schuldgevoel

Langzaam, met lood in de schoenen, liep hij de trap op. De treden die kraakten, sloeg hij over. Zijn slaapkamerdeur kwam steeds dichterbij en hij wist nog niet wat hij aan zou treffen. Hij wist niet of hij überhaupt iets aan ging treffen. Inmiddels dreef het schuldgevoel hem tot het uiterste en zorgde het voor zoute tranen op zijn wangen. Natuurlijk wist hij dat hij fout zat, dat hoefden ze hem niet collectief te vertellen. Hij hoopte dat mensen hem eens met rust lieten, maar in plaats daarvan werd hij constant bestookt met goedbedoelde adviezen. Halverwege de trap bleef hij even staan en hield hij zijn adem in. Nog een paar meter en de ontdekking zou gedaan worden. Weglopen kon niet meer. Schoorvoetend ging hij verder. Trede 12, wat betekende dat hij er nog maar één hoefde. Van de trap tot aan de deur was het nog maar anderhalve meter. Zweetparels liepen over zijn gezicht en vermengden zich met zijn tranen. Zijn hand reikte naar de deurklink en hield het even vast. Een moment van bezinning, voordat hij de klink naar beneden duwde. Het moment van de waarheid was aangebroken. De deur zwiepte open. Gelukkig, zijn moeder heeft zijn kamer opgeruimd.