Vroeger — daarmee bedoel ik eigenlijk tot een paar maanden terug — vond ik het een vreselijk beeld om mezelf misschien ooit met kinderen te zien. Niet met andermans kinderen (tenzij kinderen van onbekenden met snotneuzen, brr), maar met mijn eigen nazaat. In de blogpost met leugens die ik niet langer wil vertellen las je misschien al dat ik van het hele ‘ah, vreselijk, doe me dat niet aan’-idee af ben gestapt. Heb ik nu dan rammelende eierstokken en heb ik Tinder op mijn iPhone geïnstalleerd? Nee.
Ik word ook een daggie ouder en ben inmiddels 27. Iedereen die mij kent weet dat ik áltijd bijna jarig ben, dus de 30 komt al knap in zicht. Om me heen worden meer baby’s geboren dan ik bij kan houden en m’n vrienden zeggen tegenwoordig vaker ‘ja’ tegen een levenspartner dan tegen MDMA. En ik? Ik zit met mijn boek op de bank, mijn hond op mijn voeten en mijn biertje op de salontafel te mijmeren over hoe ik straks selfmade millionaire ben. (Er is nog wat werk aan de winkel, voordat je nu van plan bent mijn bankrekening te hacken. Ik raad je aan nog een aantal decennia te wachten.)
“Moet jij niet eens aan kinderen beginnen?”
‘De maatschappij’ verwacht nogal wat van je. Elke keer dat ik op een feestje ben (praktisch nooit), krijg ik in ieder geval twee vragen: of ik al een vriend heb en wanneer ik eens aan kinderen ga beginnen. En vroeger dacht ik misschien ook wel dat mijn leven er heel anders uit zou zien. Ondanks dat ik nooit met poppen speelde (wel met auto’s, die sloeg ik soms kapot om te doen alsof er een ongeluk was gebeurd) en ik nooit in vriendenboekjes schreef dat ik ‘moeder’ wilde worden, zag ik mezelf ook niet per se als single dogmom. Maar weet je, het is prima zo. Op dit gebied neem ik het leven echt zoals het komt.
Wanneer doet een mens dat?
Natuurlijk dacht ik vroeger na over kinderen krijgen. En wat ik me altijd heb afgevraagd is wanneer een mens dat in godsnaam doet. Hoe weet je zo zeker dat je kinderen wil? En met wie? En maak je dan eerst carrière? Of doe je dat na de geboorte? Of doe je dat dan juist niet? Hoe weet je of je er klaar voor bent? Ik mis geloof ik een beetje hét moeder-gen, of zo. Daarnaast — als je niet van zweefteefpraat houdt, sla dit dan even over — vraag ik me ook zo enorm af hoe de wereld er over een paar jaar uitziet. Wil ik wel kinderen neerzetten in een wereld die we langzaam maar zeer zeker verwoesten?
Ik ben best wel egoïstisch
There, I said it. Ik doe met liefde heel veel voor mensen die ik lief vind en ik help met alle plezier iemand die dat of specifiek mij nodig heeft. Maar ik zit ook met heel veel liefde in mijn eigen cocon. Ik vind het heel belangrijk dat ik mijn tijd indeel zoals ik dat wil en dat ik mijn leven inricht zoals ik er blij van word. Daarnaast ben ik enorm gehecht aan mijn slaap. En of ik het aankan om altijd de verantwoordelijkheid te hebben over mijn kleintje? Ik weet het niet. Ik zou misschien gek worden van angst dat er iets met mijn kindje gebeurt.
Bang voor herhaling van het verleden
Zoals ik ben opgegroeid — dat gun ik niemand. Maar kan ik mijn kind de garantie geven dat het niet gebeurt? Wat als het niet lukt zoals je dat wilde? Het lijkt me afschuwelijk als je spijt hebt. Als je je kind(eren) niet kan geven wat ze nodig hebben. Als je niet de ouder bent die je graag had willen zijn. Als je geen klik hebt met je kind. Als je kind het contact met je verbreekt.
Dus, als iemand me de garantie geeft dat alles helemaal lekker lukt en ik gewoon nog vrije tijd heb om een boek te lezen én lekker kan slapen, dan overweeg ik om de wereld nog een beetje extra van mij cadeau te doen. Gewoon, omdat dat best wel mooi is. Tot die tijd knuffel ik gewoon de kindjes van mijn dierbaren. ♥️
27 reacties
Bij mij zwakken de vragen af, ik ben altijd vrij stellig geweest over het feit dat ik geen kinderen wil. Ik ben nu 29 en denk dat nog steeds. Nu misschien iets genuanceerder, stel dat plotseling rammelende eierstokken toch bestaan? Iemand zei ooit dat het net als een fles wijn is die beter wordt met de jaren. Niet aanzitten (niet te druk om maken) en gewoon wachten om te zien wat het wordt. Toch houdt het onderwerp me wel bezig. Als vrouw heb je nou eenmaal een ‘houdbaarheidsdatum’ op je vruchtbaarheid en ik heb het gevoel dat ik wel een bewuste keuze wil maken.
