valentijnsdag

Verliefdheid, het is maar iets raars. Een soort virus dat zich langzaam door je lichaam verspreidt, je eetlust verpest en vlinders in je buik loslaat. Door één persoon (als het goed is, tenminste) waar je al jaren zonder hebt gedaan. Die je misschien nooit eerder hebt gezien. En dan kan je er ook nog eens niets aan doen. Het eerste moment, de eerste seconden oogcontact. Je hersenen draaien op volle toeren: hangt er een snottebel aan mijn neus? Heb ik die klodder mayonaise wel vakkundig genoeg van mijn wang gepoetst? Mocht je hem (of haar) in het gunstigste geval aan de haak hebben geslagen, ben je bij het tweede obstakel beland. ‘WAAROM HOOR IK NIKS VAN HEM?!’. Je telefoon blijft angstvallig stil en je traanbuizen worden gekieteld. Na een week ben je eruit: hij moet je niet. Maar dan staat ineens Valentijnsdag voor de deur. De overtreffende trap van ‘raar’ is toch wel Valentijnsdag. Zo’n dag waarop je elkaar moet laten weten dat je heel veel liefde voor degene voelt. En dat terwijl Valentijnskaarten in 85% van de gevallen door vrouwen worden gekocht. Vrouwen zijn een beetje wereldheersers, dus ik vind dat Valentijnsdag gewoon een ode aan de vrouw moet worden.