ik ben je niet vergeten

Ze keek met een schuin oog naar hem. “Wil je echt weten hoe het met me gaat?”, vroeg ze. “Ja”, antwoordde hij, “vertel het me, alsjeblieft”. Het maakte haar woedend. Ik ben heus niet vergeten hoe je alles in mij brak. Niet mijn botten. Nee, het was erger dan dat. Je brak mijn hart, mijn ziel, mijn waardigheid en mijn vertrouwen in de mens. Of in de man, vooral. Ik ben heus niet vergeten hoe je me voorgelogen hebt. Dat nog wel honderd dingen me ongelooflijk dwarszitten. Ik ben niet vergeten dat je geen kerel kan zijn. Dat je niet kan toegeven dat je fout zat. Dat je nog liever je eigen arm zou afzetten dan dat je je verantwoordelijkheid zou nemen. Ik ben het niet vergeten. Maar gelukkig is het onmogelijk om pijn die opgehouden is nadat de pijnprikkel verdwenen is, weer op te roepen.” Hij zweeg.