boos

Net iets harder dan nodig zet ik mijn lege koffieglas op tafel. Mijn gezicht staat op onweer, maar het gedonder uit mijn mond blijft uit. Totdat hij de stilte verbreekt.

“Waarom ben je nou zo boos?”

Ik ben verbaasd dat hij het überhaupt opmerkt en flap het er zonder nadenken uit. Of, nou ja, zonder nadenken — dit is waar ik al weken op kauw. “Omdat ik er moeite mee heb dat je in de wachtkamer van je eigen leven bent gaan zitten.”

Hij blijft even stil. “Daar heb jij toch geen last van?”

“Nee, dat zou je zeggen. Maar het lullige is dat je werkelijk iedereen voor laat gaan en ik pas na jou aan de beurt ben. Ik heb het nummertje na jou.”

“Oh. Zo. Ja.”

“Ik weet ook heus wel dat het eng is om op te staan en je tijd en ruimte op te eisen. Maar het is beter om die pleister er nu af te rukken, dan dat je gaat zitten wachten tot hij vastkoekt aan de wond en het nog meer pijn doet.”

Zijn ogen worden vochtig. “Je hebt ook wel gelijk. Ik heb gewoon nog heel even tijd nodig totdat er een korst gevormd is.”

Ik wil weer meer fictie schrijven, dus ik heb fictie-vrijdag in het leven geroepen.