horror met een wijze les

Ik vind een hoop dingen horror, hoor. Bijvoorbeeld het wassen van mijn haar, het föhnen van mijn haar, de crosstrainer, stortregen en ik kan nog uren doorgaan. Maar ik wil jullie vandaag graag vertellen over échte horror. En de wijze les die ik leerde.

Het was even na werktijd toen ik op mijn zwarte Zip stapte. Ik had net een sigaretje gerookt en bedachtzaam naar die donkere, samenpakkende wolken gekeken. Het waaide hard, concludeerde ik, want de wolken kwamen al snel dichterbij. Ik moest me haasten, want anders zou ik nog in een regenbui terechtkomen. En als mijn haar, suède Vans en ik eigenlijk in het geheel iets niet trekken, is het wel regen. Regen die de weg glad maakt en de gruwelijkste ongelukken veroorzaakt. Ik besloot maar snel op mijn trouwe tweewieler te stappen en voor de bui uit te rijden. Twijfelend stond ik nog even te wachten. Moet ik dan nu wel of niet mijn zonnebril op? Want als de zon wel even schijnt, ziet het er heel normaal uit, maar als het gaat regenen, heb ik natuurlijk nul zin om te stoppen en dan moet ik dus doorrijden met mijn zonnebril op en a) dat ziet er heel gek uit en b) die brillenglazen hebben geen ruitenwissers of zo dus ja ik zie dan eigenlijk niet zoveel. Op zulke momenten vervloek ik de weegschaal echt. Het sterrenbeeld dan. Want #keuzestress. Maar goed, ik besloot dus om mijn Ray Ban gewoon in mijn tas te laten zitten en gaf een dot gas. Met harde hand werd ik gestraft. Na ongeveer een kilometer (ik moest er nog vier), vloog er met meer kracht dan de oerknal een vlieg in mijn oog. Ik greep met mijn linkerhand (voor de oplettende lezers: dat is dus niet de hand waarmee je gas geeft) naar mijn linkeroog en schreeuwde. Meteen greep ik met mijn beide handen naar mijn remmen en kneep ze uit volle macht in. Binnen een paar seconden stond ik stil en aanschouwde ik de schade in mijn spiegel. De vlieg, jongens en meisjes, was volledig uit elkaar gespat. In mijn oog. Na minutenlang vissen, knipogen en tranen met tuiten huilen, had ik eindelijk wat vliegonderdelen uit mijn oog. Het beest moest gereconstrueerd worden om te weten of ik de vlieg in zijn geheel uit mijn oog had gekregen. Maar goed: één ding scheelt. Voorlopig vertel ik al mijn verhalen met een knipoog, want dat oog gaat de komende dagen niet meer open, vrees ik. O, en wat ik dus eigenlijk wilde zeggen: vergeet nooit en te nimmer je zonnebril op te doen als je gaat scooteren.