ouder worden

Doodeng is het: ouder worden. Van een klein meisje met maar twee tanden, naar een vrouw met drie tatoeages. Er zijn wetenschappers die er heilig van overtuigd zijn dat het leven eindeloos kan duren. En God, wat zou ik toch graag de rest van mijn leven ‘klein blijven’. Als ik bedenk hoe mijn toekomstige ik er uit moet gaan zien, zie ik alleen maar vraagtekens. Ik heb geen idee waar ik heen wil, wat ik wil doen. Of ja, ik weet het wel, maar ik wil zó ontzettend veel, dat ik zal moeten gaan kiezen. En jullie weten dat dat verre van mijn sterkste kant is. Hoe ouder ik word, hoe meer men van mij verwacht. Toen ik twee was, kon ik gewoon in mijn blote kont door mijn huis rennen en zorgde mama ervoor dat ik op tijd naar de wc ging, goed at en genoeg slaap kreeg. Toen ik elf was, ging ik voor het eerst naar de middelbare school. Ouders waren stom en onvoldoendes halen… wow, dat was echt vet cool. En toen werd ik – voor mijn gevoel – een dag later ineens achttien. Ik mocht gaan autorijden, ging zonder mijn ouders op vakantie en kon legaal dronken worden. Maar als het me uitkwam, kon ik nog gewoon doen alsof ik zestien was. Inmiddels ben ik eenentwintig en werkt het allemaal niet meer. Het is raar als ik in mijn blote kont door huis ren en ik vind het niet meer stoer om een onvoldoende te halen. Ik moet alles zelf gaan doen, want dat hoort zo. En als je je niet houdt aan wat hoort, dan ben je raar. Laat mij maar jong en onbezonnen zijn.