You had me at ‘fles wijn’. ?Dat gewoon wachten is nu ook maar mijn credo. We’ll see.
Mooie blogpost! Ik ben inmiddels bijna 29 (ik ben écht bijna jarig) en wilde vroeger altijd kinderen. Een aantal jaar geleden heb ik flink getwijfeld, oa vanwege een groot deel van de redenen die jij noemde. Een kind is zo ingrijpend! Maar inmiddels wil ik het – juist daardoor – graag meemaken. Ergens in de toekomst.
Dank je wel! Meer Audrey is meer beter. ?
Ik ben ook van het idee afgestapt dat ik geen kinderen wil en ik zou nu zelfs wel graag een kindje willen maar inderdaad: wanneer is hét moment en hoe moet het dan als het er is? Ik ben heel gehecht aan mijn me-time en aan onze qualitytime en ik ben altijd een beetje angstig dat een kind er voor gaat zorgen dat mijn relatie heel erg gaat veranderen. Mijn vriend is net peter geworden van zijn nichtje en als ik dat kindje hoor huilen vraag ik me echt af hoe ik dat als snel overprikkeld mens ooit aan ga kunnen. Ik ga denk ik eeuwig onzeker zijn over mijn mama skills maar volgens mij is dat normaal. Moest nu blijken dat wij toch geen kinderen (kunnen) krijgen, dan heb ik daar ook vrede mee. Ik laat het maar op zijn beloop. We zien wel wat het wordt.
Ik vind geen kinderen ‘nemen’ juist helemaal niet egoïstisch. Wel bewust aan kinderen beginnen daarentegen… (en ik bedoel absoluut niet dat daar iets mis mee is!) Een kind heeft geen enkele keus, en bewust kiezen voor een kind doe je alleen omdat JIJ je leven wil verrijken. Dat is eigenlijk per definitie egoïstisch toch? (Nogmaals, niks mis mee!). Zelf nog geen idee overigens. Op het moment geen ‘actieve’ kinderwens, we hebben het prima met z’n tweetjes, en idd nogal gehecht aan onze vrijheid enzo. Maar we zijn het er wel over eens dat het hartstikke welkom zal zijn als het ons zou overkomen.
Daar heb je ook wel weer een punt! En een mooie afsluiter. ♥️
Ha ha, mooi stukje. Als ik je raad mag geven: blijf lekker in je cocon, pluk de dag en doe wat je vrolijk maakt! Want moeder ben je 24/7. Als dan … komt t vanzelf. Fijne dag.
Die cocon kom ik nooit meer uit. ?
Ook weer zooooo herkenbaar! Ik heb zeker 33 jaar geroepen: kinderen zijn hinderen. (Want waarom zou ik voor een kind willen wat ik had gehad?) Vervolgens sloegen de hormonen om en ben ik fanatiek bezig geweest om het vooral maar (met de verkeerde mensen, dat dan weer wel) voor elkaar te krijgen. Niet gelukt… vast om een reden. Ik geloof dus in die rammelende eierstokken en de verkeerde beslissingen die daar uit voort komen. En ik geloof ook dat dat niet handig is, die eierstokken die zo rammelen. (Want dan krijg je van die situaties dat er kinderen op de wereld worden gezet die vervolgens het gevoel krijgen dat niemand op ze zat te wachten – wat dan waarschijnlijk tot op zekere hoogte ook wel zo is.)
En dan kom je uiteindelijk – rijkelijk laat – iemand tegen met wie dat allemaal wél heel leuk was geweest maar dan doen je eierstokken het niet meer. Jammer joh… maar ook wel weer praktisch. Lekker vrijheid blijheid en nul rekening hoeven houden met.
Elk nadeel heeft nog steeds z’n voordeel, al duurt het even voor je dat gevoel weer terugkrijgt en het geen loze kreet meer is.
Ik hoop in ieder geval dat die kinderen een Sandra in hun leven hebben. Dank je wel dat jij er bent. ♥️
Ik heb altijd geweten dat ik moeder wilde worden. Ik ben nu bijna 27 en mijn kinderwens is groot. Ik ben er op dit moment eigenlijk dagelijks mee bezig, omdat ik voel dat ik er nu echt klaar voor ben. Begrijp me niet verkeerd: ik kan ook heel goed mijn eigen ding doen en ik houd van slaap, maar ik heb sinds een tijdje dat ik er echt klaar voor ben. Ik vind het prachtig om ouders met kinderen te zien, onder andere mijn schoonzus en zwager. Maar: mijn andere schoonzus wil juist geen kinderen en heeft dit ook nooit gewild. Zo heeft iedere zijn of haar eigen keuze en de maatschappij heeft daar niks over te zeggen!
Lijkt me een heel bijzonder gevoel, dat je er klaar voor bent. Ik gun je allemaal leuke mini’s!
