Ik deed het maar. Geen groepsdruk, geen slap handje, wel een uitbraak van zweet. Ik maakte zojuist de afspraak om drie keer per week te komen sporten. Om me drie keer per week af te laten matten. Om badend in het zweet de sportschool weer uit te lopen. De Horror. Maar ik heb de afspraak gemaakt en ik ga het doen.

Toen ik ongeveer dertien jaar oud was, kreeg ik te horen dat ik een radiculair syndroom heb. De vraagtekens sprongen in mijn ogen. De fysiotherapeut vertelde me dat ik maar weer terug moest naar het ziekenhuis om een MRI-scan te laten maken. Een week na de scan kreeg ik de uitslag: een hernia. Eerst werd ik er somber van, maar later ging ik omdenken. Ha! Dit betekende dat ik niet meer met alles mee hoefde te doen met gym. Bij alle stomme dingen kon ik dat stomme ding in mijn rug als excuus gebruiken. Wat een feestje.

Nu, acht jaar later, zit dat kreng er dus nog steeds. Eén keer pijnbestrijding en ontelbaar keer fysio verder. En nu vormt het geen excuus meer. Want de sportinstructeur weet maar al te goed wat je wel en niet kan, met zo’n ding in je rug. Als ik het niet meer zie zitten, roept hij tegen me dat ik door moet gaan. Dat ik niet mag drinken als ik misselijk word. Dat die zwarte vlekken voor mijn ogen vanzelf wel weer weggaan. Just do it. Ik heb er nu al spijt van.