“ik zie het kopje al!”

Het zweet stond op mijn voorhoofd. Ik lag wat ongemakkelijk en van al die mensen in witte jassen om me heen, werd ik ook al niet veel vrolijker. Toen kwam het moment dat ze zei: “Ik zie het kopje al!”.

Op de tafel zag ik allerlei gereedschappen liggen. Spaans benauwd kreeg ik het toen ik het geluid hoorde van rubberen handschoenen die aangetrokken werden. Ik twijfelde nog of ik om een verdoving ging vragen, maar ondertussen roerde ze met allerlei tangen in me. Ze zei dat ik goed door moest blijven ademen. Knap lastig, kan ik je vertellen, als er twee handen in je mond zitten. Ineens voelde ik dat ze achter mijn achterste kies over een stukje tand schraapte. In mijn beleving hoorde daar helemaal niets anders te zitten dan tandvlees en hoogstens wat etensresten. Maar ze sprak de legendarische woorden: “je derde verstandskies komt door, ik zie het kopje al!”. Wat een deceptie.