wakker worden is zeg maar niet mijn ding

Om mezelf minder te kwellen, heb ik al een heerlijk natuurgeluid ingesteld als wekker. Maar altijd als dat ding afgaat, draai ik me het liefst nog een aantal keer om. Vroeger, toen je nog een ouderwetse wekker had, kon je die nog wel eens een gooi geven. Tegenwoordig gebruik ik mijn iPhone als wekker en wordt het een duur grapje als ik deze tegen de muur smijt. Dus elke ochtend verbijt ik mezelf en probeer ik met beleid de wekker op snoozestand te krijgen. Mijn iPhone is mijn beste vriend, maar die wekker mijn grootste vijand. Altijd als ik verzonken ben in een heerlijke droom, vindt hij het nodig om af te gaan. Dat is dan nog niet het ergste. Nee, het ergste is dat het betekent dat ik mijn warme nestje zal moeten verlaten. Dat ik het kwijl van mijn wang moet bikken en mijn ogen moet openen met behulp van een krik. Maar voordat ik daar aan toegeef, draai ik me toch echt nog even een paar keer om. Na een kwartier piept dan heel voorzichtig mijn goede been uit bed (elke dag weer). Weer een kwartier later ook mijn andere been. En dan gaat het snel. Rennen naar de kledingkamer, waar de temperatuur nog enigszins te harden is. Dit zijn dan nog de dagen dat het soepel gaat. Er zijn ook dagen dat ik mijn wekker in mijn slaap gelijk uitschakel. Dan hebben we de poppen aan het dansen. Op die dagen schrik ik tien minuten voordat ik moet vertrekken wakker. Ook haast is zeg maar niet mijn ding. Maar ik zal ermee moeten leven.