Search
Close this search box.

horror met een wijze les

Ik vind een hoop dingen horror, hoor. Bijvoorbeeld het wassen van mijn haar, het föhnen van mijn haar, de crosstrainer, stortregen en ik kan nog uren doorgaan. Maar ik wil jullie vandaag graag vertellen over échte horror. En de wijze les die ik leerde.

Het was even na werktijd toen ik op mijn zwarte Zip stapte. Ik had net een sigaretje gerookt en bedachtzaam naar die donkere, samenpakkende wolken gekeken. Het waaide hard, concludeerde ik, want de wolken kwamen al snel dichterbij. Ik moest me haasten, want anders zou ik nog in een regenbui terechtkomen. En als mijn haar, suède Vans en ik eigenlijk in het geheel iets niet trekken, is het wel regen. Regen die de weg glad maakt en de gruwelijkste ongelukken veroorzaakt. Ik besloot maar snel op mijn trouwe tweewieler te stappen en voor de bui uit te rijden. Twijfelend stond ik nog even te wachten. Moet ik dan nu wel of niet mijn zonnebril op? Want als de zon wel even schijnt, ziet het er heel normaal uit, maar als het gaat regenen, heb ik natuurlijk nul zin om te stoppen en dan moet ik dus doorrijden met mijn zonnebril op en a) dat ziet er heel gek uit en b) die brillenglazen hebben geen ruitenwissers of zo dus ja ik zie dan eigenlijk niet zoveel. Op zulke momenten vervloek ik de weegschaal echt. Het sterrenbeeld dan. Want #keuzestress. Maar goed, ik besloot dus om mijn Ray Ban gewoon in mijn tas te laten zitten en gaf een dot gas. Met harde hand werd ik gestraft. Na ongeveer een kilometer (ik moest er nog vier), vloog er met meer kracht dan de oerknal een vlieg in mijn oog. Ik greep met mijn linkerhand (voor de oplettende lezers: dat is dus niet de hand waarmee je gas geeft) naar mijn linkeroog en schreeuwde. Meteen greep ik met mijn beide handen naar mijn remmen en kneep ze uit volle macht in. Binnen een paar seconden stond ik stil en aanschouwde ik de schade in mijn spiegel. De vlieg, jongens en meisjes, was volledig uit elkaar gespat. In mijn oog. Na minutenlang vissen, knipogen en tranen met tuiten huilen, had ik eindelijk wat vliegonderdelen uit mijn oog. Het beest moest gereconstrueerd worden om te weten of ik de vlieg in zijn geheel uit mijn oog had gekregen. Maar goed: één ding scheelt. Voorlopig vertel ik al mijn verhalen met een knipoog, want dat oog gaat de komende dagen niet meer open, vrees ik. O, en wat ik dus eigenlijk wilde zeggen: vergeet nooit en te nimmer je zonnebril op te doen als je gaat scooteren.

Je las een blogpost van Lenneke Manschot – copywriter en ondernemerscoach. Hier voor jouw tekstuele aantrekkingskracht én om je meer plezier en vertrouwen in het ondernemen te geven.

Ook betere copy en daarmee meer succes? Je oplossingen:

Meer weten? De creatieve dienstverleners en kennisondernemers die mij inhuurden, schreven handige reviews en je vindt hier uiteraard een hele pagina over mij.

Handige ondernemers- en teksttips en exclusieve content voortaan in je mailbox? Leuk! Al meer dan 500 mensen meldden zich ervoor aan. Jij ook?

4 reacties

  1. Oeh, klinkt pijnlijk ook! Ik heb op de mountainbike (toen ik daar nog op reed, jaren terug) wel eens in volle vaart heuvel af zo’n dikke vlieg in mijn mond gekregen. YUCK! Kilometers lang kokhalzend en hoestend proberen dat ding uit mijn strot te krijgen :P

  2. Ohh mijn God, arme jij! Ik hou van fietsen maar oh wat
    haat ik insecten die ik onderweg tegenkom :c en ik heb
    zo,n enorme meelij met jouw en je oog!
    Beterschap hoor :’) Xx

  3. Ik heb al een hekel aan die vliegende projectielen op de fiets, maar bij jou komen ze vast iets harder aan.. Medelijden

Reageren? Graag!

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Dit is een veilige plek waar we respectvol met elkaar omgaan. ♥️ Je gegevens zijn veilig bij me — en ik meld je ook niet stiekem aan voor mijn nieuwsbrief. Velden met een * zijn verplicht.

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.