It’s been a while sinds er een echte blogpost verscheen. Ik zit namelijk helemaal in mijn eigen bubbel. Door corona, doordat ik (godzijdank) veel werk heb, doordat ik me daar simpelweg het fijnst voel. De vorige Lullen met Lenn ging al over dat ik dol ben op wie ik aan het worden ben en dat is ook echt zo. Ik ben positiever dan ooit (tot aan het irritante toe voor sommigen), focus me op geluk en vermijd negativiteit. Twitter en Facebook open ik liever niet — en als ik het al doe, is het meer om te zenden dan echt een gesprek aan te gaan. Ik vind het lastig om te zien hoe mensen anderen (of andere gedachtengangen) neersabelen, ik heb al helemaal geen zin om in discussie te gaan met mensen die lijnrecht tegenover mij staan (sowieso is discussiëren niet mijn lievelingshobby) en ik ben zo gevoelig dat ik wel kan janken als ik andermans ellende in mijn tijdlijn geslingerd krijg. Maar ik weet ook: dit is een énorm privilege.
Ja, ik voel me absoluut gelukkig en het niet continu op de hoogte zijn van het nieuws en alleen toelaten waar ik me goed bij voel, helpt daar zeker bij. Want, wat ze zeggen is in dit opzicht wel waar: wat je aandacht geeft, groeit. Zo verslond ik in het begin de corona-cijfers en zou ik je nu echt niet kunnen vertellen hoeveel besmettingen er zijn. Ik mute mensen op Twitter die er complottheorieën over delen en op Facebook heb ik al jaren vrijwel alle vrienden op mute staan. (Ja, sorry, ik vind het gewoon leuker om écht met je te praten en dingen van jou te horen, in plaats van dat ik alles maar via sociale media zie.) Maar is de valkuil niet dat ik mijn ogen sluit voor alles wat me niet aanstaat?
Ik ben fan van lekker leven. Maar ook van delen. Het delen van mijn geld, het delen van mijn (ondernemers)inzichten op mijn blog en op Instagram, eten (oké, dat gaat soms met een beetje pijn in het hart). Ik mag dan een filantroop met grote dromen zijn, maar ik hoop gewoon zo op een wereld met gelijke kansen voor iedereen. Met voldoende voedsel voor iedereen. Met genoeg van alles om gelukkig en gezond (of zo gezond mogelijk, want jammer genoeg is niet álles maakbaar — voer voor een latere blogpost) te zijn. Een wereld zonder eenzaamheid. En dan kan ik wel een potje positief denken met mezelf, maar ga ik daar de wereld mee redden?
Het leven is nu eenmaal niet altijd rozengeur en wodka lime. Voor jezelf zorgen is soms wel in bad duiken, in je eigen bubbel bivakkeren en een patatje met dubbel mayo bestellen, maar veel vaker is het jezelf een schop onder je reet geven om iets te doen waar je enorm tegenop ziet. Veel vaker is het voelen waar je niet op zit te wachten, maar waar je wél doorheen moet. Veel vaker is het een proces van loslaten, accepteren, kwaad worden op jezelf en beseffen dat je óók jezelf mag vergeven. Voor jezelf zorgen is op je eigen momenten jezelf op de hoogte brengen van wat er in de wereld speelt. Het is je eigen informatie ophalen, omdat anderen niet verantwoordelijk zijn voor wat jij leert. En dat is wat ik dit jaar leerde: ik kan voor mezelf zorgen én voor de wereld.
Ik kan in mijn bubbel blijven én erbuiten kijken als ik denk dat ik er iets mee kan. Ik mag me uitspreken. Ook als dat ongemakkelijk is voor mij of voor een ander. Ik kan artikelen lezen over dingen waar ik te weinig vanaf weet. Documentaires zat om te verslinden. Want hoe graag ik ook het positieve benadruk, het leuke deel van een slechte situatie, het beste in de mens zie: negativiteit mag er ook zijn. Heb lief, de rest is ruis. En totdat de wereld happy happy joy joy is, is die ruis onderdeel van mij. Van jou. En is het aan ons om de aarde een mooiere plek te maken. ?♥️
Lullen met Lenn is onderdeel van een serie: elke eerste week van een nieuwe maand verschijnt er een nieuwe aflevering. In deze blogposts tik ik gewoon een beetje van me af, zonder dat ik ook maar een seconde nadenk over of het wel goed genoeg is om te publiceren. Het helpt me mijn hoofd op orde te krijgen én ik herinner mezelf eraan dat iets niet perfect hoeft te zijn voordat de buitenwereld het ziet. Lees ook de vorige afleveringen van Lullen met Lenn.
