dag, lieve opa

Mijn lieve opa. Vandaag alweer acht jaar geleden verliet hij ons. Geruisloos. Hij sloot zijn ogen en deed ze niet meer open. Of nou ja, dat is niet helemaal waar. Zijn ogen bleven zelfs na zijn overlijden opengaan. Wellicht dat hij ons nog in de gaten wilde houden. Ik weet nog precies wat ik aan het doen was en hoe ik te horen kreeg dat hij er niet meer was. Mijn opa was nogal van de pesterijtjes, dus het moment van overlijden leek bijna zo uitgekiend. Ik was namelijk op de middelbare school en ik had gym. Dat is op zich niet bijzonder, maar het lot wil dat ik dus a) mijn mobiele telefoon moest inleveren en mijn moeder mij dus niet kon bereiken en b) dat we met zijn allen een menselijke piramide moesten bouwen. Jullie mogen raden wie er onderop zat. Ineens kwam de conciërge binnen: “Lenneke, wil je even komen, je moet je moeder bellen.” Eerst de piramide afbouwen en vervolgens met een groot vraagteken boven mijn hoofd richting de conciërge lopen. Ik vroeg hem waarom ik mijn moeder moest bellen, maar hij zei alleen maar dat ik het gewoon moest doen. Ik belde. De telefoon leek eeuwen over te gaan, maar uiteindelijk nam mama op. Ze vertelde me dat opa overleden was. “Dat wist ik al.” Ze vroeg me hoe het kon dat ik het al wist, maar mijn hersenen weigerden dienst. Ik hing op en de conciërge wilde me een knuffel geven. Gelukkig gaven mijn hersenen me toen het seintje dat ik zo snel mogelijk weg moest komen en naar huis moest gaan. Tijd om afscheid te nemen van de man die ik nog dagelijks mis. Dag opa, rust zacht verder.