lullen met lenn: ik ben dol op wie ik (aan het worden) ben

Het zal geen geheim voor je zijn dat ik een zelfontwikkelingsjunkie ben. Nooit geweest, hoor. Ik vond het allemaal maar gedoe: dromen najagen, uit je comfortzone (meid, hóu op, ik zit er net eindelijk lekker in), grenzen aangeven. Laat mij maar lekker leven in de luwte en dan heb je geen kind aan me. Maar ja, toen liep ik telkens tegen het een of het ander aan en dacht ik: nu is het genoeg geweest. Met mijn ziel onder mijn arm en lood in mijn schoenen naar de huisarts om een verwijzing te vragen naar de psycholoog en gaan met die banaan. Mezelf nog steeds afvragend wat ik daar ging doen, want, ja, die oude koeien liggen príma in die sloot. Maar ik wist ook dat ik zo niet verder kon. Niet verder wilde. En nu zijn we jaren verder en denk ik eindelijk: ik ben dol op wie ik (aan het worden) ben.

Het voelt zo ongemakkelijk om het te schrijven en te denken, want ik hoor dan toch in mijn hoofd: ‘Joh, Lenn, je bent wel lekker vol van jezelf, hè? Niet nodig, hoor, want meid, wie zit er nou op jou te wachten?’ Vroeger ramde ik dan nu meteen op backspace en belandde mijn stukkie in de digitale prullenbak. Nu hoor ik het aan, maar luister ik er niet naar. Ik zeg tegen mezelf: geeft niets, mag best, laat maar even. Want dat is nou juist de crux: waarom vinden we het zo moeilijk om trots op onszelf te zijn? Waarom juichen we onszelf niet toe? Waarom leren we dat het beter is om onszelf klein te houden? Waarom is het zo moeilijk om autonoom en authentiek te zijn?

Vorige week was ik ziek. En als ik me niet lekker voel, werkt dat vaak ook door in mijn hoofd. Ik heb dan behoefte aan liefde, aan iemand die zegt dat het wel goed komt. Ik vroeg me af wie er nou eigenlijk op mij zit te wachten, want wat weet ik nou? En dan komt mijn verslaving aan zelfontwikkeling weer zo van pas. Doordat ik lang #bijdepsycholoog heb gelopen en zelfhulpboeken lees als Big Magic, weet ik heus dat er mensen zijn die op mij zitten te wachten. En ik weet ook dat het eigenlijk helemaal geen moer uitmaakt. Want wat ik ook doe, wat ik ook maak: zodra ik het gedaan heb, is het niet meer aan mij wat anderen ervan vinden. En dat klinkt misschien verdrietig, maar dat is het juist niet. Ik heb er geen invloed op, dus dan kan ik het maar beter loslaten. Ik hóef geen content te maken die de wereld gaat redden. Ik wil delen wat er in mijn hoofd omgaat, wat er in mijn leven gebeurt en gebeurd is, ik wil laten zien hoe het is om een bedrijf te runnen en welke fouten ik daarin maak. En wat jij er al dan niet uithaalt — dat is aan jou. Wat ik maak, bén ik niet. Dus als iemand mijn werk afkeurt, doet dat niks af aan mij als mens. Is dat even een verademing.

Lees ook: mijn grootste fuck-ups als ondernemer (en wat ze me gekost hebben)

Begrijp me niet verkeerd: ik wíl echt heel graag een positief verschil maken in deze wereld. Ik loop nog steeds over van dankbaarheid als iemand me een lief berichtje stuurt met daarin dat ik haar of hem heb geïnspireerd met wat dan ook. Ik vind het nog steeds te gek als iemand me laat weten dat zij of hij een boek heeft gekocht, omdat ik het tipte, en dat het inderdaad een topboek was. Het ís geweldig als het lukt. Maar ik kan en wil dat ook niet afdwingen. Ik wil gewoon blij zijn met wat ik maak. Mezelf de credits geven voor het durven. Het durven geven en er volledig oké mee zijn als iemand het niet aanneemt.

Ik vond het zo moeilijk om van mezelf te houden. Ik vond het wél heel makkelijk om mezelf af te wijzen. En nog steeds heb ik er zo nu en dan moeite mee om mijn ruimte te pakken. Vraag ik me af wat het bijdraagt. En dan denk ik: ach, ik heb er in ieder geval heel veel plezier in. En als iemand daar iets aan heeft, dan vind ik dat fantastisch. Omdat ik nu ben wie ik vroeger zelf zo miste.

Lullen met Lenn is onderdeel van een serie: elke eerste week van een nieuwe maand verschijnt er een nieuwe aflevering. In deze blogposts tik ik gewoon een beetje van me af, zonder dat ik ook maar een seconde nadenk over of het wel goed genoeg is om te publiceren. Het helpt me mijn hoofd op orde te krijgen én ik herinner mezelf eraan dat iets niet perfect hoeft te zijn voordat de buitenwereld het ziet. Lees ook de vorige afleveringen van Lullen met Lenn.