van diepe dalen naar hoge pieken

Schreef ik laatst al dat ik een hekel heb aan winkelpersoneel, doe ik vandaag nog een duit in het zakje. Ik ben heen en weer geslingerd tussen emoties, jongens. Van diepe dalen naar hoge pieken…
 Laatst was ik in een rebelse bui en ging ik de straat op zonder make-up. Overdag. Terwijl de zon scheen. En ik waagde het zelfs om een supermarkt binnen te gaan om sigaretten te kopen. Dat is niks bijzonders voor mij, hoor. Sterker nog: ik kom elke week bij dezelfde mevrouw dezelfde sigaretten halen. Dit keer gebeurde er wel iets heel bijzonders. De beste mevrouw herkende me niet. Ze keek me onderzoekend aan, maar pakte uiteindelijk wel het pakje waar ik om vroeg. Twijfelend haalde ze het langs de scanner en nog voor ik mijn pinpas in de daarvoor bestemde gleuf kon proppen, sprak ze deze legendarische woorden: “Ben jij wel oud genoeg?”. Vol trots schoof ik mijn legitimatiebewijs onder haar neus, rekende ik af en liep ik op wolkjes de deur weer uit.

Een paar dagen later moest ik een fles sterke drank kopen. Niet eens voor mezelf, maar toch had ik een goed humeur. Ik zag er best wel fabuleus uit die dag, moet ik mezelf nageven. De schrik van vorige keer legitimeren zat nog in mijn lichaam, dus ik stapte vol goede moed en mijn rijbewijs in mijn handen de slijter binnen. Ik snorde de fles drank op, zette hem op de toonbank en lachte vriendelijk. De caissière lachte niet, noemde op monotone wijze de prijs en keek verveeld om zich heen. “Moet ik me niet legitimeren?”, vroeg ik. “Neuh”, antwoordde ze, “je bent toch állang 25 geweest?!”. Ik kreeg een error in mijn bovenkamer. Meerdere handelingsperspectieven kwamen in me op: hysterisch huilen, zodat de make-up van mijn gezicht spoelde en ik er in een fractie van een seconde tien jaar jonger uitzag, schelden/vloeken/tieren of antwoorden “Eigenlijk ben ik pas net 22. Krijg ik nu korting, bij wijze van goedmakertje?”. Ik koos voor het laatste. En moest gewoon de volle mep betalen.