Een grote bek, leef graag op het randje, doe dingen die niet mogen maar wel kunnen en ik ben ooit gaan skydiven. (Ik wil dat laatste niet bewijzen, er zijn wel foto’s en zelfs bewegend beeld van, maar die flapperende wangen zijn allerminst flatteus.) Inmiddels ‘al’ halverwege de twintig; ik heb de leeftijd bereikt waarvan ik vroeger dacht dat ik niet getrouwd zou zijn, geen kindjes zou hebben, in een heel eigen huis zou wonen en dat ik genoeg geld op de bank zou hebben om alles te doen en te laten wat ik wilde. Sommige dingen heb ik bereikt (ik ben nog altijd moeder van nul kinderen) en toch ben ik soms bang. Doodsbang voor alles wat nog komen gaat of juist niet komt.
“EN WAT NOU ALS IK NIET GENOEG GEGEVEN HEB?”
De juiste keuze maken
Hoe weet ik nou of ik een goede keuze heb gemaakt? Man, ik weet niet eens wat ik wil eten voor lunch en zelfs als ik dat al weet, kan het voorkomen dat ik bij de eerste de beste hap besef dat ik toch precies dat andere had moeten kiezen. Wanneer is een keuze eigenlijk juist? Is dat als je de keuze maakt op basis van je verstand of op basis van je hart? Of is dat als je iets kiest omdat je druk voelt? Hier, moet je nagaan, ik weet niet eens wat voor mij een juiste keuze precies is, laat staan welke optie dat dan is. Tegelijkertijd ben ik nu soms al zo bang voor verandering. Een verandering is niet altijd een verbetering; hoe ga ik het dan toch zo vormgeven dat het voor mij iets positiefs is? Ik kan nu eenmaal niet altijd hetzelfde blijven en op een kruispunt blijven staan. Op een gegeven moment wordt er naar je getoeterd en moet je gaan bewegen, anders gebeuren er ongelukken.
Liefgeven
Heb ik wel genoeg gegeven? Heb ik niet te veel miscommunicatie laten ontstaan, door iemand niet duidelijk genoeg te maken wat hij of zij voor mij betekende? Heb ik ruzies of verbroken relaties kunnen voorkomen? Heb ik nóg meer moeite kunnen doen om een band met mijn biologische vader te hebben? Ben ik niet te egoïstisch geweest? Het lijkt me zo vreselijk om ‘later als ik groot ben’ te moeten concluderen dat ik nog zo veel meer had kunnen doen en mijn dierbaren nog zo veel meer had kunnen laten voelen.
Had ik maar…
Eigenlijk doe ik nu helemaal niet aan spijt. Ik zou eerlijk gezegd niet eens weten hoe het voelt. Maar wat als dat struisvogelpolitiek is? Wat als ik straks denk ‘was ik maar verhuisd naar Italië’ of ‘had ik nu toch nog maar een masteropleiding gedaan’? En tegelijkertijd denk ik dat ik mezelf gelukkig mag prijzen als ik op mijn oude dag nog kan bedenken wat ik liever had gedaan. Wie weet kan ik over 60 jaar helemaal niet meer helder nadenken en ben ik van alles en nog wat afhankelijk. Ik heb een bloedhekel aan afhankelijk zijn. En misschien is nog wel mijn grootste angst dat ik het leven niet kan plannen. ‘Had ik de wil om controle te hebben over het leven maar eerder losgelaten…’
13 reacties
Ik ben het zo met je eens… kan mij vooral goed vinden in je laatste zin. Ik moet dat ook loslaten maar vind dat het moeilijkste wat er is…
Eindelijk nog iemand die geen kinderen had verwacht op deze leeftijd. Ik herken echt zoveel van wat je beschrijft. Hoewel het bij mij de laatste tijd wel een beetje doorslaat naar een midlifecrisis :’)
Hahaha, ja, ik vind een hond al verantwoordelijkheid genoeg. Och, iedereen moet ooit door een midlifecrisis, denk ik dan. :’)
Best wel herkenbaar. Ik ben ook trotse moeder van 0 kids :D en houd dat graag zo. Heb zelf veel school- en studiejaren verspild en heb daardoor soort van onder dwang dat gevoel los moeten laten. Anders vreet je jezelf alleen maar op met spijt. Klinkt misschien stom of clichè, maar juist omdat je nog jong bent moet je het eigenlijk proberen los te laten. Misschien heb je over een jaar spijt, dan doe je toch gewoon lekker iets anders?
Waarom verspild? Het is ook waardevol om te weten wat je níet wil, toch?
Oh gods, als ik mezelf een beetje ken, weet ik nu al dat ik die laatste zin later vaak genoeg zal gaan herhalen. Als echte controlfreak zoek ik altijd garanties voor alles. Wat nou als, inderdaad. ZO’N vervelend iets, eigenlijk. Achteraf spijt hebben is ook rot, maar aan de andere kant zijn er ook veel dingen die later ook nog kunnen! Ik bedoel – je kunt op je zoveelste best nog naar Italië verhuizen, of als je genoeg centjes en tijd hebt een masteropleiding gaan volgen. Ik ben naast een controlfreak dan ook best wel weer een intuïtieve krullenbol, en ik probeer op mijn ‘gut’ te vertrouwen dat ik nu de juiste keuzes maak. Hoe verrekte moeilijk dat ook is. Mooi artikel! Liefs!
Heel goed, je ‘gut feeling’ is zo belangrijk! Dank je voor je compliment!
Early thirty crisis!!! ;-)
I think so, yes! Ben ik er maar alvast vanaf.
Prachtige blog :) Als ik de antwoorden voor je had gehad, dan had ik ze hier meteen voor je achtergelaten.
Dank je wel! En als je alles van tevoren weet, is het ook maar saai. Denk ik.
Heel erg mooi geschreven! Ik werd op mijn 11e ziek en weet sindsdien al dat het leven niet te controleren valt. Alles is totaal anders gelopen dan ik voor ogen had, maar ik ben er niet minder gelukkig om!
Toch herken ik ook wel vragen die mij soms bezig houden.
Dank je wel! Het doet me goed te lezen dat je er niet minder gelukkig om bent. :-)