8 reacties
Klinkt verlokkelijk, maar voor mij zou het te eenzaam zijn, nu heb ik ook veel minder werk als jij. Overigens vind ik sociale media interessant, maar het is géén vervanging van persoonlijke contacten met echte vrienden. Dan bel ik liever of face-to-face, als het mogelijk is. Waar ik helemasl niet van houd, zijn eeuwige likes, zonder dat er echt op iets ingegaan wordt.
Leuk te lezen overigens, dat je jezelf ziet vranderen. Wat zeggen je vrienden, zien die dat ook? Je blog geeft mij soms ook punten om over natedenken.
Ja, dat verschilt natuurlijk ook per persoon. Ik ben sowieso zo introvert als maar zijn kan, maar ben tegelijkertijd ook wel weer heel blij dat ik weet dat ik volgende week een vriendin zie en binnenkort met een andere ga wandelen. En, ja, mijn vrienden hebben me ook zien veranderen! Ik heb een keer aan zo’n tien mensen om me heen gevraagd of ze wilden opschrijven hoe ze mij zagen en dat was heel mooi. (Lees: janken geblazen.) Nu hebben we het daar niet meer zo actief over, maar merk je het wel aan kleine dingen. Heel leuk om te zien. ?
Erg herkenbaar. Bedankt dat je dit zo mooi onder woorden weet te brengen en deelt met de wereld. Zelf heb ik een haat liefde verhouding met social media. De ene keer zit ik er volledig op en deel ik mijn blogs etc. en de andere keer wil ik er een maand niets mee te maken hebben en kruip ik onder de grootste steen die ik kan vinden..
Ik vind je blogs heerlijk openhartig, inspirerend, leerzaam en/of stof tot nadenken.
Persoonlijke groei is fijn en mooi als je dat van jezelf kan en mag (in)zien.
Fijne dag!
Dank je wel! Heel fijn om te lezen, want ik hoop ook altijd dat mijn blogposts dit doen. ? Herken ik, hoor. Soms heb ik ook gewoon geen zin om stories te maken. En precies daarom volg ik dus maar heel weinig mensen, haha. Lijkt me ook prima, die ‘golfbewegingen’. Heb een mooie dag!
Fijn toch dat dit goed werkt voor je en je je hier fijn bij voelt. Dat is het enige wat telt.
Helemaal in een bubbel zitten zal mij niet lukken aangezien ik als doktersassistente toch wel op de hoogte moet blijven van alle ontwikkelingen rondom de corona. Maar na mijn werk heb ik er vaak ook wel behoefte aan om me even af te sluiten en in mijn eigen wereldje te verblijven. Heerlijk.
Ah, ja, ik heb natuurlijk ook voor werk best wel veel contact met opdrachtgevers — ik zie ze alleen niet fysiek, maar online. En ik kan niet anders zeggen dan dat ik het heerlijk vind dat mensen niet (meer) verwachten dat je naar ze toe rijdt, terwijl online naar mijn idee net zo effectief is (en dus minder tijd kost). En zeker als doktersassistente snap ik dat je daar behoefte aan hebt! Is het werk voor jou nu niet (veel) heftiger dan voor corona?
De werkdruk is extra hoog sinds de corona en daarnaast ook de kans om besmet te raken (aangezien je van die stomme mensen hebt die met coronaklachten of zelfs als de positief getest zijn toch gewoon de praktijk binnenkomen). Maar we houden het nog vol! :)
Wat fijn om je perspectief te lezen en grotendeels te delen. Ik ben ook introvert, dus heb ook zeker voldoende tijd in mijn bubbel nodig. En er blijft zoveel tijd over als je je op je eigen wereld richt en niet vooral gefocust bent op de buitenwereld. Ik heb ook wel het gevoel alsof ik er meer van leer om te voelen en bij wijze van een rondje door de stad te wandelen en te observeren wat ik merk dan dat ik mezelf gek maak met alles wat buiten mijn macht ligt. Het gezegde: be the change you want to see in the world vind ik hier wel bij passen. Die begrijp ik nu steeds beter en geloof ook echt dat het begint met jezelf. Fijn dat je weer meer deelt!