jij hoeft jezelf niet te bewijzen

Als je voorheen tegen me zei dat ik iets niet kon, had ik je per definitie een poepie laten ruiken. Niet omdat ik last had van mijn darmen, maar wel omdat ik ontzettende last had van bewijsdrang. Dan deed ik precies waarvan je zei dat ik het niet kon en het liefst een beetje meer. Om mezelf te plezieren? Welnee. Ik at ooit een haring, omdat iemand zei dat ik dat sowieso niet lekker vond, terwijl ik daar helemaal geen zin in had. En da’s nog maar een klein voorbeeld. (Nu ik dit typ wel zin in haring trouwens.) (Valt het je op dat ik vaak in eten denk? Ja, mij ook. Binnenkort even een sponsordeal met Thuisbezorgd regelen.) Ik hoef mezelf niet te bewijzen aan een ander. Jij ook niet. Je bent goed genoeg zoals je bent — ook als een ander vindt dat je met een hap kaneel in je mond het volkslied moet zingen en jij dat lekker niet doet.

Met jezelf bewijzen tegenover jezelf is in principe niks mis. Tenzij je doorslaat, maar ja, da’s met alles. Hoor je het je oma al zeggen? “Alles waar ‘te’ voor staat is slecht, behalve ‘tevreden’.” Zolang het lekker binnen de perken (moet hier altijd denken aan gemeenteperkjes en schoffelaars in oranje hesjes, maar dat terzijde) blijft, is er niks aan het handje. Sterker nog: als je jezelf uit blijft dagen, blijf je lekker scherp en groei je. Dat klinkt toch best prima? Is zo.  Maar als je altijd bezig bent met presteren en niet willen onderdoen voor anderen, is het misschien tijd voor een stapje terug.

Weet je wat het is (ja, dit weet je ongetwijfeld): je kan nooit iedereen tevreden houden. Dus houd vooral jezelf tevreden en leg de lat niet torenhoog. Probeer eens naar jezelf te kijken zoals je naar je beste vriend(in) of een andere dierbare kijkt. Zou je voor diegene ook zo streng zijn? Vind je hem of haar alleen maar zo leuk om wat degene doet of bezit? (Dit zou ik volledig snappen als hij of zij een Range Rover of Mustang heeft.) Of gaat het je erom wie het daadwerkelijk ís?  We hebben allemaal een interne criticus. Is meestal echt een trut. Een stemmetje dat alleen maar negatieve dingen zegt. Dat je angst aanpraat. Maar weet je wat nou zo fijn is? Jij bent niet je gedachten. Het is net als zin hebben in een broodje kaas. Het mag er zijn, maar je hóeft er niet per se iets mee te doen. Je kan ook gewoon bitterballen gaan eten. Gewoon, omdat het kan.

Je zal nooit goed genoeg zijn voor iedereen, dus wees het in godsnaam wél voor jezelf.

Voor wie doe je het eigenlijk allemaal? De verwachtingen van anderen zijn niet jouw verwachtingen. Als ik had gedaan wat anderen van me verwacht hadden, was ik nu docent Nederlands, woonde ik ergens in de buurt van waar ik werd geboren en rende ik in volle vaart op een burn-out af. Toen ik besefte dat ik eigen keuzes mocht maken en het míjn leven is, ben ik gaan nadenken over mijn eigen verwachtingen. Wat ik zelf in ieder geval graag wil, is ‘s avonds in bed liggen en me bedenken wat voor fijne dag ik heb gehad. Niet omdat ik lekker naar andermans pijpen danste, maar omdat ik deed wat ík graag wilde.

En wanneer is het dan allemaal genoeg? Als ik financieel vrij ben én een compleet wagenpark voor de deur heb staan? Als iemand elke dag mijn haar en make-up doet? Ik weet nu dat het nu al genoeg is. En ja, ik werk toe naar financiële vrijheid en er zijn nog wel meer dingen die ik heel graag wil. Een huis vol puppy’s, bijvoorbeeld. Maar het ís al goed genoeg. Ik ben goed genoeg. En ik geniet van wat ik heb bereikt. Al is dat op sommige dagen alleen maar de was in de machine proppen en een sok kwijtraken.