Ik wilde altijd moeder worden en heb inmiddels twee zoontjes zoals je weet. Maar ik ben niet zo’n moeder die ik dacht te zijn; altijd gezellig met de kinderen iets doen en alles in het teken van hen. Ik ben behoorlijk introvert en zit ook graag in die bubbel. Ik hecht ook veel waarde aan slaap en ben ontiegelijk graag alleen. Dingen waar ik nu tegenaan loop en die echt niet altijd makkelijk zijn. Waar ik nu na vijf jaar moederschap een goede balans in probeer te vinden omdat ik mezelf regelmatig ben kwijt geraakt. Ik ben ontzettend dankbaar dat het me gegeven is en als ik het opnieuw mocht doen, had ik evengoed voor mijn zoontjes gekozen omdat de liefde en het opvoeden fantastisch is. Maar het is wel moeilijker dan dat altijd maar gezegd wordt en ik snap je keuze en overweging volkomen. Nu hoop ik niet dat ik overkom als een of andere freak die geen kinderen had moeten krijgen, maar vind het toch wel belangrijk dat dit ook besproken wordt. De garantie dat alles lekker loopt, dat ze goed slapen (ik slaap al vijf jaar niet door en heb een medisch kindje waar ik veel mee bezig ben) en dat er altijd tijd voor jezelf ingepland kan worden heb je simpelweg niet. Mooi artikel!
Twee superleuke jochies heb je! Het lijkt mij een heel lastige combinatie als je zelf introvert bent. Lijkt me echt de hel om naar zo’n indoor speeltuin te gaan ofzo. ? Je komt op mij niet over als iemand die geen kinderen had moeten krijgen — ik vind het heel fijn dat je er zo open en eerlijk over bent. Het lijkt me oprecht een hele zoektocht (ook als je niet introvert bent) om een goede balans te vinden. En als je zelf dan je balans hebt gevonden, heb je nog je kindjes die ook geen robots zijn en die je niet kan programmeren op ‘uitslapen tot 12:00 uur’. Dus, diepe buiging voor hoe je het doet! ♥️
Wat een goed artikel weer, ik heb ook geen kinderen (nooit gewild). Ik wilde wel altijd graag pleegmoeder worden met 5 kinderen en een partner aan een grote tafel.
Inmiddels weleens relaties gehad met mannen mét kinderen en dat vond ik heel gezellig maar vooral omdat het ‘part-time’ was.
Voor nu vind ik prima en ‘moeder’ over mijn tweedehands-hond en katten. Structuur en regelmaat ten top en egoïstisch ik dacht het niet…
Dank je wel, Meinke! Ik ben blij dat ik mensen raak met mijn blogposts. Klinkt helemaal goed, zoals jij het nu voor elkaar hebt. ✨
Niemand “moet” eens aan kinderen beginnen. Het is Levensweg niet.
Hahaha. Moest lachen.
Stop! U gaat trouwen.
Dacht aan ‘Hammertime’.
Het blijft belangrijk dat dit soort postjes geschreven worden. Over hoe niet evident het is om ja of nee te antwoorden op de vraag rond kinderen. De maatschappij lijkt zo hard op te leggen dat je leven pas echt zin krijgt als je kinderen krijgt en dat het in onze natuur zit. Maar een kind is niet hetzelfde als een nieuwe jeans. Daar moet je wat langer over nadenken. En misschien bestaat het juiste moment niet, maar ik ben er wel van overtuigd dat je voelt wanneer je er klaar voor bent ofzo. Ik wil tot op de dag van vandaag geen kinderen en dat is een bewuste keuze. Wil dat zeggen dat ik ook effectief geen mama wordt? Niet per sé, iedereen heeft het recht om van mening te veranderen en wie weet keert mijn gevoel helemaal om. Maar ik vind dat we onze twijfels mogen uiten. En dat we ook mogen beslissen om geen kind te krijgen. Dus ja, zeer herkenbaar!
Dank je wel voor dit! ??
Mooie reacties komen er ook uit voort. Zelf heb ik ze niet en gaan ze er ook niet meer komen en dat is ook een bewuste keuze. Misschien als het ergens in mijn leven anders was gelopen was het wel zo geweest maar ik ben er eigenlijk wel blij mee. ( klinkt gek I know) geen rammelende eierstokken en geen spijt dat ik er wel voor had moeten kiezen. Het is goed zo.
Dat het goed is, is het belangrijkst. ♥
Mooi artikel! Ik moet zeggen dat ik je mening deel, maar dat de mensen om mij heen toch wel vaak in shock zijn als ik zeg dat ik geen kinderen wil. Ik nuanceer het nu tot ‘ik weet nog niet of ik ze wil’, en dan knikt men lief. Ik las laatst een boekentip hierover: Moederschap van Sheila Heti. Precies over dit! Ik heb het nog niet gelezen, maar hij staat wel hoog op mijn lijstje :)
Ik ben moeder van twee kinderen en vind het juist alleen maar dapper dat je gewoon je eigen gevoel volgt. Iedere moeder heeft natuurlijk twijfels en angsten, maar als je het gevoel niet hebt, moet je het niet doen. Zo simpel is het.. Daar zou je niemand een plezier mee doen. Jezelf niet en jouw kind dan al helemaal niet.