wat een beurs met een bejaarde man doet

Zoals vrijwel elke dag, maakte ik ook deze bewuste middag gebruik van het openbaar vervoer. Zowel de bus en de tram helpen mij vaak te komen waar ik zijn moet. Vaak ook niet, maar dat onderwerp is al wel een beetje uitgekauwd. Het was een mooie middag. Ik was op tijd voor de tram en kon met een gerust hart een zitplek bemachtigen. Tegenover mij zat een jongen van een jaar of 18, verveeld voor zich uit te kijken. Hij had een snotje aan zijn neus, maar omdat hij weigerde mijn kant uit te kijken en een koptelefoon op had (waar klanken van Rick Astley – Never Gonna Give You Up uit schalden), kon ik hem dat niet in het geniep duidelijk maken. Helaas was dat nog wel mijn kleinste zorg. Toen ik in mijn iPhone verzonken was, kwam er een bejaard stel bij ons zitten. De vrouw naast hem en dus tegenover mij en de man wilde tegenover de jongen en dus naast mij plaatsnemen. Ik trok mijn benen in en ging door met waar ik mee bezig was. De man zei iets, maar ik luisterde niet. Hij was immers in gesprek met zijn vrouw. Toen hij tot twee keer toe op mijn tenen had gestaan (ik had uGGs aan, misschien had dat er iets mee te maken) en eindelijk zijn zitvlees gebruikte waar het voor bedoeld is, gaf hij me een ferme elleboogstoot. “Joh, bedankt voor je antwoord!”. Verbaasd keek ik hem aan. “Sorry, maar op welke vraag precies?”. Hij snoof. Ik vermoedde dat ik de man per ongeluk had genegeerd (is het nog wel negeren, als het per ongeluk is?) en probeerde uit te leggen dat ik dacht dat de man met zijn vrouw in gesprek was. Dat ik er niet vanuit ging dat het tegen mij was. Dat ik hen niet wilde afluisteren. Maar hier nam de man geen genoegen mee. Ik kreeg een preek over het asociale gedrag van jongeren. Deze sloot hij af door zijn duim op zijn neus te zetten en de overige vingers heen en weer te bewegen. Toen ik uitstapte, begreep ik het gedrag van de man. Ik keek naar het tasje dat hij bij zich had en ontdekte dat hij zojuist de Margriet Winter Fair 2012 had bezocht. De horror.