hoe een hartaanval mijn leven veranderde

Het was vrijdag, 31 mei. Het begin van de avond en bijna het begin van het einde. We lieten samen de hond uit, toen hij ineens niet goed werd. Een druk op de borst, pijn in de (linker)arm en misselijk. “Moet ik 112 bellen?”, vroeg ik. Dat hoefde niet. Hij liep wel naar huis. Een paar meter verder stortte hij in. De eerstkomende twee weken kwam hij helemaal niet meer thuis.

Ik besloot toch 112 te bellen. Hij zag grauw, had zichtbaar pijn en mijn gevoel zei dat het niet goed was. Nu is pijn hebben nooit goed en is misselijk zijn nooit een feestje. Maar ik wist: als ik niet bel, is het pas echt goed mis. Inmiddels lag hij half op straat en was de ambulance onderweg. Vince en ik holden naar huis, waar ik hem snel naar binnen gooide, een kus gaf en mijn autosleutels uit mijn la griste. Flink gas erop en terug naar de plek waar ik hem net achterliet. Ik stond letterlijk doodsangsten uit, want ik werd verscheurd tussen de gedachten: ‘als ik zo de hoek om kom, ligt hij dood op de stoep’ en ‘positief denken, Lenn, hij leeft heus nog en alles komt goed’. Hij leefde nog. Een paar minuten nadat ik terug was — hoewel het voor je gevoel een uur duurt — hoorde ik eindelijk de sirenes van de ambulance. Hij werd in de ambulance getild, aan allerlei apparaten en snoeren gehangen en kermde van de pijn. De paniek in zijn ogen — die vergeet ik nooit meer. Een broeder vroeg of ik mee wilde rijden of dat ik achter de ambulance aan wilde met mijn eigen auto. Nu ben ik een vrije knappe coureur, al zeg ik het zelf, maar zelf rijden met tranen in mijn ogen en paniek tussen mijn oren, leek me een slecht plan. Ik stapte voorin de ambulance en hoorde de broeder zeggen: “U heeft voor 99,9% zeker een hartinfarct. Ik ga u medicijnen toedienen en we gaan zo snel mogelijk naar het ziekenhuis in Arnhem.”

Van de rit van een half uur kreeg ik weinig mee. Ik zag wat auto’s voorbij vliegen, hoorde op de achtergrond de sirenes en ergerde me kapot aan een tourbus op de linkerbaan die maar niet wegging. Vanuit de ambulance werd gevraagd om de lift klaar te zetten en het team van artsen paraat te hebben staan. Ik keek nog steeds als een zombie voor me uit, kletste wat over koetjes en kalfjes (a.k.a mijn werk) met de broeder en kon niet wachten tot we in het ziekenhuis waren. Hij ging direct door naar de operatiekamer — ik bleef achter en begon te huilen. Het waren niet langer kleine traantjes, het was een rasechte ugly cry. Mét snot. Nu pas drong tot me door wat er gaande was. Ik belde met mijn neef, wat vrienden en bad tot God (well, that’s a first) dat alles goed kwam. Na twee heel lange uren ijsberen, kwam hij eindelijk terug. Met pijn, maar levend. En met praatjes. Het dotteren was gelukt, maar er bleken meer aderen grotendeels dicht te zitten.

Ik bleef nog even in het ziekenhuis en ging daarna richting huis. De twee weken erna waren een roes. De angst dat het alsnog misgaat, nachtmerries die keer op keer terugkomen, de gedachte dat het ook heel anders af had kunnen lopen die me telkens aanvliegt. De gebeurtenis die als film opnieuw afspeelt in mijn hersenpan. De vermoeidheid van alle emoties (ik hoor mijn psycholoog nog zeggen ‘dat ik moet leren voelen’) en van de dagelijkse rit naar het ziekenhuis. Nu, ruim twee weken later, ben ik nog steeds gesloopt. Het is wachten tot het hart genoeg hersteld is om opnieuw te kunnen dotteren en zo hopelijk een openhartoperatie te voorkomen. Nu probeer ik mijn werk en leven weer op te pakken. De angst een plekje te geven — en dan het liefst geen plek die allesoverheersend is.

Een hartaanval bij de dierbaarste persoon in mijn leven is ook echt een aanslag op mijn eigen hart. Op mijn mentale gezondheid. Het heeft me oprecht veranderd. In negatieve én in positieve zin. Het besef dat het leven echt zomaar afgelopen kan zijn. Dat je misschien wel nooit meer thuiskomt als je de hond uitlaat. Een diepgewortelde angst dat het toch een keer echt misgaat. Dat het geen zin heeft om dingen uit te stellen die je graag wil doen. Want hoe cliché ook: niemand heeft je morgen beloofd. En dat is dan ook precies de reden dat ik nu mijn eigen uitvaart op papier aan het zetten ben. De confrontatie met de eindigheid van het leven, vond en vind ik nog steeds heel heftig. Het doet me beseffen dat ik me moet richten op wat er écht toe doet. Dat ik vooral mag genieten. Van de grote en de kleine dingen. Van de mensen om me heen die er voor me waren en zijn. Dat ik stukje bij beetje leer om om hulp te vragen en het te aanvaarden. Dat ik er niet alleen voor sta. Dat ik net zo lief voor mezelf mag zijn als voor mijn beste vrienden. En dat ik dankbaar ben dat ik leef. En hij ook nog steeds.

Klaagt iemand over pijn op de borst, misselijkheid en pijn in de arm(en)? Of is iemand benauwd, kortademig en duizelig of licht in het hoofd? Twijfel niet, maar bel 112. Met name bij vrouwen zijn de signalen van een hartaanval niet duidelijk. Let in ieder geval op de volgende klachten en ga ermee naar een arts:
• pijn in de bovenbuik, kaak, nek of rug
• pijn tussen de schouderbladen
• kortademigheid
• extreme moeheid
• een slap of grieperig gevoel
• misselijkheid of overgeven
• een angstig of onrustig gevoel

Tip: sommige zorgverzekeraars (aanvullend pakket) vergoeden een reanimatiecursus.