gesprek over de liefde

Dagdromend liep ik door het park. Hoewel ik totaal niet oplette, trok de oude, maar zo te zien fitte vrouw die op een houten bankje zat, mijn aandacht. Ze zag er wijs uit, alsof ze al heel veel had meegemaakt. Tegelijkertijd leek ze heel gelukkig. Ergens vroeg ik me af hoe dat mogelijk was. Zal ze haar beschadigingen zien als zegeningen? Of heeft ze juist altijd heel onbezorgd geleefd? Omdat het mooi weer was, zij de eendjes voerde en ik mijn benen wel wat rust gunde, en natuurlijk omdat ik nieuwsgierig naar de vrouw was, ging ik naast haar zitten. Ze knoopte een gesprek aan en ik ging er met liefde in mee. Na tien minuten vertelde ik haar hoe suf en pijnlijk ik de liefde vind. Zij vertelde mij dat ze al veertig jaar van dezelfde man houdt. Mijn ogen werden groot. “Hoe houdt u dat vol?”, vroeg ik een beetje beschaamd. “Meisje, daar doe ik niets voor. Maar ook niets tegen.” “Maar… waar is uw man dan nu?”, antwoordde ik. “Weet ik niet. Hij heeft nooit geweten dat ik van hem houd.”