hij doet precies wat ik zeg, maar de liefde slijt

Ik hoor het mezelf nog zeggen: “ja, ik heb hem echt nodig. Zonder hem kan ik niet verder. We vullen elkaar aan. En hij doet precies wat ik zeg.” En ik hoor het hem nog zeggen, met die glimmende ogen van hem: “samen kunnen wij alles aan. Ik verrijk haar leven op alle mogelijke manieren.” We zijn lange tijd heel gelukkig samen geweest. Ik gebruikte hem, dat geef ik zonder meer toe, elke dag. Maar in de zomer werd onze liefde minder. We groeiden uit elkaar. Het was mooi weer. Hij zit het liefst op zolder, ik het liefst buiten. Maar hij is toch echt te groot en te zwaar om naast me in de tuin te zetten. Dus liet ik hem maar. Ik hoopte dat het in de winter weer beter tussen ons zou gaan. Dat bleek zo te zijn. Maar enkele jaren later, sinds ik ook nog eens een iPad heb en een boekenverslaving die niet te negeren is, is de liefde weer een beetje minder. Bij dezen doe ik jou, lieve iMac, een belofte: ik kom weer bij je terug.