Zoals zo vaak komt hij ineens weer een keer aanwaaien. Of ik even tijd voor hem heb. Hij grijnst erbij, want hij weet net zo goed als ik dat ik áltijd tijd voor ‘m heb en dat ‘even’ eigenlijk de hele nacht is. Ik laat hem binnen en bekijk hoe hij zijn weg vindt. Van zijn schoenen uitschoppen bij de deur tot zijn favoriete thee uit mijn kast halen. Terwijl hij zijn water kookt, komt hij naar me toe. We weten allebei dat het zo niet langer kan. Niet langer goed voor ons is. Zoals altijd ben ik degene die de confrontatie aangaat.
“Ik mis je soms gewoon een beetje. Niet zoals een bal naast een doel, maar meer zoals yin zonder yang.” Ik wacht even en besef dat wat ik zeg niet klopt. “Dat is misschien geen beetje. Dat is eigenlijk gewoon een heleboel.”
“Je weet pas wat je hebt als je het kwijt bent en daarom vinden we elkaar elke keer weer terug.”
Ik wil weer meer fictie schrijven, dus ik heb fictie-vrijdag in het leven geroepen.
9 reacties
Oh zo mooi geschreven.
En het beschrijft ook voor een stukje hoe ik me momenteel voel.
Dank je wel — ik vind fictie schrijven echt heerlijk.
En: ❤️❤️❤️
Wat schrijf je toch mooi! X
Wat lief, dank je wel. De fictieverhalen zijn altijd de posts waar ik onzeker over ben, haha. Dus dit helpt!
Erg leuk zo’n mooi klein verhaaltje! :)
Thanks! Ik hoop ze meer te schrijven en elke vrijdag te plaatsen. :-)
Wauw, heel mooi! Ik blijf het knap vinden hoe je dit soort korte fictie kunt bedenken én zo mooi op papier weet te zetten.
Zo mooi geschreven!
Bedankt!