groeipijn

Deze blogpost probeer ik al een paar weken te tikken en tegelijkertijd enorm voor me uit te schuiven. Omdat ik het heel graag wil delen, maar ik gewoon niet weet wat ik zeggen moet. Of wel wat ik zeggen moet, maar vooral niet weet hóe ik het zeggen moet. Want ik weet momenteel zo ontzettend veel niet. Behalve: #bijdepsycholoog lopen doet iets met je. En met ‘iets’ bedoel ik eigenlijk ‘een heleboel’. 

Laat ik beginnen met te zeggen (ok, ja, schrijven) dat het goed voor me is dat ik #bijdepsycholoog loop. Maar tegelijkertijd heb ik last van groeipijn. Niet dat ik nu zere knieën heb; de groeipijn zit vooral in mijn hoofd. Ik ben constant uit mijn comfortzone, ik moet leren voelen en dan is er ook nog eens geen checklist voorhanden. In mijn hoofd gebeurt ontzettend veel en dat terwijl ik geen flauw benul heb of het klopt, wat ik denk en voel. Of ik op de goede weg ben.

#bijdepsycholoog je kledingkast opruimen

Laatst zei ik tegen mijn psycholoog dat het voelt alsof ik mijn kledingkast aan het opruimen ben. Ik weet niet hoe het met jullie zit, maar als ik dat doe, trek ik eerst alles eruit en maak ik daarna drie stapels. Eén stapel met wat ik sowieso wil houden, één stapel met ‘nou ja, weet niet, misschien mag dit wel weg’ en de lelijke dingen knikker in meteen in zo’n enorme vuilniszak van 240 liter of zo. Vervolgens denk je halverwege: ‘ja, jemig, ik heb hier écht helemaal geen zin meer in’ en prop je alles, onopgevouwen, terug in je kast. Zo, da’s mooi effe weggewerkt. Tijd voor adempauze. Een keer moet je toch weer verder, want in je achterhoofd maalt heel de tijd ‘je kledingkast is een zooi, ga eens wat doen’. Oké, je trekt die deuren weer open, raakt heel even in paniek van alle ellende die je aantreft en gaat met frisse tegenzin weer aan de slag. Ben je eenmaal klaar, kom je tot de conclusie dat je eigenlijk helemaal geen nieuwe kleren hebt. En het ergste van alles: je hebt géén idee wat je allemaal nieuw moet kopen en waar in godsnaam. Nou, dat is in een notendop (of kledingkast dus) hoe ik me geregeld voel. Ik voel me naakt, ik voel me onwetend en ik voel me met vlagen een beetje paniekerig.

Versje van Britt van Daily Poetry

Nieuwe wegen

Ik merk dat ik nieuwe wegen bewandel en móet bewandelen. Als ik iets wil veranderen aan mezelf, moet ik ook dingen anders doen. Het lastige, vind ik, is dat ik al 26 jaar op een bepaalde manier naar mezelf kijk. Nu maak ik andere beslissingen, of probeer ik dat in ieder geval, en sta ik bij dingen stil die ik eerder heel hard voorbij rende. Alles in mij roept dat ik dingen niet wil voelen, want het ging altijd goed. Dat ging het natuurlijk niet, maar eh, ja, ik idealiseer nu eenmaal graag. De weerstand en veel emoties zijn stom, maar ik denk dat het erbij hoort. En het is ook prima, wat mij betreft. Als alles van een leien dakkie gaat, is er natuurlijk ook geen lol aan. Of zo.

Een potje met ve… eh, energie

Dit hele traject vreet wel echt energie. Wil ik eigenlijk een blogpost schrijven, lig ik per ongeluk ineens te tukken op de bank. Lees ik een boek, dan doe ik dat negen van de tien keer met mijn ogen dicht. Dat is in principe niet erg; al vind ik het wel moeilijk te accepteren dat ik veel dingen wíl doen, maar het gewoon niet lukt. Nou ja, zoals je doorhebt: ik vind een hoop moeilijk. Maar het is oké. En goed. En ik ben blij dat ik mezelf dit gun. 

Dat ik groeipijn heb, betekent dat ik groei en ik kan niet wachten tot ik groot en sterk ben.

Nu wil ik eigenlijk heel graag afsluiten met ‘ja, nou, wat jij hieraan hebt, weet ik eigenlijk ook niet’. Maar aangezien de persoonlijke blogposts als ‘waar ik het afgelopen levensjaar niet eerlijk over was‘, ‘26 jaar, 26 lessen‘ en ‘#bijdepsycholoog‘ zo goed gelezen zijn én veel reacties teweegbrengen, doe ik dat lekker niet. Dus.