Och, wat was ik een hard mens. Niet per se voor anderen — voor hen was ik nog het mildst. Maar met name voor mezelf was ik een tough cookie. Mijn grootste struikelblokken? Me niet aan willen stellen, niet luisteren naar wat ik nodig had, gewoon verstand op nul en gáán. Een paar dagen rondlopen met een gebroken arm, mezelf geen tijd gunnen om te herstellen van een relatie met een pathologisch leugenaar maar gewoon een paar oxazepammetjes erin en vooral niet praten over wat mij pijn deed.
Ik heb het al vaker geschreven: bij de psycholoog ontdekte ik pas hoe ik werkelijk geen idee had van wat ik fijn vond. Dat ze naar me toe kwam lopen en ik ‘stop’ moest zeggen als ik vond dat ze te dichtbij kwam. Als het niet meer fijn voelde. Ik vroeg pas of ze wilde stoppen, toen we praktisch neus aan neus stonden. “Ik schrik hier gewoon van,” zei ze. En ik snapte maar niet waarom. Omdat ik geen idee had van mijn eigen grenzen en behoeftes.
Al vanaf kinds af aan heb ik anderen vooropgesteld. Ik redde me wel — ik had geen hulp nodig. Dat varieerde van een tube jodiumpoeder leegknijpen toen iemand dat op een lelijke wond op mijn knie wilde strooien tot niet naar een psycholoog willen. Oude koeien uit de sloot halen, dat kon altijd en overal wel. Dacht ik, ondanks dat ik het nooit deed. En wat had ik nou eenmaal meegemaakt? Er zijn mensen die het veel slechter hebben getroffen. Een paar jaar geleden besefte ik dat ik telkens tegen hetzelfde aan bleef lopen. Dat ik alles en iedereen de schuld kon geven, maar dat ik degene was die er iets aan moest doen. De omstandigheden kon en kan ik niet veranderen — hoe ik ernaar kijk wel.
Doodeng vond ik het. In het uur voordat ik mijn eerste afspraak #bijdepsycholoog had, heb ik zitten huilen als een klein kind. Dat kwam niet heel vaak voor. Huilen deed ik gemiddeld met vier tranen in de zeven jaar. Met lood in mijn schoenen en pijn in hoofd ging ik erheen en het was mijn allerbeste keus ooit. Op het verhuizen na dan. In een van de eerste sessies kwam al naar voren dat ik moest leren voelen. Normaal lees ik nóóit gebruiksaanwijzingen — nu had ik mijn linkerarm gegeven voor een goede handleiding.
Leren vóelen? Mijn God, ik had geen idee hoe. En hoe graag ik ook wilde weten hoe dat moest, wilde ik het minstens zo graag ook niet. Want de keren dat ik me aan openstellen had gewaagd, was het nou niet per se goed afgelopen. Toch ging ik het avontuur aan. Stukje bij beetje ontdekte ik dat dat Grote Voelen me veel verder ging brengen dan ooit. Al wist ik net zo goed dat het gepaard ging met heel veel groeipijn. Ik hinkte op twee gedachten: ‘ik wíl helemaal geen zacht mens zijn’ en ‘laten we die leren-voelen-checklist afwerken, dan kunnen we door’.
Ik was misschien ergens zelfs wel trots op mijn hardheid. (Twijfel nu of ik hier een grapje over mannen die dit zeggen in zal voegen, maar dat is dan waarschijnlijk weer ongepast.) Niemand raakte mij. Wat soms niet alleen heel handig, maar ook een tikkie onwaar is. Als mensen je niet raken, kwetsen ze je dus ook niet. Ideaal. Maar dat geldt maar tot op zekere hoogte. Ik was behoorlijk van het padje toen ik ontdekte dat mijn ex niet was wie hij zei te zijn. En ik was niet kwaad op hem, maar op mezelf. Hoe kon ik zo stom zijn om hem te geloven en niet zijn geboorte-uittreksel en een Verklaring Omtrent Gedrag op te vragen? “Lekker gewerkt, pik.” Zei iemand dat ik dik en lelijk was? Schouders ophalen en een koekje eten. Zakte ik voor havo? Geeft niks, ‘ik had toch niet geleerd’. Een behoorlijk destructieve manier van leven.
