Ik zeg eigenlijk altijd dat ik vrijwel nooit lieg, maar ongemerkt gaan er toch nog best wat leugentjes om eigen bestwil doorheen. Leek me leuk om net als vorig jaar na te denken over leugens die ik niet meer wil vertellen. Naast
“Ik wil geen kinderen”
Kinderen? Nee, die wil ik niet. Dat is wat ik mijn hele leven heb beweerd. Sinds dierbaren kinderen krijgen, ik een te gek babynichtje heb en sinds ik meer vertrouwen in mezelf en mijn kunnen heb, weet ik niet meer zo heel zeker dat ik geen kroost wil. Zeg eens eerlijk: de wereld verdient ook gewoon meer van mij. Is het al mogelijk om een kind te krijgen van jezelf? Dan wil ik dat. Nee, effe zonder grappen, ik heb nog steeds geen oermoedergevoelens of klapperende eierstokken, maar de aversie is in ieder geval weg. En ik heb het nog steeds niet op huilende kinderen in het openbaar. Of kinderen van vreemden. (Ik ben bang dat ik het imago van een liefkozende moeke krijg, heb je het door?)
“Ik geef niet om geld”
Je hoeft me nog steeds geen Dagobert Duck te noemen en ‘sparen’ is nog altijd niet mijn middelste naam, maar je hoort me nooit meer zeggen dat ik niet om geld geef. Geld maakt me simpelweg wél gelukkiger, vooral het uitgeven ervan. De omzetdoelen voor dit jaar zijn opgeschreven en ik heb zin om over twee jaar te gaan rentenieren. Nee, hoor — zoveel verdien ik nog niet als freelance tekstschrijver. Ik ben me er ook heel erg van bewust dat geld nogal een taboe is, maar je kent me: dat vind ik weer onzin. Met veel geld kan ik veel mooie dingen maken en doen, andere mensen (gratis) helpen, goede doelen steunen en de wereld beter maken. Is toch te gek?
“Ja, leuk! Doen we!”
Oh, man, dit doe ik echt nog te vaak om mezelf ergens lekker makkelijk vanaf te maken. Ik kom iemand tegen die ik al een tijdlang niet gezien heb of ik spreek iemand weer eens via sociale media of WhatsApp. Degene zegt dat we ‘binnenkort weer eens iets moeten gaan doen’ en omdat ik geen botte hork wil zijn, ga ik daar heel enthousiast mee akkoord. Vervolgens blijft dit door mijn hoofd zweven, want ik wil zo iemand toch ook niet teleurstellen en voel ik me altijd een beetje schuldig dat we dat drankje helemaal nooit gaan doen. Of iemand komt er écht op terug en dan moet ik de afspraak alsnog cancelen. Ja, eh, doen we niet meer.
“Sorry!”
Eerder zei ik al een hele maand geen sorry (probeerde ik…) en ik vind dat sorry zeggen eigenlijk hartstikke voor sukkels is. Als je mij een beetje kent, dan weet je dat ik nog vaker ‘sorry’ dan ‘ik heb honger’ zeg. Ik zeg nog net geen sorry als jíj iets fout doet. Maar goed, daar wil ik dus mee stoppen. Klaar mee. Ben hier al een paar weken bewust mee bezig en moet wel zeggen dat het soms erg ongemakkelijk voelt. Iemand tips?
“Oh, joh, geeft niks”
Nu ik meer en meer bezig ben met het ontdekken, voelen en aangeven van grenzen, merk ik het ook beter als iemand iets doet wat me niet zint. Vroegâh had ik dit pas door als iemand anders al begon met excuses en dan zei ik meteen dat het niet gaf. Slaat natuurlijk precies nergens op. Geeft wel en dat mag ik best zeggen. Dus maak je borst maar nat, want ik denk dat dit mijn eerlijkste jaar sinds ooit is. ?
Zo. Welke leugens wil jij niet langer vertellen?
4 reacties
Love this! En heel herkenbaar. Ga er ook eens goed over nadenken :-)
Thanks! Ben benieuwd op welke leugens jij uitkomt. Laat je het nog even weten?
Door jou artikel ben ik gaan denken en de grootste leugen die dagelijks bij mij voorkomt is als mensen aan me vragen ‘hoe gaat het?’ en ik volmondig roep ‘ohh goed hoor’. Terwijl het op dat moment eigenlijk helemaal niet gaat, oeps!
Jaaa, dit deed ik ook altijd. Als je ermee stopt, verbaast het je waarschijnlijk hoeveel mensen eigenlijk niet eens doorhebben dat je zegt dat het minder goed gaat. We zijn zo gewend aan dat antwoord.