Je kon het al lezen in mijn blogpost over mijn ervaring bij de psycholoog: ik voelde niets. Omdat ik het niet wilde en omdat ik het niet kon. Er gingen heel veel tranen, bakken energie en nog net geen bloed aan vooraf, maar vandaag de dag weet ik dat ál mijn gevoelens er mogen zijn. En jouwe dus ook.
Zelf ben ik fan van het positieve — al vind ik het soms ook héérlijk om ongegeneerd te klagen —, maar ik ben er ook van overtuigd dat je niet alleen je happy life kan leven. Ja, ik luister naar affirmaties, ik doe aan visualisaties en ik mediteer, want ik geloof erin dat dat me gelukkiger maakt en dat gelukkige mensen ook mooie dingen aantrekken. (Waarmee ik niet wil zeggen dat je als je ongelukkig bent, je alle negatieve dingen over jezelf afroept en ze verdient.) Maar ik weet ook als geen ander dat er verdriet, boosheid en angst bestaat. Wat er allemaal mag zijn.
“Niet huilen”
Je zit te snotteren als een gek en iemand zegt, lief bedoeld, dat je moet stoppen met huilen. Een heel gek iets, als je het mij vraagt. We zouden niet mogen huilen (in het openbaar), want de ander voelt zich ongemakkelijk, het is gênant en weet ik het wat nog meer. Het lijkt wel alsof we massaal niet zo goed weten wat we met gevoelens aanmoeten, dat we ze liever niet tonen en ons al helemaal niet kwetsbaar opstellen. Maar weet je? Het mag er allemaal zijn. Je gevoelens zijn valid. Huil je ogen uit je hoofd, schreeuw jezelf een schrale keel, rol jezelf in je dekbed — geef jezelf wat je nodig hebt.
Ik snap heus wel dat je liever niet boos bent, dat je verdriet het liefst na een seconde uitzet. Maar ik geloof er ook in dat je gelukkige gevoelens een stuk minder waard en intens zijn als je niet weet hoe het tegenovergestelde voelt.
Ik zei het in mijn laatste sessie bij de psycholoog nog: “Ik vind er soms geen reet aan om te voelen”. Ik doe het toch maar, want mijn gevoelens wegdrukken bracht me ook nergens. Het kost tonnen energie om mijn gevoel te negeren, dus ik heb besloten te luisteren en te stoppen met vechten. Je gevoelens geven je heel waardevolle informatie, wat je helpt om dingen of mensen achter je te laten of juist terug te halen, problemen op te lossen en bovenal te groeien.
Wat ik wil zeggen is dat ik hoop dat je jezelf en je gevoelens accepteert. Straf jezelf niet voor wat je voelt — heb en geef jezelf lief.
8 reacties
Heel erg mooie post Lenneke en heel waar! Ik ben van mezelf eigenlijk heel emotioneel en ik voel heel veel dingen. Vroeger vond ik het zelf ook altijd heel ongemakkelijk als ik moest huilen waar andere mensen bij waren. Dan schaamde ik me echt zelfs maar nu vind ik het niet erg meer. Ik ben zo en als het er uit moet, moet het er uit. Mijn vriend kan er gelukkig ook goed mee om en die laat me gewoon uithuilen. Waar ik dan zelf weer minder goed mee om kan zijn boze mensen. Als mijn vriend boos is, wil ik er over praten met hem en er voor zorgen dat die bozigheid zo snel mogelijk weg is, maar ook dat mag er zijn. Dat moet ik echt nog leren.
Dank je wel. Wat goed dat je het er laat zijn! Het mág er ook zijn. En inderdaad ook bij je vriend, al kan ik me voorstellen dat het moeilijk is om te zien en dat je hem het liefst weer snel lekker blij hebt. Mooie stappen heb je gemaakt. Trots op zijn, vrouw.
Ooooh ik kan me nog zo goed herinneren dat ik vroeger dan vaak hoorde: “Nou, droog je tranen..”. Zovan: Oké, nu is je verdriet op, nu is het goed. Of zo. Terwijl ik dan eigenlijk nog wel even door kon huilen, hahaha. Dat is vast altijd goed bedoeld geweest, want dan willen mensen die van je houden gewoon liever niet dat je verdrietig bent, maar.. Ja, verdriet hoort er ook gewoon bij & mag er inderdaad zijn! Ik ben ook heel erg bezig met positief zijn, affirmaties, meditaties, niet oordelen, de wereld door een bril van liefde zien etc. Daardoor ben ik soms weleens boos op mezelf, of teleurgesteld, als ik me ineens rot voel zonder echt aanwijsbare reden. Maar ja, ik ben ook maar gewoon mens.. Het hoort er soms een beetje bij! Fijn dat jouw artikel me daar weer even aan doet herinneren. Veel liefs!
Fijn dat ik je eraan mocht helpen herinneren. Liefs terug!
Ik ben een behoorlijk emotioneel mens en dat is niet altijd handig. Je wordt toch minder serieus genomen als je uit frustratie of onrecht in tranen iets staat uit te leggen. Daarom huil ik dan ook graag in stilte…
Er is dus nog werk aan de winkel
Oh, ja, ik huil ook uit onmacht… Maar je moet vooral doen wat goed voelt voor jou. Niemand die je oplegt om wel te huilen in het bijzijn van een ander. Maar het mág wel. Kus erop!
Net voordat ik deze blog las stuurde ik nog een privé berichtje naar iemand dat hij zich best gewoon een dag kut mag voelen nadat al zijn fb vrienden onder zijn bericht hadden gezet dat hij sterk moest zijn en vooral het positieve moet koesteren. Natuurlijk moet je vooral positief denken maar jeetje mensen beseffen niet hoe ontzettend goed het juist is om af en toe is een (halve) dag te zwelgen in je verdriet. Dat is zo nodig om vervolgens weer positief in het leven te kunnen staan. Alles heeft zijn balans, zo ook verdriet en geluk.
Och, ja. Ik kijk ook graag naar het positieve, maar als iets kut is, is het gewoon kut. En dat mág ook. Des te meer waardeer je je blijheid op een later moment weer. Mooi gezegd — over de balans. Is zo waar.