verandering van spijs

Die verandering van spijs hè, die doet dus eten. Ik moet dus bij ‘spijs’ altijd denken aan amandelbroodjes en amandelbroodjes zijn al mijn lievelings sinds ik alleen maar een voortandje had. Ohhh. Honger. O nee, trek. Ik denk dat het feit dat verandering van spijs je nog meer laat eten de reden is dat ik nooit van verandering hield – ik eet immers al voor tien grote bouwvakkers. Klinkt leuk hoor, maar weet je wel wat dat kost qua knaken en tijd? Nou ja, qua tijd weinig eigenlijk, want het meeste dat ik eet komt gewoon van de Jumbo en zit in een verpakking van, ik noem maar wat, Tony Chocolonely. Dat heb je zo weggewerkt. Maar goed, nu heb ik het ineens weer heel de tijd over eten en dat wilde ik helemaal niet. Was van plan een stukkie te tikken over verandering. Over hoe ik dat haatte en over hoe dol ik er nu op ben.

Een tijdje terug – ha, alweer bijna een jaar – ging ik plots verhuizen. Hierbij moet je in gedachten houden dat ik het al moeilijk vind als ik in mijn hoofd heb dat ik meteen naar huis ga, maar dat iemand zegt ‘nee, je moet nog even naar de supermarkt’. Daar had ik me niet op voorbereid, dus dat is dan effe slikken (maar dan troost ik me met troostvoer, daar is het tenslotte voor). Ik dacht dat ik de plek waar ik praktisch mijn hele leven woonde heel erg zou missen. Niets is minder waar. Missen vind ik iets ‘raars’ – daarmee bedoel ik dat ik het niet kan verklaren – en ik geniet nog elke dag met volle teugen van alles om me heen.

Zelfs mijn slaapkamer heeft weer wat kleine veranderingen doorgemaakt. Eerder haalde ik mijn werkplek naar de woonkamer, dus ik heb nog een ‘leeg stuk’. Ik kijk ernaar uit om die plek op te vullen met een heel fijne stoel, een kleed en een tafeltje – mijn spaarrekening verheugt zich er bovenal op om voorlopig even onaangeroerd te zijn. Soms moet je met je hand over je hart strijken, dus ik geef ING maar eens zijn zin. In ieder geval, ik schoof wel met wat spulletjes en kocht voor €9 een ampersand bij Kwantum. Niet alleen omdat ik zo van taal houd, ook omdat het lijkt op een poppetje dat op zijn bips (bij ‘bips’ denk ik altijd aan Twips) over de vloer schuift.

Verder veranderde ik afgelopen week ook voor het eerst sinds jaren (dit is geen grap noch overdreven) de achtergrond op mijn iPhone. Al die tijd keek ik naar the galaxy – ik wilde hier iets gevats zeggen met Melk-weg, maar nah – en tegenwoordig kijk ik naar iets veul leukers. Een wallpaper gemaakt door Angelina van Peek Inside. Werkelijk, het zijn de kleine dingen waar het geluk in zit. Puppy’s bijvoorbeeld. En kleine bitterballen. En dus een andere achtergrond op je telefoon, die me meteen het gevoel geeft dat ik een nieuwe iPhone heb. Zo simpel kan het leven zijn.

Verandering, ik juich je toe vandaag de dag. Kom maar door. En toch, wat ik dan het allermooiste vind, is dat ik niets kan bedenken wat ik graag anders zou zien in mijn leven. Laatst kreeg ik de vraag “hoe zou je leven eruitzien als je morgen wakker wordt en je álles anders mag doen?”. Ik vond het puur geluk toen ik kon zeggen: “precies hetzelfde”.