Als ik er nu op terugkijk, kan ik me niet voorstellen dat ik het volhield. Het komt nog steeds weleens voor dat ik veel te hard voor mezelf ben, maar nu zie ik het tenminste. Nu kan ik op de rem trappen en mijn belemmerende overtuigingen er gewoon laten zijn, zonder ernaar te luisteren. Want vechten tegen mezelf, mijn gevoel en mijn gedachten? Dat doe ik godzijdank niet meer.
16 reacties
Zo mooi dat je hebt geleerd mild te zijn voor jezelf, en eigenlijk ook dat je je nu niet meer kunt voorstellen hoe je ooit zo hard voor jezelf was. Je bent zo gegroeid!
Ik zag trouwens nog een kleine typo in de een na laatste alinea: dat mijn ex niet was wie hij zij te zijn
Wat een lieve en mooie reactie, Audrey! Dank je wel!
Typo is aangepast, super dat je het aangeeft ?
Zo oprecht en mooi Lenneke. En ook zo herkenbaar. Ik ben blij dat je jezelf wat zachtheid gunt en wat meer kan en nag voelen. Je gevoel is een best goed compas eigenlijk maar hier in Nederland varen we blind op data, hoofd, verstand. Terwijl je gevoel je iets geeft waar de ratio niet bij kan. Mooi hoeveel je over dit proces hebt gedeeld en hoeveel het je gebracht heeft. Ik ken je niet, alleen door je blogs, maar toch ben ik zo trots op je. Je bent kwetsbaar maar o zo krachtig!
Je reactie raakt me. Dank je wel, Soraya!
Heel graag gedaan, ik lees je blogs met veel plezier!
Fijn om te lezen! Voordat ik bij een psycholoog aanschoof had ik een contrastrijk leven. Ik reisde de wereld rond als roadie van een band. Iedere avond was het feest en de mensen om me heen vonden het leuk als de clown in mij ontwaakte na een fles jägermeister. Achteraf snap ik niet hoe ik het heb vol gehouden. Eigenlijk zou iedereen op een bepaald moment in zijn of haar leven moeten stilstaan bij wie je echt bent. Of dat nou bij een psycholoog is of tijdens een vakantie in je eentje. Ik ben er nu achter gekomen dat ik keihard ga op boeken lezen en niks doen, alleen zijn. (Ik merk dat ik toch een beetje moet lachen nu ik dit typ). Dus, anyway, leuk om dit soort verhalen van anderen te lezen!
Maf eigenlijk, hè, dat we zo vaak gewoon maar doen, zonder echt stil te staan bij wat ons blij maakt. High five voor lekker alleen zijn en boeken lezen! Wat lees je het liefst?
Absoluut! Ik las deze week het boek ‘De jongen die wilde mislukken’ van Angela Wals. Het liefst lees ik thrillers.
Mooi om te lezen hoe je veranderd bent. Fijn dat je nu milder kan zijn voor jezelf.
???
Echt heel knap hoe je die mildheid hebt weten te vinden, ik ben er vaak nog naar op zoek. Want door zelf altijd sterk te zijn heb ik het gevoel dat anderen dat ook van me blijven verwachten en dan is het een hele drempel om jezelf kwetsbaar op te stellen, al besef ik wel dat dat heel veel kan brengen, zoals je zelf ook aangeeft.
Ergens is dat ook zo, dat mensen dat van je verwachten — of in ieder geval gewend zijn. Maar, eh, ja, je hebt ook gewoon het recht te mogen veranderen en kwetsbaar te zijn. ?
Wat mooi hoe je zo veranderd bent en en dat je spreekt over die groeipijn. Ik ken het wel, ben zelf ook megagoed in muren bouwen en dingen van me af laten glijden. Ondertussen doet het me vaak wel meer dan ik denk en vind ik het lastig om daarmee om te gaan.
Thanks! Ik verbaas mezelf er soms nog steeds over. Denk ook dat het heel gezond is dat je geraakt wordt, maar dat maakt het niet per se makkelijker of leuker…
Op sommige punten (of eigenlijk misschien op alle punten maar overal in iets mindere mate) zo herkenbaar. En, ondanks dat het helemaal niet levensbedreigend of whatever is, soms echt wel kut om mee te leven – of om te veranderen, dus eigenlijk. Fijn stukje om te lezen dit en mooi proces dat je hebt doorgemaakt ?
Dank je wel! ?