kwetsbaarheid

Het was vrijdagochtend, kwart voor negen. Ik liep vanaf de tram naar mijn werk en zag al van een afstandje een oudere vrouw staan. Ze zag er sip uit, haar lichaam gebogen. Het regende. Het viel me op dat de vrouw aan de overkant van de straat stond te wachten. Waarop was mij onduidelijk. Er was geen gebouw in de buurt waarvan het logisch was dat ze daar moest zijn. Het ziekenhuis is wel in de buurt, maar dan was ze wel heel erg uit koers geraakt. Ik liep vrij snel en kwam steeds dichterbij de vrouw. Toen ik bijna de trambaan wilde oversteken, snelde de vrouw op me af. Ze klampte zich aan me vast en vroeg of ze alsjeblieft met mij de trambaan mocht oversteken. Ik knikte, zei “ja, natuurlijk!” en ze haakte haar arm door de mijne. Mijn hand aaide over haar rimpelige arm. Langzaam liepen we door. Aan de overkant liet ze me los en liep ze een andere kant op. Ik wilde haar adopteren als mijn oma. Ik wilde haar een dikke knuffel geven en een aai over haar bol. In plaats daarvan vroeg ik: “Gaat het verder goed zo, mevrouw?”. “Ja, meissie, zijn gangetje”, antwoordde ze. Mijn hart brak.