Ik kijk naar hem — net over het randje van mijn bril. Ik kijk stiekem en ik zie dat hij huilt. Wat er is, vraag ik zacht. Hij antwoordt niet, maar kijkt me recht in mijn ogen aan. “Ben je bang dat je het verkeerd gedaan hebt?,” fluister ik.
“Ik weet niet wat goed of fout is. Ik weet alleen wat ik wil en dat ik mijn hart moest volgen. Het liep al maanden voor me uit. Maar mijn hart huppelde en ik kroop er langzaam een beetje achteraan. Ik raakte het een paar keer kwijt, verdwaalde en keerde een paar keer terug. Nu pas zie ik dat het beter is als we hand in hand gaan, mijn hart en ik.”
Ik knik.
“Mijn hoofd vertelt me verhalen die niet waar zijn. Dat ik dingen moet doen voor anderen, omdat ik anders niet goed genoeg ben. Dat ik problemen moet oplossen van mensen om ze maar gelukkig te maken of te houden. Dat dingen die verkeerd gaan mijn schuld zijn, zelfs al heb ik er niets mee te maken.”
Nu schudt hij zijn hoofd.
“Maar ja, schuldgevoel zit ook maar gewoon in je hoofd. En dat is nou precies waar ik niet wil zijn, want dan mis ik alles wat daarbuiten gebeurt.”
Ik wil weer meer fictie schrijven, dus ik heb fictie-vrijdag in het leven geroepen.
6 reacties
Wat prachtig en pijnlijk herkenbaar geschreven!
♥️♥️♥️
Wat een onwijs mooie tekst!
Dank!
“Nu pas zie ik dat het beter is als we hand in hand gaan, mijn hart en ik.” Fantastische zin.
Dank je wel.