keuzemenu’s

Keuzemenu’s. Wat heb ik een hekel aan ze. Je verwacht snel en goed geholpen te worden, maar in plaats daarvan moet je een menu van een half uur aanhoren. Ondanks dat je dat menu al honderden keren hebt gehoord, wordt het vaak niet geaccepteerd als je eerder drukt dan dat die optie genoemd is. Dus je moet lijdzaam aanhoren wat de monotone stem op zijn allertraagst tegen je zegt. En natuurlijk: de optie die jij nodig hebt, dat is de allerlaatste. Vaak word je dan de eerste keer nog in het ootje genomen. Dan zijn de eerste acht opties niet aan jou besteed en spring je een gat in de lucht bij ‘wilt u een medewerker spreken…’. Door het springen heb je niet goed geluisterd naar welk cijfer je moest intoetsen. Maar goed, je was gebleven bij acht, dus dan zal dit negen zijn. Niet Dus. Als je dan een medewerker wil spreken, moet je ineens op de nul drukken. Ja, zo zijn ze. De ergste draken zijn degene waarbij je iets ‘luid en duidelijk’ moet inspreken. “Spreek duidelijk in in welke provincie u woont.” “Utrecht.” “Wij verstonden ‘Zeeland’, klopt dit?” De Horror. Echt. Ook nu is het weer jammer dat ik niet meer in het bezit ben van een onverwoestbare Nokia, want het liefst smeet ik mijn iPhone met 87 kilometer per uur door de ruimte waar ik me op dat moment in bevind. In plaats daarvan trek ik alle haren uit mijn hoofd en begin ik vol goede moed opnieuw aan het keuzemenu.