gedwongen poedelnaakt

Met mijn ziel onder mijn arm en mijn iPhone in mijn hand loop ik rond. Al dagen. Poedelnaakt. De postbode vindt het maar wat vreemd, maar ik word ertoe gedwongen. Ook de man die mijn boodschappen komt afleveren, trekt een wenkbrauw op. Maar denk maar niet dat ik korting kreeg. Of dat het op een ander vlak een pretje is. Integendeel. Daarom heb ik maar besloten om alle gordijnen in het huis te sluiten. Alle mogelijke doorkijkjes zijn hermetisch afgesloten. Er hangt een brief op de deur dat ik niet gestoord wil worden. Mijn brievenbus is dichtgeplakt. Maar dit kostte maar een uurtje. Daarna moest ik weer verder met het stierlijk vervelen. Ik moet maar blijven bewegen. Zodra ik stil ga staan, ga zitten of ga liggen, is het met me gedaan. Dan blijven mijn ledematen aan mijn romp kleven en ben ik verloren. Of erger: ik blijf aan mijn bed of bank kleven en zal daar eenzaam en naakt aan mijn einde komen. Gelukkig zal dat niet lang duren, het is immers al bijna 21 december. Als ik dat al red. Als ik in gedachten verzonken ben over mijn toekomstige einde, merk ik het opeens. Na vierentachtig uur is het dan zover. Eindelijk. Ik mag me weer aankleden. Mijn bodylotion is ingetrokken.